Günther Mader (ur. 24 czerwca 1964 w Matrei am Brenner) – austriacki narciarz alpejski, brązowy medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata oraz mistrz świata juniorów. Zwyciężał we wszystkich konkurencjach w Pucharze Świata.
Kariera
Pierwszy sukces w karierze Günther Mader osiągnął w 1982 roku, kiedy zdobył złoty medal w gigancie podczas mistrzostw świata juniorów w Auron. Na tych samych mistrzostwach zajął także piąte miejsce w biegu zjazdowym. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 22 grudnia 1982 roku w Madonna di Campiglio, gdzie zajął siódme miejsce w supergigancie. Tym samym już
w swoim debiucie zdobył pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1982/1983 punkty zdobył jeszcze 7 marca 1983 roku w Aspen, gdzie był dziesiąty w gigancie. Wyniki ten dały mu 56. miejsce w klasyfikacji generalnej. Pierwsze podium w zawodach pucharowych wywalczył 21 lutego 1986 roku w Wengen, gdzie zwyciężył w kombinacji. Kilkanaście dni później, 2 marca w Geilo wygrał także slalom, jednak poza tym nie stawał na podium. Mimo to czternaście razy plasował się w czołowej dziesiątce, dzięki czemu był ostatecznie dziesiąty w klasyfikacji generalnej, siódmy w klasyfikacji kombinacji i ósmy w klasyfikacji slalomu. W międzyczasie wystąpił mistrzostwach świata w Bormio w 1985 roku, gdzie był ósmy w kombinacji, a rywalizacji w gigancie nie ukończył.
Mistrzostwa świata w Crans-Montana w 1987 roku przyniosły mu pierwsze medale wywalczone wśród seniorów. W slalomie zdobył tam srebrny medal, rozdzielając na podium dwóch reprezentantów RFN: Franka Wörndla i Armina Bittnera. Parę dni wcześniej zdobył ponadto brązowy medal w kombinacji, w której wyprzedzili go jedynie reprezentant Luksemburga Marc Girardelli oraz Pirmin Zurbriggen ze Szwajcarii. W zawodach PŚ wielokrotnie plasował się w czołówce, jednak na podium stanął tylko raz: 14 lutego 1987 roku w Markstein był trzeci w slalomie. W klasyfikacji generalnej zajął trzynaste miejsce. Rok później we wszystkich swoich startach pucharowych tylko trzy razy znalazł się poza najlepszą dziesiątką. Na podium stanął pięć razy: 27 listopada w Sestriere, 20 grudnia w Kranjskiej Gorze i 19 marca w Åre był trzeci w slalomie, 19 stycznia w Saas-Fee był drugi w gigancie, a 20 marca 1988 roku w Åre zwyciężył w kombinacji. Sezon ten ukończył na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacjach slalomu i kombinacji zajmował drugie miejsce. Wśród slalomistów lepszy był tylko Włoch Alberto Tomba, a w klasyfikacji kombinacji wyprzedził go inny Austriak, Hubert Strolz. W lutym 1988 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary, gdzie był między innymi piąty w supergigancie i jedenasty w gigancie.
W sezonie 1988/1989 notował słabsze wyniki, ani razu nie stając na podium. Najlepszy wynik sezonu osiągnął 8 stycznia 1989 roku w Laax, gdzie był szósty w supergigancie. W pierwszej dziesiątce znalazł się jeszcze tylko trzy razy i w efekcie zajął 25. miejsce w klasyfikacji generalnej. Mader zdobył jednak brązowy medal w kombinacji podczas rozgrywanych w 1989 roku mistrzostw świata w Vail. Zarówno w zjeździe jak i slalomie uzyskał dziewiąty czas co łącznie dało mu miejsce na najniższym stopniu podium, za Girardellim i Szwajcarem Paulem Accolą. Na podium zawodów PŚ Mader wrócił w sezonie 1989/1990. W najlepszej trójce znalazł się łącznie osiem razy, w tym w grudniu 1989 roku w Mont-Sainte-Anne wygrał giganta, a 30 stycznia 1990 roku w Les Menuires był najlepszy w supergigancie. Ponadto 12 stycznia w Schladming był trzeci w kombinacji, 11 sierpnia w Thredbo i 30 listopada w Waterville Valley był trzeci, a 14 stycznia w Alta Badia drugi w gigancie, 29 stycznia w Val d’Isère zajął trzecie, a 6 lutego 1990 roku w Courmayeur drugie miejsce w supergigancie. Wyniki ten dały mu trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Zurbriggenem i Norwegiem Ole Kristianem Furusethem. Wtedy też po raz pierwszy w karierze sięgnął po Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji giganta, a w klasyfikacji supergiganta był drugi za Zurbriggenem.
