PROFILBARU.COM

Kłodzkie Wiosny Poetyckie – wydarzenie kulturalne w Kłodzku i w Polanicy-Zdroju odbywające się w latach 1961–1974, towarzyszące działalności Kłodzkiego Ośrodka Kultury(inne języki). Wiosny stały się oryginalnym akcentem na kulturalnej mapie Polski. Zostały zapamiętane dzięki tzw. „płachtom poetyckim”, plakatom poetycko-malarskim, które były sposobem na obejście cenzury. W Kłodzku dochodziło do istotnej wymiany zdań, odbywały się ważne spory artystyczne.

Historia

Inicjatorami Kłodzkich Wiosen Poetyckich byli: Eugeniusz Kaczmarek, prezes Towarzystwa Miłośników Ziemi Kłodzkiej oraz Kłodzki Klub Literacki, który tworzyli Jan Kulka, Bogusław Michnik i Anna Zelenay^[1]. W programie imprezy znajdowały się spotkania i prezentacje poezji i poetów oraz dyskusje na tematy filozoficzne, światopoglądowe i warsztatowe^[2]. Dochodziło tu do istotnej wymiany poglądów, odbywały się ważne spory artystyczne^[1].

Powstały wówczas między innymi tzw. „płachty poetyckie”, będące swoistą formą plakatu poetycko-malarskiego, na których publikowano nagrodzone podczas wydarzenia utwory poetyckie oraz prace plastyków kłodzkich. Plakaty zadrukowane wierszami, wiszące na ulicach na słupach i na murach były sposobem na obejściem cenzury, która nie pozwalała na druk tomików czy antologii. Stanisław Grochowiak napisał nawet, że tylko w Kłodzku poetów witają transparenty z ich wierszami, a na ulicach wiszą wiersze prezentowane na płachtach^[1].

W połowie lat 50. XX w. w Kłodzku miały miejsce katastrofy budowlane, polegające na rysowaniu się i pękaniu ścian kamienic z powodu osuwania się gruntu i istnienia wielokondygnacyjnych piwnic pod budynkami^[3]. Następstwem były rozbiórki ponad dwustu zabytkowych budynków na Starym Mieście, co przyniosło nieodwracalne straty w zabytkowej strukturze miasta^[1]. Naukowcy z AGH w Krakowie pod kierunkiem prof. Feliksa Zalewskiego i prof. Zbigniewa Strzeleckiego podjęli się opracowania projektu zabezpieczenia kłodzkiej starówki^[4]^[5]. Uczestnicy Wiosen jako jedni z pierwszych zwrócili uwagę na to, że trzeba miasto ratować. Jan Śpiewak opublikował szeroko komentowany artykuł o tym, że w Kłodzku domy trzymają się jeszcze dzięki pająkom i poezji^[1]. Dzięki temu, oraz działaniom Towarzystwa Miłośników Ziemi Kłodzkiej i filmowi Miasto, które może zginąć z 1955 Roberta Stando^[6] nagłośniono dramat miasta i podjęto działania w celu rewitalizacji Starówki^[1]^[7]. W 1962 roku Rada Ministrów opracowała uchwałę w sprawie ratowania kłodzkiej Starówki^[1].

Miejsce i lata Wiosen

Ogółem odbyło się dziesięć edycji ogólnopolskich Kłodzkich Wiosen Poetyckich, cztery w Kłodzku w latach 1961–1965 i sześć w Polanicy-Zdroju 1966–1974 (z wyjątkiem lat 1963, 1968, 1971 i 1973). W 1980 w miesięczniku „Opole” ukazał się list otwarty, będący apelem o powrót Wiosny Poetyckiej. Kolejną próbę organizacji Wiosny w 1982, dzięki szerokiemu poparciu i aprobacie m.in. prof. Jana Błońskiego, Anny Kamieńskiej i Jerzego Zagórskiego, podjął Bogusław Michnik, jednak wskutek wprowadzenia stanu wojennego, inicjatywa nie doszła do skutku^[1].