PROFILBARU.COM

Lampart amurski
	Panthera pardus orientalis
	(Schlegel, 1857)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	kotowate
Rodzaj	lampart
Gatunek	lampart plamisty
Podgatunek	lampart amurski
Synonimy
	Panthera pardus amurensi;
	Panthera pardus amurensi;
	Zasięg występowania
	; zasięg historyczny
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Lampart amurski (Panthera pardus orientalis) – podgatunek lamparta plamistego, ssaka z rodziny kotowatych (Felidae), występujący na Rosyjskim Dalekim Wschodzie, głównie w Parku Narodowym „Ziemia Leoparda”, oraz w północno-wschodnich Chinach. Kiedyś występował także na Półwyspie Koreańskim, jednak już się go tam nie spotyka. Jest to jeden z najbardziej zagrożonych gatunków ssaków drapieżnych na świecie.

Lampart amurski jest samotnikiem, prowadzi nocny tryb życia. Dłuższe i szersze niż u innych lampartów łapy ułatwiają mu poruszanie się po śniegu. Dorosłe osobniki ważą przeważnie ok. 40–50 kg, ale znane są też takie, które osiągnęły masę 75 kg. Żywi się głównie jeleniowatymi i mniejszymi ssakami. P. p. orientalis ma najniższy poziom zmienności genetycznej ze wszystkich podgatunków lamparta^[2].

Badania genetyczne w oparciu o markery molekularne potwierdziły status podgatunku dla P. p. orientalis^[3].

Status i ochrona

W 1996 zaliczony do kategorii CR (krytycznie zagrożony) Czerwonej Księgi IUCN pod nazwą Panthera pardus ssp. orientalis^[4]. Obecnie nie jest osobno klasyfikowany przez IUCN.

Jego głównym wrogiem jest człowiek – jeden lampart jest wart 50 tysięcy dolarów, co więcej, siedliska tych zwierząt są masowo niszczone przez nielegalny przemysł drzewny.

W 1998 liczebność populacji oszacowano na 50 dorosłych osobników (Aramilev et al. 1998, Miquelle 1998). W 2000 roku żyło zaledwie około 30 osobników w Rosji oraz dwa w Chinach^[5]. W 2007 uznany za wymarłego w Chinach i na Półwyspie Koreańskim^[4]. Aby uratować populację lamparta amurskiego w Rosji i Chinach uruchomiono programy reintrodukcji, dzięki czemu jego liczebność wzrasta. W 2017 roku w samym Parku Narodowym „Ziemia Leoparda” liczebność dzikiej populacji zwiększyła się do 103 osobników (84 dorosłych i 19 kociąt)^[6]. W 2018 w Chinach stwierdzono co najmniej 47 osobników^[7].

Przypisy

↑ Panthera pardus orientalis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ Olga Uphyrkina, Dale Miquelle, Howard Quigley, C. Driscoll, Stephen J. O'Brien. Conservation genetics of the Far Eastern leopard (Panthera pardus orientalis). „Journal of Heredity”. 93 (5), s. 303-311, 2002. (ang.).
↑ Olga Uphyrkina, Warren E. Johnson, Howard Quigley, Dale Miquelle, Laurie Marker, Mitchel Bush, Stephen J. O’Brien. Phylogenetics, genome diversity and origin of modern leopard, Panthera pardus. „Molecular Ecology”. 10, s. 2617-2633, 2001. PMID: 11883877. (ang.).
↑ ^a ^b P.P. Jackson P.P., K.K. Nowell K.K., Panthera pardus ssp. orientalis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2021-02-14] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-22] (ang.).
↑ Land of the Big Cats: China and Russia collaborate in comeback. [w:] chinadialogue [on-line]. 2019-11-27. [dostęp 2020-05-29]. (ang.).
↑ Число редчайших кошек на «Земле леопарда» возросло [online], leopard-land.ru [dostęp 2020-02-06] [zarchiwizowane z adresu 2020-02-06] .
↑ China. WildCats Conservation Alliance. [dostęp 2020-05-29]. (ang.).