Podpisał konfederację warszawską 1573[7].
Na elekcję pod wsią Kamień na Pradze przybył z 200 żołnierzami i 17 działami. Był zwolennikiem kandydatury szwedzkiej Jana III Wazy. Wycofał się z wojskiem do Grochowa. Pole elekcyjne obiegła wówczas wieść, jakoby Firlej zamierzał siłą dokonać wyboru nowego króla. Zarządzono alarm, wytoczono armaty i skierowano ich lufy w stronę Grochowa. Zmienił wówczas orientację i popierał Henryka Walezego, na warunkach potwierdzenia przez niego aktu konfederacji warszawskiej, zawarcia pacta conventa i przyjęciu tzw. artykułów henrykowskich. W 1573 roku potwierdził elekcję Henryka III Walezego na króla Polski[8]. Henryk Walezy w drodze do Krakowa zatrzymał się 16 lutego 1574 w dworze Firleja w Balicach. W czasie koronacji w katedrze wawelskiej jego postawa była przyczyną zamieszania, gdy przerwał ceremonię podchodząc do króla z trzema dokumentami gwarantującymi wolność dla protestantów i żądał by monarcha je zaprzysiągł. Powiedział: „Iurabis, rex, promisisti”. Król nie miał wyjścia i to potwierdził.
Reformacja
Był jednym z najwybitniejszych propagatorów protestantyzmu w Rzeczypospolitej. Po 1550 przeszedł najpierw na luteranizm, później był wyznawcą kalwinizmu. W swoich dobrach wprowadził protestantyzm we wszystkich kościołach. Był zwolennikiem porozumienia się kalwinów z braćmi polskimi. W jego domu w Piotrkowie 22 marca 1565 miała miejsce dysputa teologiczna o dogmacie o Trójcy Świętej, którego bracia polscy nie uznawali. Od tego momentu datuje się narastający konflikt między kalwinami a braćmi polskimi.
Rodzina
Żonaty był najpierw z Zofią Boner herbu własnego, a potem z Barbarą Mniszek herbu własnego. Z pierwszą miał kilku synów: Jana, Mikołaja, Andrzeja i Piotra. Z drugiego małżeństwa miał syna Henryka.
Przypisy
↑Marek Borucki, Jak w dawnej Polsce królów obierano. Warszawa 1976, s. 187.
↑Mirosław Korolko, Seminarium Rzeczypospolitej Królestwa Polskiego. Humaniści w kancelarii królewskiej Zygmunta Augusta, Warszawa 1991, s. 200.
↑Ludwik Kolankowski, Posłowie sejmów Zygmunta Augusta, w: Reformacja w Polsce, rocznik V, nr 17-18, Warszawa 1928, s. 124.
↑Krzysztof Chłapowski, Realizacja reform egzekucji dóbr 1563-1665. Sprawa zastawów królewszczyzn małopolskich, Warszawa 1984, s. 29.