Po zakończeniu wojny studiował na Politechnice Warszawskiej (1946–1949), którą ukończył jako inżynier budownictwa. Później pracował na uczelni i uzyskał stopień doktora[3]. Zajmował się głównie technologią betonu sprężonego, razem z Feliksem Jaworskim i Zygmuntem Kleczkowskim napisał pierwszą książkę w języku polskim na ten temat (Beton strunowy, Warszawa 1953).
Zaleski-Zamenhof ożenił się w 1949 z Krystyną Tyszka i miał z nią dwie córki: Hannę Zamenhof-Zaruską (ur. 1953) i Margaret Zaleski-Zamenhof (ur. 1958). W 1959 wyemigrował do Francji i aż do śmierci mieszkał w Paryżu. Jego drugą żoną była Juliette Sekrecka.
W 1993 przeszedł na emeryturę i zaczął aktywnie promować esperanto, język stworzony w 1887 przez jego dziadka. Uczestniczył w konferencjach i kongresach esperanckich, reprezentując na nich rodzinę Zamenhof. W 2001 ukazała się książka pt. Ulica Zamenhofa, wywiad-rzeka, który z Zaleskim-Zamenhofem przeprowadził Roman Dobrzyński. Dwa lata później została wydana wersja esperancka, którą przetłumaczono na kilkanaście języków.
↑Forpasis la Nepo. edukado.net, 2019-10-10. [dostęp 2019-10-10]. (esperanto).
↑Jan Jagielski: Przewodnik po cmentarzu żydowskim w Warszawie przy ul. Okopowej 49/51. Z. 1, Kwatery przy Alei Głównej. Warszawa: Towarzystwo Opieki nad Zabytkami. Społeczny Komitet Opieki nad Cmentarzami i Zabytkami Kultury Żydowskiej w Polsce, 1996, s. 22–23. ISBN 83-90-66296-5.