Wychował się w polskiej rodzinie (jego ojcem był Władysław Putrament, oficer wojskowy, matką Maria z pochodzenia Rosjanka)[potrzebny przypis] o tradycjach patriotycznych, wyznania prawosławnego.
W 1930 rozpoczął studia na polonistyce na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, ukończył je w 1934[5][6]. W czasie studiów początkowo był korporantem Filomatii Vilnensis[7] i członkiem Młodzieży Wszechpolskiej oraz wiceprezesem tej organizacji[8] w połowie lat trzydziestych dokonał wolty politycznej, przechodząc na pozycje komunisty-internacjonalisty[9].
Członek grupy literacko-artystycznej Żagary. Debiut poetycki w 1932. Na przełomie lat 1933/1934 opublikował (pod pseudonimem Jerzy Pleśkiewicz) przekłady utworów Bunina. Opisany w Zniewolonym umyśle (Czesław Miłosz) jako Gamma. W 1937 wraz z kolegami został oskarżony o prowadzenie propagandy komunistycznej na łamach czasopisma „Poprostu”, wskutek czego wydawnictwo zostało zamknięte.
Po wybuchu wojny znalazł się we Lwowie, gdzie działał w kolaboracyjnym Związku Pisarzy. Po prowokacji NKWD i aresztowaniu grupy pisarzy polskich (m.in. Wata, Broniewskiego, Sterna, Peipera, Parnickiego) w styczniu 1940 zaczął organizować serwilistyczny list potępiający aresztowanych. Inicjatywa ta spełzła na niczym, utrącona przez Wandę Wasilewską. Ze wspomnień Michała Borwicza, późniejszego współpracownika paryskiej „Kultury”, można wnioskować, że Putrament wtedy został zwerbowany przez NKWD. W wierszu Nasza ojczyzna napisał m.in.: Iwie każdy – od starca do dziecka – że najbardziej potężna na świecie jest ojczyzna nasza radziecka, a my wierne jesteśmy jej dzieci[10]. 17 września 1940 przyjęto go do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy[11]. Po zaatakowaniu ZSRR przez Niemcy hitlerowskie ewakuował się do Moskwy, gdzie spędził okres aż do wyzwolenia Wilna w lipcu 1944. Współtwórca Związku Patriotów Polskich i 1 Armii Wojska Polskiego, oficer oświatowo-polityczny I Dywizji im. T. Kościuszki[12]. Do Lublina wkroczył w stopniu majora[13].
W 1944 Putrament został wysłany przez gen. Zygmunta Berlinga do Wilna, by namawiać członków AK do wstępowania do 1 Armii. Wykonywał też inne misje w imieniu Związku Patriotów Polskich.
Po wojnie był w latach 1947–1950 ambasadorem RP w Paryżu. Następnie pracował w Zarządzie Głównym Związku Literatów Polskich (w latach 1950–1953 sekretarz generalny, 1955–1956 oraz 1959–1980 wiceprezes), gdzie w okresie stalinowskim sprawował faktyczną władzę. Działał w Polskim Komitecie Obrońców Pokoju[11]. 22 listopada 1950 w Warszawie na II Kongresie Obrońców Pokoju został wybrany w skład Światowej Rady Pokoju[14].
19 października 1956 roku, w dniu rozpoczęcia obrad VIII Plenum KC PZPR, opublikował w „Trybunie Ludu” artykuł Sedno sprawy, w którym krytykował stalinowski model socjalizmu i wypowiadał się za utworzeniem samorządnych rad robotniczych. Na artykuł ten gwałtownie i krytycznie zareagował organ KPZR „Prawda” w artykule Antysocjalistyczne wystąpienia w prasie polskiej[15].
W latach 1954–1957 i 1963–1973 był prezesem Polskiego Związku Szachowego, a w latach 1955–1968 kierownikiem literackim zespołu filmowego „Start”. W latach pięćdziesiątych związany z „frakcją” puławian[16].
