Reprezentacja Holandii podczas ceremonii otwarcia igrzysk
Reprezentacja Holandii na V Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Sztokholmie liczyła 33 sportowców, wyłącznie mężczyzn. Reprezentacja ta miała przedstawicieli w siedmiu spośród 16 rozgrywanych dyscyplin[1]. Chorążym reprezentacji był Jan Ploeger[2]. Najmłodszym reprezentantem kraju był 18-letni piłkarzJoop Boutmy, a najstarszym 44-letni szermierzLeonardus Nardus. Holendrzy zdobyli na tych igrzyskach trzy brązowe medale[1].
Mimo iż Holenderski Komitet Olimpijski został założony w 1912 roku[3], to start reprezentacji Niderlandów był jej trzecim startem na igrzyskach[2]. Po raz pierwszy Holandia wystartowała na II Letnich Igrzyskach Olimpijskich w 1900 roku w Paryżu, gdzie zdobyła jeden srebrny i trzy brązowe medale, dzięki czemu zdobyła osiemnaste miejsce w tabeli[4]. Drugi start miał miejsce osiem lat później podczas IV Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie. Reprezentacja zdobyła tam dwa brązowe medale i siedemnaste miejsce w klasyfikacji[5].
Ponadto razem z holenderskimi sportowcami do Sztokholmu przyjechała piętnastoosobowa grupa działaczy sportowych oraz sędziów[6]. Na igrzyska przyjechało także ośmiu dziennikarzy reprezentujących następujące tytuły: amsterdamskieDe Nieuwe Courant, De Telegraf oraz Algemeen Handelsblad, rotterdamskieMaasbode oraz Nieuwe Rotterdamsche Courant, a także Groningen Dagbladet z Groningen[7].
Statystyki według dyscyplin
Spośród szesnastu dyscyplin sportowych, które Międzynarodowy Komitet Olimpijski włączył do kalendarza igrzysk, reprezentacja Holandii wzięła udział w siedmiu. Najliczniejszą, piętnastoosobową reprezentację Narodowy Komitet Olimpijski tego kraju wystawił w piłce nożnej. Jeden z zawodników startował w dwóch dyscyplinach[1].
W konkurencjach lekkoatletycznych wystartował jeden reprezentant Holandii. Był nim 21-letni sprinter Johannes Grijseels startujący w dwóch konkurencjach biegowych.
6 lipca rozpoczęły się eliminacje w biegu na 100 metrów. Grijseels wystartował w siódmym biegu eliminacyjnym, gdzie z nieznanym czasem zajął trzecią, czwartą lub piątą pozycję i odpadł z dalszej rywalizacji. Całą konkurencję wygrał AmerykaninRalph Craig[8].
Cztery dni później, 10 lipca, rozpoczęły się eliminacje w biegu na 200 metrów. Grijseels pobiegł w wyścigu numer cztery, gdzie z nieznanym czasem zajął drugie, premiowane awansem miejsce. Tego samego dnia rozegrano biegi półfinałowe. Holender wystartował w czwartym półfinale. Zajął w swoim biegu ostatnie, szóste miejsce i odpadł z dalszej rywalizacji. Całą konkurencję także wygrał Amerykanin Craig[9].
W pięcioboju nowoczesnym wystartował jeden holenderski zawodnik. Jetze Doorman rozpoczął rywalizację 7 lipca w pierwszej konkurencji – strzelaniu z pistoletu szybkostrzelnego. Z wynikiem 149 punktów uplasował się na 21. pozycji. Kolejnego dnia rozegrano drugą konkurencję, którą było pływanie na dystansie 300 metrów. Jednak Doorman nie pojawił się na starcie i nie został sklasyfikowany[13].
Piłkarska amatorska reprezentacja Holandii wystąpiła w turnieju olimpijskim pod kierunkiem angielskiego trenera Edgara Chadwicka. Najmłodszym zawodnikiem był 18-letni Johannes „Joop” Boutmy, zaś najstarszym – 29-letni kapitan drużyny Dirk Lotsij.
Reprezentacja rozpoczęła rozgrywki 29 czerwca, rozgrywając mecz pierwszej rundy na stadionie olimpijskim przeciwko gospodarzom. Do przerwy dzięki bramkom Bouvy’ego i Vosa, Holendrzy prowadzili 2:1, jednak drugą połowę lepiej wykorzystali Szwedzi i wyrównali. Konieczna była dogrywka, którą wygrali Holendrzy dzięki bramce Vosa w 91 minucie. Z wynikiem 4:3, Holendrzy awansowali do rundy ćwierćfinałowej[16][17].