Kolejny medal zdobył na rozgrywanych w 1991 roku mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, gdzie ponownie był trzeci w kombinacji. Po zjeździe Austriak zajmował jedenaste miejsce, jednak czwarty czas uzyskany w slalomie pozwolił mu awansować na podium. Lepsi okazali się jedynie jego rodak Stephan Eberharter oraz Włoch Kristian Ghedina. Na tych samych mistrzostwach startował także w slalomie, gigancie i supergigancie, jednak plasował się poza dziesiątką. W zawodach pucharowych sezonu 1990/1991 na podium znalazł się dwa razy: 6 stycznia 1991 roku w Garmisch-Partenkirchen był najlepszy w supergigancie, a tydzień później w Kitzbühel był trzeci w kombinacji. Podobne wyniki uzyskiwał w sezonie 1991/1992, który ukończył na szóstym miejscu. Na podium stawał czterokrotnie: 26 stycznia w Wengen był drugi w kombinacji, 6 marca w Panoramie był drugi w zjeździe, dwa dni później w tej samej miejscowości wygrał supergiganta, a 15 marca 1992 roku w Aspen był drugi w supergigancie. Zajął też wtedy trzecie miejsce w klasyfikacji supergiganta, ulegając tylko Paulowi Accoli i Markowi Girardellemu. W lutym 1992 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville, gdzie zdobył brązowy medal w zjeździe. Do zwycięzcy, Austriaka Patricka Ortlieba stracił 0,10 s, a do drugiego Francka Piccarda z Francji zaledwie 0,05 s. Na tych samych igrzyskach był też między innymi szósty w gigancie i siódmy w supergigancie.
Sezony 1992/1993 i 1993/1994 kończył na czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej. W tym czasie ośmiokrotnie plasował się w najlepszej trójce zawodów, w tym 28 lutego 1993 roku w Whistler był najlepszy w supergigancie, 27 listopada 1993 roku w Park City wygrał giganta, a 12 grudnia 1993 roku w Val d’Isère ponownie zwyciężył w supergigancie. W sezonie 1992/1993 Austriak zajmował drugie miejsce w klasyfikacjach supergiganta i kombinacji, w tej pierwszej przegrywając z Norwegiem Kjetilem André Aamodtem, a w drugiej z Markiem Girardellim. W lutym 1993 roku startował na mistrzostwach świata w Morioce, jednak nie zdobył medalu. Najlepszy wynik osiągnął w kombinacji, którą ukończył na czwartej pozycji. W walce o podium lepszy o 9,26 pkt okazał się Girardelli. Czwarte miejsce w tej samej konkurencji zajął także podczas rozgrywanych w 1994 roku igrzysk olimpijskich w Lillehammer. Po zjeździe zajmował trzynaste miejsce, a w slalomie uzyskał ósmy czas. Walkę o brązowy medal przegrał tam z Haraldem Christianem Strandem Nilsenem z Norwegii o 0,09 s. Na tych samych igrzyskach był też między innymi dziewiąty w supergigancie i jedenasty w gigancie.
