W 1952 wstąpił do zakonu dominikanów, a 15 czerwca 1961 przyjął święcenia kapłańskie[1]. W latach 1963–1966 został pierwszy raz duszpasterzem akademickim w Gdańsku. Następnie studiował na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (1966–1968).
Od 1981 do 1988 był duszpasterzem akademickim we Wrocławiu. Propagował tam ideę walki „bez przemocy” z komunizmem. W latach 1985–1988 organizował tzw. Tygodnie Społeczne – cykle spotkań propagujące budowanie niezależnych struktur społecznych. W 1986 głośny był jego udział w niemym proteście w centrum Wrocławia w obronie skazanego Władysława Frasyniuka. Członkowie jego duszpasterstwa stworzyli m.in. niezależny samorząd Uniwersytetu Wrocławskiego tzw. Dwunastkę oraz organizowany do dziś Obóz Adaptacyjny dla studentów pierwszych lat w Białym Dunajcu. Wśród jego wrocławskich wychowanków są m.in. Jarosław Obremski i Bożena Szaynok[4].
Działalność opozycyjna w PRL
W 1976 wystosował nagłośniony przez Radio Wolna Europa list otwarty do Edwarda Gierka w reakcji na jego twierdzenia, że PRL jest państwem świeckim[5]. Utrzymywał kontakty z Komitetem Obrony Robotników (KOR). W marcu 1977 podpisał „Apel do społeczeństwa polskiego” – pierwszy dokument Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO), a następnie uczestniczył m.in. w I (17–18 września 1977) i III (10 czerwca 1978) spotkaniu ogólnopolskim Ruchu. Był członkiem tzw. Komisji Pięciu, która oceniała zarzuty stawiane wewnątrz Ruchu Leszkowi Moczulskiemu. Bezskutecznie apelował o uniknięcie podziałów w ROPCiO[6]. Wspierał także swoich dawnych gdańskich wychowanków tworzących Ruch Młodej Polski oraz Tymczasowy Komitet Samoobrony Chłopskiej Ziemi Lubelskiej organizowany przez Janusza Rożka.
Jego działalność niezależna została zauważona także przez Stasi. W lutym 1977 został wymieniony wśród 60 polskich opozycjonistów w dokumencie „Rozpoznanie antysocjalistycznych wrogich i negatywnych sił w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”[7].
Działalność w III Rzeczypospolitej
W latach 1988–1990 pracował w Krakowie, gdzie również podjął inicjatywę Tygodni Społecznych, a od 1990 do 1996 w parafii św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Sankt Petersburgu. Po powrocie z Rosji mieszkał kolejno w Ustroniu–Hermanicach (1996), Małym Cichem (1996–1998) i Szczecinie (1998–2005). Od 2005 pracuje w Lublinie. Założył tam Akademię „Złota 9”, gdzie znów organizuje spotkania ze znanym osobami publicznymi. W 2010 szeroko komentowano jego list do nuncjusza apostolskiego w Polsce Celestino Migliore zawierający krytykę kondycji struktur Kościoła katolickiego w Polsce oraz propozycję ich naprawy. W 2011 otrzymał Medal świętego Jerzego.
2015 – Perła Honorowa Polskiej Gospodarki (w kategorii krzewienie polskich tradycji i wartości patriotycznych), przyznana przez redakcję Polish Market[13]
↑Duchowieństwo diecezjalne oraz członkowie męskich instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego 2005, wyd. Apostolicum, Ząbki 2006.
↑Piotr Zaremba; Młodopolacy, wyd. ARCHE, Gdańsk 2000, s. 21–28.
↑Małgorzata Choma-Jusińska; Środowiska opozycyjne na Lubelszczyźnie 1975–1980, wyd. IPN, Warszawa-Lublin 2009, według indeksu.
↑Padraic Kenney, Wrocławskie zadymy, wyd. ATUT, Wrocław 2007, s. 70–111.
↑Małgorzata Choma-Jusińska, Środowiska opozycyjne na Lubelszczyźnie 1975–1980, wyd. IPN, Warszawa-Lublin 2009, s. 362.
↑Grzegorz Waligóra; ROPCiO, wyd. IPN, Warszawa 2006, według indeksu.
↑Wojciech Sawicki; Raport Kiszczaka dla Moskwy, wyd. Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, Kraków 2002, s. 132.
.jpg)
