Od najbliższego od zachodu w Jastrzębiej Grani Jastrzębiego Kopiniaczka szczyt jest odgraniczony głęboką Jastrzębią Przełęczą, z kolei we wschodniej grani Jastrzębiej Turni znajdują się następujące obiekty:
W stronę Doliny Jagnięcej Jastrzębia Turnia opada dwoma ścianami – północną i północno-wschodnią, przedzieloną krawędzią w okolicy linii spadku wierzchołka. Obie te ściany mają wysokość ponad 100 m i są przecięte Niżnią i Wyżnią Sieczkową Drabiną. Do Doliny Zielonej Kieżmarskiej spada ściana południowo-wschodnia, ograniczona z prawej strony Długim Jastrzębim Żlebem, a z lewej Pośrednim Jastrzębim Żlebem. Z prawej graniczy ona z trójkątną południowo-wschodnią ścianą Pośredniego Jastrzębiego Zęba, osiągającą wysokość ok. 300 m. Sama ściana południowo-wschodnia ma ok. 400 m wysokości i wznosi się ponad Zielonym Stawem Kieżmarskim. Jej kulminacją jest Wyżnia Jastrzębia Kazalnica, nieco niżej znajduje się Niżnia Jastrzębia Kazalnica. Ku Jastrzębiemu Ogrodowi w Dolinie Jastrzębiej opadają natomiast kolejne dwie ściany szczytu: południowa i południowo-zachodnia. Ta pierwsza wznosi się ponad Niżnią Jastrzębią Drabiną, druga ponad Jastrzębim Piargiem. Przez urwiska tych ścian przebiega w poprzek Wyżnia Jastrzębia Drabina, a granicą pomiędzy nimi jest 250-metrowy południowy filar Jastrzębiej Turni. W ścianie południowo-zachodniej wyróżnia się wielki, głęboki Komin Diešków[3].
Turystyka i taternictwo
Turnia dostępna jest tylko dla taterników, ale jej podnóżami prowadzi szlak turystyczny na Jagnięcy Szczyt. Na jej południowych ścianach znajduje się około 20 trudnych dróg wspinaczkowych[5]. Najdogodniejsza droga na szczyt wiedzie od Jastrzębiej Przełęczy i obchodzi zachodnią grań przez Wyżnią Jastrzębią Kazalnicę[3].
Ze szczytem związana jest legenda o ukrytym w niej pięknym karbunkule (rubinie), który miał kiedyś świecić na jej niedostępnym wierzchołku. Podanie to spisali m.in. Robert Townson (1793) i Maciej Bogusz Stęczyński (1845). Spiska wersja Karfunkelturm występowała w 1802 r. u Johanna Asbótha[4]. To samo pochodzenie ma słowacka nazwa grani i szczytu (Karbunkulová veža, również w języku węgierskim szczyt nazywa się: Karbunkulus-torony lub Rubint-torony[1]). Obecną nazwę wprowadził do literatury Jan Gwalbert Pawlikowski, który w 1878 r. miał zasłyszeć ją od Słowaków ze Stwoły[4].
Pierwsze odnotowane wejścia:
letnie – Maciej Sieczka, ok. 1880 r., z inicjatywy Jana Gwalberta Pawlikowskiego,
Poeta Kazimierz Andrzej Jaworski, który zdobył jej wierzchołek w 1926 r., opisał ją słowami: Jestem z wszystkich najmniejsza, lecz wiem żem najśliczniejsza. Fotografie z tego szczytu wykonał w 1906 r. Mieczysław Karłowicz[4]. Do legendy o karbunkule nawiązywali liczni twórcy, w tym Franciszek Henryk Nowicki (1884) czy Tadeusz Dropiowski (Karbunkuł; Cztery sceny fantastyczne z Tatr Spiskich, 1921). Do dwóch pieśni o szczycie skomponował muzykę Johann Móry[5].
↑ abJarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
↑ abcdefWitold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 76–112. ISBN 83-217-2472-8.