Najlepsze wyniki osiągał w sezonach 1994/1995 i 1995/1996, kiedy zajmował drugie miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W pierwszym przypadku uległ tylko Alberto Tombie, a w drugim wyprzedził go Lasse Kjus z Norwegii. Łącznie dziewięć razy znalazł się na podium, w tym 16 stycznia 1995 roku w Kitzbühel wygrał supergiganta, a 13 i 14 stycznia 1996 roku w tej samej miejscowości był najlepszy w zjeździe i kombinacji. W 1995 roku był drugi za Włochem Peterem Runggaldierem w klasyfikacji supergiganta, a rok później był drugi za Francuzem Lukiem Alphandem. W sezonie 1995/1996 zdobył ponadto druga w karierze Małą Kryształową Kulę wygrywając klasyfikację kombinacji. W 1996 roku wystąpił także na mistrzostwach świata w Sierra Nevada, zdobywając kolejny brązowy medal w kombinacji. Po zjeździe zajmował drugą pozycję, jednak uzyskany w slalomie dziesiąty czas spowodował, iż wyprzedzili go Marc Girardelli i Lasse Kjus. Był też między innymi szósty w zjeździe i siódmy w supergigancie.
Ostatnie podium w zawodach Pucharu Świata wywalczył 12 stycznia 1997 roku w Chamonix, gdzie zwyciężył w kombinacji. W sezonie 1996/1997 jeszcze raz stanął na podium, 16 grudnia 1996 roku w Val d’Isère był drugi w supergigancie. W klasyfikacji generalnej był ostatecznie czternasty, a w klasyfikacji kombinacji zajął drugie miejsce za Kjetilem André Aamodtem. Ostatni medal zdobył podczas rozgrywanych w lutym 1997 roku mistrzostw świata w Sestriere, gdzie był trzeci w supergigancie. W zawodach tych lepsi byli jedynie Norwegowie: Atle Skårdal i Lasse Kjus. Startował także w kombinacji, jednak nie ukończył zawodów. Znalazł się również w reprezentacji Austrii na igrzyska olimpijskie w Nagano w 1998 roku, gdzie wystąpił tylko w kombinacji. Po zjeździe Mader prowadził w zawodach, jednak w slalomie uzyskał szósty czas, co łącznie dało mu czwartą pozycję. W walce o medal o 0,07 s wyprzedził go jego rodak, Christian Mayer. W zawodach pucharowych w sezonie 1997/1998 jego najlepszym wynikiem było siódme miejsce w supergigancie wywalczone 10 stycznia 1998 roku w Schladming. W klasyfikacji generalnej zajął 26. miejsce.
W 1998 roku zakończył karierę. 13 dni później Mader doznał udaru mózgu, w wyniku którego cała prawa strona ciała została sparaliżowana, stracił także około 85% umiejętności językowych. Po rehabilitacji odzyskał w większości sprawność oraz napisał książkę o swej karierze i rehabilitacji po udarze. Pracował także dla firmy Salomon, produkującej sprzęt narciarski. W 1998 roku otrzymał Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii[1].
Osiągnięcia
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwycięzca
|
19.
|
15 lutego
|
1988
|
Calgary
|
Zjazd
|
1:59,63
|
+4,33
|
Pirmin Zurbriggen
|
DNF
|
17 lutego
|
1988
|
Calgary
|
Kombinacja
|
36,55 pkt
|
–
|
Hubert Strolz
|
5.
|
21 lutego
|
1988
|
Calgary
|
Supergigant
|
1:39,66
|
+2,30
|
Franck Piccard
|
11.
|
25 lutego
|
1988
|
Calgary
|
Gigant
|
2:06,37
|
+3,67
|
Alberto Tomba
|
DNF
|
27 lutego
|
1988
|
Calgary
|
Slalom
|
1:39.47
|
–
|
Alberto Tomba
|
3.
|
9 lutego
|
1992
|
Albertville
|
Zjazd
|
1:50,37
|
+0,10
|
Patrick Ortlieb
|
DNF
|
11 lutego
|
1992
|
Albertville
|
Kombinacja
|
14,58 pkt
|
–
|
Josef Polig
|
7.
|
16 lutego
|
1992
|
Albertville
|
Supergigant
|
1:13,04
|
+1,04
|
Kjetil André Aamodt
|
6.
|
18 lutego
|
1992
|
Albertville
|
Gigant
|
2:06,98
|
+1,82
|
Alberto Tomba
|
19.
|
13 lutego
|
1994
|
Lillehammer
|
Zjazd
|
1:45,75
|
+1,12
|
Tommy Moe
|
4.
|
15 lutego
|
1994
|
Lillehammer
|
Kombinacja
|
3:17,53
|
+1,70
|
Lasse Kjus
|
9.
