Kazimierz Kik (ur. 5 lutego 1947 w Gorzowie Śląskim) – polski politolog, nauczyciel akademicki i publicysta, profesor nauk społecznych, specjalizujący się w integracji Europy, politologii, współczesnych aspektach politycznych Europy[1], profesor Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach.
Życiorys
Najstarszy z piątki dzieci. W młodości często przeprowadzał się wraz z rodziną, zamieszkując takie miejscowości jak Stare Łysogórki, Karlino i różne osiedla Szczecina (Podjuchy, Stołczyn i Skolwin); gdy miał osiem lat, jego rodzina osiadła w Katowicach. Z uwagi na sytuację rodzinną w wieku 9 lat trafił do domu dziecka. W 1961 postanowił wraz kolegami zaciągnąć się do Legii Cudzoziemskiej. W trakcie ucieczki zawrócił w Czechosłowacji, został zatrzymany i skierowany do zakładu poprawczego. Po uzyskaniu zwolnienia pracował w kopalni KWK „Wujek”, zaczął nadrabiać zaległości w edukacji, zapisał się do liceum wieczorowego. Wstąpił także do klubu bokserskiego[2].
Pracował następnie w śląskich hutach (Ferrum i Baildon)[3]. W trakcie marca 1968 podjął nieplanowaną próbę zorganizowania manifestacji w jednym z katowickich liceów ogólnokształcących, za co był czasowo aresztowany[2]. W związku z tą aktywnością i z uwagi na późniejsze negatywne wypowiedzi odnoszące się do sytuacji społeczno-politycznej w PRL oraz do interwencji w Czechosłowacji do 1973 był inwigilowany przez organy bezpieczeństwa PRL[4].
Jak sam wspominał, żeby mieć większe szanse w dostaniu się na studia, kupił legitymację Związku Młodzieży Socjalistycznej i został działaczem tej organizacji[2]. Wstąpił też do Zrzeszenia Studentów Polskich. W tym czasie porzucił boks, zaczął trenować lekkoatletykę i założył grupę literacką „Wprost”. W 1970 wstąpił do PZPR. W grudniu tego samego roku został zatrzymany jako organizator nielegalnego zgromadzenia pod pomnikiem Adama Mickiewicza w Krakowie; w związku z tym trafił przed sąd partyjny, który ostatecznie nie usunął go z partii[2].
W 1973 ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim[1], był doktorantem Instytutu Historii PAN u profesora Włodzimierza Kowalskiego[2] (1974–1977). Stopień naukowy doktora uzyskał w Instytucie Historii Uniwersytetu Łódzkiego (1978). W 1988 na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Komunistyczna Partia Hiszpanii. Ewolucja programu i polityki w latach 1939–1985 uzyskał w Akademii Nauk Społecznych w Warszawie stopień naukowy doktora habilitowanego. Rozprawa ta uzyskała nagrodę ministerialną. W latach 1988–1989 był docentem i wicedyrektorem Instytutu Historii Ruchu Robotniczego ANS. W tym okresie był publicystą „Polityki”, prowadził też program telewizyjny Lewica na Zachodzie w TVP1, a także został lektorem KC na Śląsk. W 1981 był lektorem KC PZPR[3]. Namawiał wówczas do zapisywania się do NSZZ „Solidarność”, w efekcie w stanie wojennym został zawieszony. W lipcu 1989 w ramach PZPR współtworzył Ruch 8 Lipca[2], tzw. reformatorską grupę w partii.
29 stycznia 2018 prezydent RP nadał mu tytuł naukowy profesora nauk społecznych[5][6][1].
Jako nauczyciel akademicki zawodowo związany z Uniwersytetem Jana Kochanowskiego w Kielcach, pracę na tej uczelni podjął jeszcze w okresie, gdy była Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Kielcach. Pełnił funkcję prorektora uczelni (działającej wówczas jako Akademia Świętokrzyska im. Jana Kochanowskiego). Objął na tej uczelni stanowisko profesora. Pełnił również funkcję dyrektora Instytutu Nauk Politycznych na Wydziale Prawa, Administracji i Zarządzania UJK w Kielcach[1]. Został też profesorem w Wyższej Szkole Ekonomii i Prawa im. prof. Edwarda Lipińskiego. Powołano go na wiceprzewodniczącego Komitetu Nauk Politycznych PAN, reelekcję na to stanowisko uzyskał w 2011. W tym samym roku został też ekspertem Polskiej Komisji Akredytacyjnej.
