dowódca kompanii piechoty oficer operacyjny zastępca szefa sztabu szef sztabu dywizji dowódca batalionu piechoty II oficer sztabu zastępca dowódcy pułku I oficer sztabu dowódca pułku piechoty
Jan Maliszewski w 1914 w Ursynowie ukończył prywatne seminarium i w Warszawie rozpoczął pracę jako nauczyciel. Służył w armii rosyjskiej od września 1915. Po ukończeniu Kijowskiej Szkoły Junkrów mianowany został chorążym i przydzielony 13 kwietnia 1916 do 93 zapasowego pułku piechoty, z którym 30 lipca 1916 poszedł na front. Włączony do 18 Wołogodzkiego pułku piechoty, gdzie służył w kompanii strzeleckiej, oddziale zwiadowców pieszych i w kompanii ckm.
2 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłego I Korpusu Polskiego i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 19 marca 1917 i przydzielony do Piotrkowskiego Okręgowego Pułku Piechoty, późniejszego 26 pułku piechoty, na stanowisko dowódcy kompanii strzeleckiej[2]. Od 1 maja do 7 czerwca 1919 był słuchaczem II Kursu adiutantów, a następnie I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Szef oddziału w sztabie Grupy Operacyjnej gen. Lucjana Żeligowskiego od grudnia 1919, a później w sztabie 7 Armii.
Od listopada 1920 był I oficerem sztabu 17 Dywizji Piechoty[3]. 21 grudnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w piechocie, „w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[4][1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1422. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był wówczas 26 pułk piechoty[5]. 1 marca 1923 został przeniesiony do dowództwa 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy na stanowisko pełniącego obowiązki szefa sztabu, pozostając oficerem nadetatowym 69 pułku piechoty w Gnieźnie[6][7]. Z dniem 2 listopada 1923 przydzielony został do macierzystego pułku z jednoczesnym odkomenderowaniem na jednoroczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego. 1 grudnia 1924 został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 250. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. 18 czerwca 1925 otrzymał przeniesienie do dowództwa 15 DP na stanowisko szefa sztabu[9]. W październiku 1925 tego samego roku został przeniesiony do 62 pułku piechoty w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy I batalionu[10].
Z dniem 24 października 1926 roku został przydzielony do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko II oficera sztabu generała do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, generała brygady Stefana Dąb-Biernackiego[11][1]. 29 stycznia 1929 roku przeniesiony został do Oddziału II Sztabu Głównego[12]. Objął w nim stanowisko kierownika samodzielnego referatu operacyjnego. 14 grudnia 1931 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. W okresie od 28 czerwca 1933 do stycznia 1936 roku odbył w 13 pułku piechoty staż liniowy jako zastępca dowódcy pułku[14]. W lutym 1936 został wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu generała do prac przy GISZ z siedzibą w Toruniu, generała brygady Władysława Bortnowskiego. Dowódca 35 pułku piechoty od 5 lutego 1938 i na jego czele brał udział w kampanii wrześniowej. Od 11 września dowódca grupy taktycznej swojego imienia. Dostał się do niewoli niemieckiej 21 września roku i pozostawał w niej do końca wojny, ostatnio w Oflagu VII A Murnau[15].
Po wyzwoleniu wyjechał do Włoch i został przyjęty do 2 Korpusu Polskiego, w którym służył w sztabie. Po demobilizacji pozostał na emigracji, a 12 maja 1956 powrócił do Polski. Osiadł we Wrocławiu, gdzie jako urzędnik w przedsiębiorstwach państwowych pracował do emerytury. W latach 70. stał się przedmiotem zainteresowania SB w związku z próbą umieszczenia w Bielsku Podlaskim tablicy upamiętniającej 35 pp. Zmarł 29 stycznia 1986 we Wrocławiu[15].
W 1989 na łamach Wojskowego Przeglądu Historycznego został opublikowany artykuł autorstwa pułkownika dyplomowanego Jana Maliszewskiego zatytułowany „35 pp w obronie Pomorza we wrześniu 1939 r.”[16].
Zmarł we Wrocławiu. Został pochowany 3 lutego 1986 na Cmentarzu Grabiszyńskim (pole 12, grób 449, rząd 23 (5 od p.19))[17].
Grób płka Jana Maliszewskiego na Cmentarzu Grabiszyńskim
Andrzej Wesołowski, Kamil Stepan: Mobilizacja marcowa 1939. Tom 2. Dokumenty i relacje. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe im. mjr. Bolesława Waligóry, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego, 2012, s. 262–263. ISBN 978-8393425952.
.jpg)
