Kościół został zbudowany na miejscu starego ewangelickiego cmentarza dawnego folwarku Bocianowo. Miejsce to zostało specjalnie przeznaczone pod świątynię już w momencie planowania nowej, dużej dzielnicy tzw. kolejowej w 1853. Zabudowa dzielnicy, która trwała w latach 1870–1900, oraz jej zasiedlenie głównie ludnością narodowości niemieckiej i wyznania ewangelickiego, stworzyły potrzebę budowy kościoła.
Projektantem świątyni był architekt Heinrich Seeling z Berlina, autor bydgoskiego Teatru Miejskiego (niezachowany) i później neogotyckiego ewangelickiego kościoła farnego (obecnie kościoła jezuitów).
Projekt kościoła datowany jest na 21 marca 1894. Planowane koszty budowy wynosiły 120 000 marek niemieckich[2]. W trakcie budowy projekt został nieznacznie zmieniony, a koszty budowy przekroczone o 20 tys. marek.
W 1947 przed świątynią – pierwotnie z boku, od 1959 od frontu – ustawiono figurę Chrystusa, kopię dzieła Thorvaldsena z Kopenhagi[3], pochodzącą z grobowca rodziny Blumwe na likwidowanym cmentarzu przy ul. Jagiellońskiej. Plac wtedy otrzymał nazwę pl. Zbawiciela. Kościół był remontowany m.in. w 1983, a w latach 90. zlikwidowano sygnaturkę na wieży. W 2017 planowane jest przygotowanie projektu i kosztorysu rekonstrukcji wieży[4][5].
Architektura
Styl architektoniczny
Zewnętrzna forma kościoła prezentuje formy historyzujące z przewagą neogotyku. Jest to skodyfikowany w II poł. XIX wieku typ ceglanego kościoła jednowieżowego znanego jako typ niemiecki, łączący prostotę z wrażeniem monumentalności[2].
Jednonawowy, ceglany kościół wzniesiono na planie krzyża, z szeroką nawą, nieznacznie wysuniętym transeptem i krótkim, prosto zamkniętym prezbiterium. Korpus kryty jest wysokim dwuspadowym dachem. Nad wejściem wznosi się wysoka wieża z ozdobnymi trójkątnymi szczytami, pierwotnie zwieńczona smukłym namiotowym hełmem. Elewacje ożywione są jasno tynkowanymi blendami. Średniowieczny charakter nadają zborowi uskokowe szkarpy, szczyty oraz potężne, pięciodzielne okna, zdobione maswerkami, charakterystyczne dla gotyku angielskiego.
Wnętrze nawy, z tyłu i po bokach wypełnionej emporami, jest kryte drewnianym pozornym sklepieniem beczkowym, wspartym na betonowych łukach. Ławki były obliczone na ponad 700 osób.
Większość drewnianych elementów świątyni (sklepienia, empory wraz z balustradami i podniebieniem) pokryto polichromią o motywach roślinnych i geometrycznych. W prezbiterium znajdował się ceglany ołtarz, z ażurowym prześwitem zaprojektowany przez Seelinga.
Na ścianach zachowały się fragmenty bogatego wystroju malarskiego, niestety przemalowane i częściowo zatynkowane. Wyposażenie wnętrza jest skromne: ołtarz w formie ceglanej arkady, nad nim witraż przedstawiający Chrystusa i czterech ewangelistów, monumentalny wiszący żyrandol.
Organy
Organy w kościele zostały zbudowane przez firmę Wilhelma Sauera z Frankfurtu nad Odrą w 1897 r. jako pneumatyczny instrument o 25 rejestrach. W 1941 r. organy zostały przebudowane przez firmę Josef Goebel z Gdańska. Zmieniła się wtedy nieznacznie dyspozycja instrumentu. W 2014 zakończył się ich remont generalny.
↑ abBręczewska-Kulesza Daria: Bydgoskie realizacje Heinricha Seelinga. Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu: zeszyt 4. Bydgoszcz 1999
↑wzorowana na figurze usytuowanej w kościele Matki Boskiej w Kopenhadze, należącej do najcenniejszych dzieł europejskiego klasycyzmu
Bręczewska-Kulesza Daria: Bydgoskie realizacje Heinricha Seelinga. Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu: zeszyt 4. Bydgoszcz 1999
JerzyJ.DomasłowskiJerzyJ., Osiemdziesięciolecie Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Bydgoszczy 1922-2002, Bydgoszcz: Parafia Ewangelicko-Augsburska w Bydgoszczy, 2002, ISBN 83-917440-0-0, OCLC749263784. Brak numerów stron w książce
Kuberska Inga: Architektura sakralna Bydgoszczy w okresie historyzmu. In. Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 3. Bydgoszcz 1998
Rogalski Bogumił. Architektura sakralna Bydgoszczy dawniej i dziś. In. Kronika Bydgoska XII (1990). Bydgoszcz 1991