W ćwierćfinale Holendrzy zmierzyli się z reprezentacją Austrii. Mecz odbył się na stadionie w Solnie 30 czerwca. Wynik z pierwszej połowy – 3:1 dla Holendrów, po bramkach Bouvy’ego, ten Cate’a i Vos utrzymał się do końca meczu. Honorową bramkę dla Austriaków zdobył Alois Müller[18][19].
W półfinale Holandia zmierzyła się z reprezentacją Danii. Mecz ten, rozegrany na stadionie olimpijskim 2 lipca, miał wyłonić drugiego finalistę, który zmierzy się z Brytyjczykami. Cały mecz zdominowali Duńczycy, którzy strzelili cztery bramki. Jedyny gol dla Holandii padł z samobójczego strzału Haralda Hansena[20][21].
Ostatni mecz z udziałem Holendrów miał miejsce 4 lipca na stadionie w Solnie. Jego stawką był brązowy medal, a przeciwnikiem Holendrów – reprezentacja Finlandii. Holendrzy zdominowali cały mecz – do połowy prowadzili 4:0, zaś ostateczny wynik ustalono na 9:0. Królem strzelców tego meczu został Jan Vos, który zdobył pięć bramek[22][23].
Szwecja: Josef Börjesson – Jacob Levin, Erik Bergström – Ragnar Wicksell, Gustav Sandberg, Karl Gustafsson – Herman Myhrberg (c), Ivar Svensson, Erik Börjesson, Helge Ekroth, Karl Ansén
Holandia: Just Göbel – David Wijnveldt, Constant Feith – Nico de Wolf, Bok de Korver, Dirk Lotsij (c) – Jan van Breda Kolff, Huug de Groot, Caesar ten Cate, Jan Vos, Nico Bouvy.
Holandia: Just Göbel – David Wijnveldt, Piet Bouman – Ge Fortgens, Joop Boutmy, Dirk Lotsij (c) – Jan van Breda Kolff, Huug de Groot, Caesar ten Cate, Jan Vos, Nico Bouvy
Austria: Otto Noll – Bernhard Graubart, Ladislaus Kurpiel – Josef Brandstätter, Karl Braunsteiner, Robert Cimera – Ludwig Hussak (c), Alois Müller, Johann Studnicka, Robert Merz, Leopold Neubauer.
Dania: Sophus Hansen – Nils Middelboe (c), Harald Hansen – Charles Buchwald, Emil Jørgensen, Paul Berth – Oskar Nielsen, Poul Nielsen (60' *), Anthon Olsen, Sophus Nielsen, Vilhelm Wolfhagen
Holandia: Just Göbel – David Wijnveldt, Piet Bouman – Ge Fortgens, Joop Boutmy, Dirk Lotsij (c) – Jan van Breda Kolff, Huug de Groot, Caesar ten Cate, Jan Vos, Nico Bouvy.
(*) – Poul Nielsen opuścił boisko w 60 minucie z powodu kontuzji.
Holandia: Just Göbel – David Wijnveldt, Constant Feith – Nico de Wolf, Joop Boutmy, Dirk Lotsij (c) – Jan van Breda Kolff, Huug de Groot, Jan van der Sluis, Jan Vos, Nico Bouvy
Finlandia: August Syrjäläinen – Jalmari Holopainen, Gösta Löfgren – Knut Lund, Eino Soinio (c), Viljo Lietola – Lauri Tanner, Bror Wiberg, Artturi Nyyssönen, Jarl Öhman, Algoth Niska.
W konkurencjach strzeleckich Holandię reprezentował jeden zawodnik – 33-letni Emile Jurgens. Brał on udział w trapie mężczyzn. W pierwszej serii strzałów z wynikiem 17 punktów zajął jedenaste miejsce. W drugiej zdobył 27 punktów i zajął czwarte miejsce. zaś w trzeciej – 43 punkty i 13. miejsce. Wynik łączny wynoszący 87 punktów pozwolił mu na zajęcie ostatecznie dziewiątego miejsca[24].
W konkurencjach szermierczych na igrzyskach w Sztokholmie wzięło udział dwunastu holenderskich zawodników. Najstarszym z nich był 44-letni Leonardus Nardus, zaś najmłodszym – 24-letni Albertus Perk[25].
Kolejną konkurencją rozgrywaną 9-10 lipca był drużynowy turniej szpadzistów. Holandia wystawiła do turnieju pięciu swoich zawodników: Jetze Doormana, Adrianusa de Jong, Willema van Blijenburgh, Leonardusa Nardusa i George’a van Rossem. W pierwszej rundzie drużyna ta awansowała wraz z ekipą niemiecką po zajęciu dwóch pierwszych miejsc w grupie. W półfinale Holendrzy zajęli pierwsze miejsce w grupie, pokonując zawodników czeskich, brytyjskich i duńskich. W rundzie finałowej drużyna zmierzyła się z Belgami, Brytyjczykami i Szwedami. Belgowie zajęli pierwsze miejsce wygrywając wszystkie walki, zaś o srebrze i brązie decydował bilans trafień. Ostatecznie Holendrzy uplasowali się na trzecim miejscu[27].
