20 lutego 1872 Werbowa, gubernia podolska, Imperium Rosyjskie
1 marca 1941 Warszawa, Polska pod okupacją III Rzeszy
od 1 marca 1927 do 1 marca 1935
Władysław Sobański
Marian Szumlakowski
od 1 marca 1927 do 31 maja 1933
Marian Szumlakowski (utworzenie odrębnego poselstwa w Lizbonie)
Jan Perłowski (ur. 20 lutego 1872 w Wierzbowej, zm. 1 marca 1941 w Warszawie) – polski dyplomata, poseł RP w Hiszpanii w latach 1927–1935. Współpracownik „Przeglądu Współczesnego”.
Urodził się w rodzinie Michała (ur. 1825) i Euzebii ze Skarbków Rudzkich (zm. 1928). Po śmierci ojca (przed 1887), jego wychowawcą był przyjaciel rodziny, Tadeusz Bobrowski, znany również jako wychowawca Józefa Korzeniowskiego-Conrada[2]. Perłowski pozostawił po sobie opis spotkania ze starszym od siebie Conradem, goszczącym w Kazimierówce – ukraińskim majątku ich wychowawcy.
Ukończył szkołę średnią we Francji, następnie studia wyższe w Krakowie i Wiedniu. W czasie I wojny światowej przebywał w Szwajcarii, gdzie współpracował m.in. z Centralną Agencją Polską w Lozannie i Komitetem Generalnym Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce w Vevey.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę na początku 1919 wstąpił do służby dyplomatycznej II Rzeczypospolitej. W pierwszych miesiącach funkcjonowania MSZ nieodłączny współpracownik wiceministra spraw zagranicznych, Władysława Skrzyńskiego, swego przyjaciela – pełnił formalnie obowiązki szefa gabinetu ministra.
Od 6 VI 1919 radca legacyjny Poselstwa RP w Bernie. Równocześnie pełnił funkcję sekretarza Delegacji RP przy Lidze Narodów. Od 1 VII 1922 radca legacyjnym w Poselstwie RP przy Stolicy Apostolskiej.
Od 1 III 1927 poseł nadzwyczajny i minister pełnomocnego RP w Hiszpanii, z akredytacją w Portugalii (do utworzenia odrębnego poselstwa w Lizbonie 31 V 1933). Odwołany z Madrytu przez Józefa Becka 1 III 1935, powrócił do centrali MSZ, po dwóch miesiącach został przeniesiony w stan spoczynku.
Zmarł 1 marca 1941. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera Z-1-1,2)[3].
Perłowski poślubił Henriettę z Marconich (zm. 1945), córkę Leandra. Mieli syna Michała Henryka (ur. 1903)[2], dr praw, dyplomatę[6]. Michał ożenił się z Katherine Ward z irlandzkiej rodziny pochodzącej z hrabstwa Monaghan. Mieli córkę, Marię Henriettę, która wyszła za mąż za włoskiego ekonomistę, Dr. Carlo Acutis. Z małżeństwa tego urodziło się dwoje dzieci, Andrea i Adriana[10]. Jego praprawnukiem jest bł. Carlo Acutis[11].