UkazemPawła I z 28 kwietnia?/9 maja1798 Dederko został mianowany biskupem mińskim[7]. 15 listopada?/26 listopada1798 otrzymał sakrę biskupią z rąk sufragana mohylewskiego Jana Benisławskiego. Po uroczystym wjeździe do Mińska, zajął się organizacją nowej diecezji. Zabiegał o fundusze na sufraganię, uposażył kapitułę, wyznaczając dla prałatów i kanoników, jako uposażenie, dochody z bogatszych parafii, ozdobił katedrę, wybudował zakrystię katedralną, urządził konsystorz, założył w stolicy swojej diecezji Towarzystwo Dobroczynności, klasztordominikanów w Mińsku przerobił na rezydencję dla biskupa mińskiego. W 1810 roku, z woli rządu, uroczyście inaugurował akademię jezuicką w Połocku.
Zesłanie
W 1812 roku biskup rozwinął aktywną działalność patriotyczną. Ogłoszenie przez biskupa Dederkę Konfederacji Obywateli Mińskich 19 lipca 1812 roku, jego wyjazd do Głębokiego celem złożenia hołdu cesarzowi Napoleonowi i jednocześnie zaangażowanie się jego w sprawy Kościoła unickiego ściągnęły na biskupa gniew Aleksandra I. Nie biorąc pod uwagę tego, że Dederko został nagrodzony przez rząd rosyjski orderami św. Anny I stopnia i św. Włodzimierza II stopnia, biskup został pozbawiony władzy nad diecezją ukazem carskim z 16 maja 1816 roku oraz zesłany do Ołyki, gdzie miał zamieszkać przy kolegiacie. Pozostawał tam pod nadzorem biskupa łuckiego. Był to pierwszy biskup katolicki w Rosji, pozbawiony na początku XIX wieku zarządu diecezją i skazany na zesłanie. Przez blisko 13 lat odsunięty był od zarządu diecezją. Zmarł w Ołyce 24 grudnia 1829 roku, pochowany w grobie, który sobie za życia wystawił.
↑Dederko Jakub Ignacy, Encyklopedia Powszechna Orgelbranda, t. 6, Warszawa 1861, s. 887.
↑Jacob J. Dederko, w: Hierarchia Catholica Medii et recentioris aevi sive summorum pontificum – S.R.E. Cardinalium Ecclesiarium antistitum series e documentis tabularni praesertim Vaticani, vol. 6, A pontificatu Clementis PP. XII (1730) usque pontificatum Pii PP. VI (1799), Patavii 1958, s. 291.
↑Jacob J. Dederko, w: Hierarchia Catholica Medii et recentioris aevi sive summorum pontificum – S.R.E. Cardinalium Ecclesiarium antistitum series e documentis tabularni praesertim Vaticani, vol. 7, A pontificatu Pii PP. VII (1800) usque pontificatum Gregorii PP. XVI (1846), Patavii 1968, s. 267.
↑M. Godlewski, Dederko Jakub Ignacy (1751–1829), w: Polski Słownik Biograficzny, red. W. Konopczyński, t. 5, Kraków 1939–1946, s. 47–48.
↑Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705–2008, oprac. M. Męclewska, Warszawa 2008, s. 274–275.
↑Akty i dokumenty otnosâŝiesâ k ustrojstvu i upravleniû rimsko-katoličeskoj cerkvi v Rossii, t. 1, 1762–1825, wyd. I. Belogolov i inn., Petrograd 1915 (s. 10–11: 1769 g. Fevrala 12. – Reglament, Dannyj Sanktpeterburgskoj Rimsko-Katoličeskoj Cerkvi), s. 111–112.
Bibliografia
Akty i dokumenty otnosâŝiesâ k ustrojstvu i upravleniû rimsko-katoličeskoj cerkvi v Rossii, t. 1, 1762–1825, wyd. I. Belogolov i inn., Petrograd 1915.
Encyklopedia Powszechna Orgelbranda, t. 6, Warszawa 1861.
Hierarchia Catholica Medii et recentioris aevi sive summorum pontificum – S.R.E. Cardinalium Ecclesiarium antistitum series e documentis tabularni praesertim Vaticani, vol. 6, A pontificatu Clementis PP. XII (1730) usque pontificatum Pii PP. VI (1799), Patavii 1958.
Hierarchia Catholica Medii et recentioris aevi sive summorum pontificum – S.R.E. Cardinalium Ecclesiarium antistitum series e documentis tabularni praesertim Vaticani, vol. 7, A pontificatu Pii PP. VII (1800) usque pontificatum Gregorii PP. XVI (1846), Patavii 1968.
Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705–2008, oprac. M. Męclewska, Warszawa 2008. ISBN 978-83-7022-178-2.
Polski Słownik Biograficzny, red. W. Konopczyński, t. 5, Kraków 1939–1946.