W dniach 11-13 lipca rozegrano indywidualny turniej szpadzistów, w którym wzięło udział ośmiu holenderskich zawodników. Po pierwszej rundzie odpadli George van Rossem, Albertus Perk, Jacob van Geuns, Willem van Blijenburgh oraz Willem Molijn zajmując w efekcie miejsca 49-95. Do ćwierćfinałów awansowali Hendrik de Iongh, Jan de Beaufort i Adrianus de Jong. Do półfinału awansował jedynie de Jong, który odpadł w półfinale, przegrywając między innymi z późniejszym zdobywcą złotego medalu, Belgiem Paulem Anspachem[28].
Drużyna holenderska uczestniczyła także w turnieju drużynowym szablistów rozgrywanym w dniach 14-15 lipca. Holandia wystawiła sześcioosobową ekipę w składzie: Jetze Doorman, Dirk Scalongne, Adrianus de Jong, Willem van Blijenburgh, Hendrik de Iongh, George van Rossem. W pierwszej rundzie rywalami Holendrów byli Austriacy i Duńczycy. Wygrywając jedynie z tymi drugimi, reprezentanci Niderlandów awansowali do półfinału z drugiego miejsca w grupie. Tam spotkali się z Czechami (przegrana), Brytyjczykami i Belgami (wygrane), zaś po awansie ponownie z Austriakami i Czechami oraz z Węgrami. Zwyciężając jeden mecz Holendrzy uplasowali się na trzecim miejscu i zdobyli brązowy medal[29].
Ostatnią konkurencją szermierczą w Sztokholmie był rozegrany w dniach 16-18 lipca indywidualny turniej szablistów. Wystartowało w nim dwóch Holendrów. Johannes Kolling nie wygrywając żadnej walki w grupie odpadł w eliminacjach, zaś Hendrik de Iongh awansował do kolejnej rundy. Tam nie pojawił się jednak na planszy i odpadł z dalszej rywalizacji. Złoto zdobył Węgier Jenő Fuchs[30].
W turniejach zapaśniczych wystartowało trzech zawodników holenderskich, każdy w innej kategorii wagowej. Walki były prowadzone w stylu klasycznym na zasadzie podwójnej eliminacji, tzn. dopiero druga przegrana zawodnika sprawiała, iż odpadał z dalszej rywalizacji.
6 lipca rozpoczęły się walki w wadze lekkiej i średniej. W pierwszej z nich startował Johannes Eillebrecht, który przegrał walkę z Finem Tanttu poprzez rzut na matę; w drugiej zaś startował Jan Sint, który wygrał przez rzut walkę ze Szwedem Ohlssonem.
7 lipca rozegrano walki drugiej rundy wagi lekkiej i średniej oraz pierwszą rundę walk wagi ciężkiej. Eillebrecht przegrał swoją drugą walkę z Finem Kolehmainenem, ponownie przez rzut, co skutkowało jego ostateczną eliminacją z turnieju. Sint zmierzył się z Duńczykiem Hansenem, a jego walka zakończyła się drugim zwycięstwem. W wadze ciężkiej walki rozpoczął Barend Bonneveld, który wygrał decyzją sędziów swój pierwszy pojedynek z Finem Backeniusem.
Następnego dnia, 8 lipca, rozgrywane były walki trzeciej rundy wagi średniej i drugiej rundy wagi ciężkiej. Pojedynki obu Holendrów zakończyły się porażką poprzez rzut na matę. Sint przegrał z Finem Westerlundem, zaś Bonneveld z Niemcem Neserem. Dla obu były to pierwsze porażki w turnieju.
9 lipca rozegrano walki czwartej rundy wagi średniej i trzeciej rundy wagi ciężkiej. Sint startujący w wadze średniej uniknął eliminacji z turnieju wygrywając z Finem Tirkkonenem przez rzut na matę. Sztuka ta nie udała się Bonneveldowi walczącemu w wadze ciężkiej. Przegrał on swoją walkę z reprezentantem Finlandii Viljaamą i odpadł z dalszej rywalizacji.
10 i 11 lipca rozegrano dalsze walki w wadze średniej, kolejno piątej i szóstej rundy. Sint pierwsza walkę wygrał poprzez walkower, zaś w kolejnej rundzie uległ Finowi Alfredowi Asikainenowi, późniejszemu brązowemu medaliście. Była to druga porażka Holendra, co dyskwalifikowało go z dalszej części turnieju[45][46][47].