Należał do współzałożycieli Polskiej Unii Socjaldemokratycznej, której był wiceprzewodniczącym. Partię tę opuścił wkrótce w proteście przeciw udzieleniu przez Tadeusza Fiszbacha poparcia dla kandydatury Lecha Wałęsy na stanowisko prezydenta RP[7]. Następnie współtworzył Unię Pracy[3]. W 1997 ubiegał się o mandat senatora z ramienia regionalnego komitetu[8]. W 2001 wstąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W 2004 wybrany został w skład konwentu programowego SLD. Wkrótce potem opuścił partię. W 2007 był w regionalnym komitecie honorowym Platformy Obywatelskiej[9]. W 2009 kandydował bez powodzenia do Parlamentu Europejskiego z listy Porozumienia dla Przyszłości[10], a w 2011 również bezskutecznie z ramienia SLD do Senatu[11]. W 2014 kandydował w wyborach do Sejmiku Województwa Mazowieckiego z listy Mazowieckiej Wspólnoty Samorządowej[12], która nie uzyskała mandatów. W 2019 także bez powodzenia startował do Senatu z ramienia Koalicji Bezpartyjni i Samorządowcy[13].
Odznaczenia
Wybrane publikacje
- Lewica iberyjska (współautor z Tadeuszem Iwińskim), Wydawnictwa Min. Obrony Narodowej (Seria: IPO Ideologia, Polityka, Obronność), Warszawa 1982.
- W kręgu współczesnej socjaldemokracji, „Książka i Wiedza” (Seria: Biblioteka Lektora i Wykładowcy), Warszawa 1985.
- Socjaldemokratyczne wyzwanie, „Nowe Drogi” nr 10/1988.
- Problemy ruchu komunistycznego Europy zachodniej (lata osiemdziesiąte), „Książka i Wiedza” (Seria: Biblioteka Lektora i Wykładowcy), Warszawa 1988.
- Socjaldemokratyczne koncepcje integracji Europy, Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, Warszawa 1990.
- Od republiki do monarchii. Hiszpańska lewica w walce o demokrację 1939–1986, PWN, Warszawa 1990.
- Wizje Zjednoczonej Europy, ISP PAN, Warszawa 1992.
- Międzynarodówka Socjalistyczna 1951–1992. Zarys działalności, Typografika, Warszawa 1994.
- Międzynarodówka Socjalistyczna 1951–1992, ISP PAN, Warszawa 1995.
- Ideowe barwy jednoczenia Europy. Europejski proces integracyjny w programach i w polityce głównych nurtów politycznych Europy, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Ekonomii i Administracji im. prof. Edwarda Lipińskiego, Kieleckie Towarzystwo Edukacji Ekonomicznej, Kielce 2005.
- Światowe aspiracje Unii Europejskiej. Główne motywy i podstawowe kierunki działania, Kielce 2008.
- Socjaldemokracja z przełomu wieków. Wybrane problemy w polityce europejskich socjaldemokracji 1990–2010, Kielce 2014.
Przypisy
- ↑ a b c d Prof. dr hab. Kazimierz Kik, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2019-11-06] .
- ↑ a b c d e f Grzegorz Szymanik: Profesor Kik: Niektórzy koledzy w stanie wojennym bardzo chcieli być wyrzuceni z partii. A ja odwrotnie, bardzo nie chciałem. wyborcza.pl, 25 czerwca 2018. [dostęp 2018-06-26].
- ↑ a b c Nie zajmowałem się polityką, to polityka mnie dopadała. gazeta.pl, 11 lutego 2007. [dostęp 2010-04-25].
- ↑ KWMO Kraków 10773/1971. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2018-03-05].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 stycznia 2018 r. nr 115.2.2018 w sprawie nadania tytułu profesora (M.P. z 2018 r. poz. 250).
- ↑ Nauka jest motorem budowy silnego państwa. prezydent.pl, 6 lutego 2018. [dostęp 2018-02-06].
- ↑ Eugeniusz Noworyta, Polityka i dyplomacja: wspomnienia ambasadora, Społeczna Wyższa Szkoła Przedsiębiorczości i Zarządzania, Łódź 2008, s. 188.
- ↑ Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 25 września 1997 r. o wynikach wyborów do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 21 września 1997 r. (M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 621).
- ↑ „Piasek” Piaseczny w komitecie honorowym PO w Kielcach. wiadomosci24.pl, 11 października 2010. [dostęp 2010-04-25].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2009. [dostęp 2020-04-22].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2020-04-22].
- ↑ Michał Wojtczak, Rosiewicz do samorządu, „Gazeta Wyborcza – Stołeczna” z 27–28 września 2014, s. 4.
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2020-04-22].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 września 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2011 r. nr 111, poz. 1131).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 czerwca 2001 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2001 r. nr 26, poz. 431).
Bibliografia
Identyfikatory zewnętrzne:
