Kościół znajduje się przy ul. Głuchej, na osiedlu Czyżkówko w zachodniej części miasta Bydgoszczy.
Historia
Starania o budowę kościoła katolickiego na Czyżkówku sięgają okresu międzywojennego, kiedy gmina została włączona w obręb miasta Bydgoszczy.
W latach 20. XX w., Czyżkówko należało do wydzielonego z parafii bydgoskiej okręgu duszpasterskiego parafii św. Trójcy. Jednak dość duża odległość do kościoła parafialnego i wzrost zaludnienia dzielnicy stworzył potrzebę budowy własnej świątyni, która zaspokoiłaby rosnące potrzeby duszpasterskie. W tym kontekście został założony Komitet Budowy Kościoła (początek 1923) oraz zakupiona nieruchomość przy ul. Koronowskiej (obecnie nr 5) z zamiarem zamiany znajdującej się tam sali tanecznej na kaplicę (listopad 1923)
Kaplica została poświęcona 24 lutego 1924 przez ks. Tadeusza Malczewskiego. Odtąd odbywały się w niej nabożeństwa w niedziele i święta oraz procesje, m.in. Bożego Ciała.
Kolejnym etapem rozwoju parafii była budowa kościoła, którą rozpoczęto w 1936 po zakupie terenu przy ul. Głuchej.
Projekt świątyni, sfinansowany przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Antoniego Laubitza, wykonał w 1935 poznański architekt Stefan Cybichowski[2].
Architekt zrezygnował ze stylizacji historycznej elewacji kościoła, co pozwoliło obniżyć koszty budowy o 25%. 5 sierpnia 1936 wydano pozwolenie na budowę, a prace murarskie i ciesielskie przy wznoszeniu obiektu prowadziła firma Juliana Jarockiego[2].
Do września 1939 świątynia stała w stanie surowym, z niedokończonym stropem i dachem. Podczas okupacji Niemcy urządzili w niej magazyn narzędzi budowlanych, natomiast nabożeństwa odprawiano w kaplicy.
Po zakończeniu wojny zdewastowany, ostrzelany pociskami kościół został przeznaczony do użytku przez nowego proboszcza ks. Czesława Spychalskiego. Uroczystej konsekracji nowej świątyni dokonał 1 grudnia 1945. prymas Polski kardynał August Hlond, który ofiarował również relikwie św. Franciszka z Asyżu.
Prace wykończeniowe świątyni oraz upiększanie wnętrza trwało przez cały okres powojenny:
Dokonano w tym czasie m.in. następujących inwestycji:
1972–1984 – kościół wyposażono w nowe ławki, konfesjonały, oświetlenie, posadzkę, ogrzewanie, figurę Serca Jezusa oraz obrazy,
1990–2000 – wykonano szereg prac remontowo-budowlanych, m.in. malowanie kościoła, posadzkę marmurową z ołtarzem w prezbiterium, nowe ogrzewanie elektryczne, nową instalację nagłaśniająca, rynny, nowe tabernakulum oraz rozbudowę oświetlenia,
2019 – rozpoczęcie remontu wieży i elewacji frontowej m.in. za środki przyznane przez władze miejskie na odnowienie zabytków.
W budynku nowej plebanii[3] znajduje się kaplica św. Krzyża, w której w zimowe dni powszednie odprawiane są msze św.
Kościół jest trójnawowy, z półkoliście zamkniętym prezbiterium od północy. Elementem dominującym jest wysoka kwadratowa wieża, przykryta dachem namiotowym. W ścianach bocznych znajdują się liczne witraże. Dach nad nawą jest czterospadowy, a nad prezbiterium dwuspadowy[2].
Trójnawowe wnętrze otwiera się szerszą nawą środkową na prezbiterium podwyższone o kilka stopni, z obejściem i lożą od strony wschodniej. Nawę środkową wydzielają filary z dekoracyjnymi, kielichowymi głowicami, które dźwigają sklepienie kolebkowe. Nawy boczne przekryte są płaskimi stropami[2].
Wnętrze
W świątyni znajdują się ołtarze:
główny, którego podstawowym elementem jest figura św. Antoniego z Dzieciątkiem Jezus[4] oraz rodzice z dzieckiem uzdrowionym przez św. Antoniego;
Przed kościołem oprócz krzyża misyjnego znajduje się również pamiątka nawiedzenia parafii w dniach 26-27 marca 1979 przez obraz Matki Boskiej Częstochowskiej.