Oprócz krytyczno-propagandowej powieści Wrzesień opisującej klęskę 1939 roku, za najgłośniejszy utwór literacki Putramenta uchodzi jego późna powieść światopoglądowa Bołdyn, zekranizowana w 1982 przez Czesława i Ewę Petelskich.
W latach 1944–1948 członek PPR, a od 1948 – PZPR. Był zastępcą członka (1948–1964) oraz członkiem (1964–1981) Komitetu Centralnego PZPR. W kwietniu 1971 został powołany w skład Komisji Zjazdowej do przygotowania VI Zjazdu PZPR, który odbył się w grudniu 1971[18]. W latach 1952–1961 poseł na Sejm PRL I i II kadencji z ramienia PZPR. W 1981 był członkiem tzw. Komisji Grabskiego powołanej przez Komitet Centralny PZPR w celu ustalenia odpowiedzialności osobistej członków ekipy Edwarda Gierka[19]. Aż do śmierci zasiadał także w Radzie Naczelnej ZBoWiD. W 1983 wybrany w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.
Żonaty z Anastazją (Nataszą) Putrament (1922–1998)[20]. Ich syn Konstanty(inne języki) (1949–2006) był operatorem, później dziennikarzem, pisarzem i wydawcą, prezesem agencji PR[22].
↑Czesław Miłosz wspominał, że Jerzy Putrament w czasie studiów w Wilnie związał się z endecją: „On [Putrament] przyjechał z Lidy na uniwersytet i właściwie mówiąc, kiedy ja wstąpiłem na uniwersytet, to już chyba ta nasza organizacja [PET] wtedy przestała działać, przestaliśmy się zbierać, a Putrament przyjechał i z początku należał do Obozu Wielkiej Polski, do nacjonalistów”. „Recogito” wrzesień–październik 2004.
↑Emil Pasierski Miłosz i Putrament. Żywoty równoległe, wyd. WAB, Warszawa 2011, s. 16
↑Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny. Tom szósty. N-P, wyd. Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1999, s. 528-530
↑„Putrament był wiceprezesem endeckiego Związku Młodzieży Wszechpolskiej”, [w:] Marek Zaleski. Przygoda drugiej awangardy. Polska Akademia Nauk. Instytut Badań Literackich. Ossolineum. 1984. s. 84.
↑„Jerzy Putrament, dynamiczny młodzieniec, robiący polityczną woltę z laską (...) z mieczykiem obwie-polskim na zielonej wstążecce w klapie marynarki i z deklem korporackim na głowie, aż po kontakty z partią komunistyczną...”, [w:] Poezja. Dialogi o Żagarach i opisanie Miłosza. Wydawnictwo Współczesne RSW „Prasa”. s. 16.
↑Henryk Korotyński „Trzy czwarte prawdy”, Państwowy Instytut Wydawniczy 1987, ISBN 83-06-01361-1, s. 201.
↑Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 61–62. ISBN 83-7066-208-0.
↑Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 lipca 1952 r. w sprawie nadania orderu "Sztandar Pracy" (M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1054) „za zasługi położone dla Narodu i Państwa w dziedzinie kultury i sztuki”.
↑Uchwała Prezydium Krajowej Rady Narodowej z dnia 19 listopada 1946 r. o nadaniu odznaczeń za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych (M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 258) „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za gorliwą pracę i sumienne wykonywanie obowiązków służbowych”.
↑Uchwała Prezydium Krajowej Rady Narodowej z dnia 19 lipca 1946 r. o odznaczeniach pracowników Ministerstwa Spraw Zagranicznych na placówkach zagranicznych (M.P. z 1947 r. nr 16, poz. 35) „za zasługi na polu ogólno-państwowej pracy”.
↑Uznanie dla twórców kultury /w/ Trybuna Robotnicza, nr 170, 19 lipca 1984, s. 1–2.
↑Lista osób odznaczonych "Medalem 10-lecia Polski Ludowej" (M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400) „na wniosek Ministra Kultury i Sztuki”.