|
17 lutego
|
1994
|
Lillehammer
|
Supergigant
|
1:32,53
|
+0,97
|
Markus Wasmeier
|
11.
|
23 lutego
|
1994
|
Lillehammer
|
Gigant
|
2:52,46
|
+1,20
|
Markus Wasmeier
|
DNF
|
27 lutego
|
1994
|
Lillehammer
|
Slalom
|
2:02,02
|
–
|
Thomas Stangassinger
|
4.
|
12 lutego
|
1998
|
Nagano
|
Kombinacja
|
3:08,06
|
+2,13
|
Mario Reiter
|
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwycięzca
|
8.
|
5 lutego
|
1985
|
Bormio
|
Kombinacja
|
7,67 pkt
|
+53,89 pkt
|
Pirmin Zurbriggen
|
DNF1[2]
|
7 lutego
|
1985
|
Bormio
|
Gigant
|
2:28,90
|
–
|
Markus Wasmeier
|
3.
|
1 lutego
|
1987
|
Crans-Montana
|
Kombinacja
|
28,27 pkt
|
+13,69 pkt
|
Marc Girardelli
|
13.
|
2 lutego
|
1987
|
Crans-Montana
|
Supergigant
|
1:19,93
|
+2,81
|
Pirmin Zurbriggen
|
2.
|
8 lutego
|
1987
|
Crans-Montana
|
Slalom
|
1:54,63
|
+0,19
|
Frank Wörndl
|
3.
|
3 lutego
|
1989
|
Vail
|
Kombinacja
|
4,72 pkt
|
+26,77 pkt
|
Marc Girardelli
|
13.
|
22 stycznia
|
1991
|
Saalbach
|
Slalom
|
1:55,38
|
+4,18
|
Marc Girardelli
|
12.
|
23 stycznia
|
1991
|
Saalbach
|
Supergigant
|
1:26,73
|
+2,87
|
Stephan Eberharter
|
3.
|
30 stycznia
|
1991
|
Saalbach
|
Kombinacja
|
16,28 pkt
|
+11,26 pkt
|
Stephan Eberharter
|
14.
|
3 lutego
|
1991
|
Saalbach
|
Gigant
|
2:29,94
|
+3,82
|
Rudolf Nierlich
|
4.
|
8 lutego
|
1993
|
Morioka
|
Kombinacja
|
34,22 pkt
|
+11,31 pkt
|
Lasse Kjus
|
18.
|
10 lutego
|
1993
|
Morioka
|
Gigant
|
2:15,36
|
+4,20
|
Kjetil André Aamodt
|
17.
|
11 lutego
|
1993
|
Morioka
|
Zjazd
|
1:32,06
|
+3,99
|
Urs Lehmann
|
7.
|
13 lutego
|
1996
|
Sierra Nevada
|
Supergigant
|
1:21,80
|
+0,79
|
Atle Skårdal
|
6.
|
17 lutego
|
1996
|
Sierra Nevada
|
Zjazd
|
2:00,17
|
+1,11
|
Patrick Ortlieb
|
3.
|
21 lutego
|
1996
|
Sierra Nevada
|
Kombinacja
|
3:31,95
|
+0,98
|
Marc Girardelli
|
12.
|
23 lutego
|
1996
|
Sierra Nevada
|
Gigant
|
1:58,63
|
+3,73
|
Alberto Tomba
|
3.
|
3 lutego
|
1997
|
Sestriere
|
Supergigant
|
1:29,68
|
+0,33
|
Atle Skårdal
|
DNF
|
6 lutego
|
1997
|
Sestriere
|
Kombinacja
|
3:10,40
|
–
|
Kjetil André Aamodt
|
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwycięzca
|
5.
|
4 marca
|
1982
|
Auron
|
Zjazd
|
1:36,11
|
+1,52
|
Franck Piccard
|
1.
|
6 marca
|
1982
|
Auron
|
Gigant
|
2:24,67
|
–
|
–
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w zawodach
Wengen – 21 lutego 1986 (kombinacja)
Geilo – 2 marca 1986 (slalom)
Åre – 20 marca 1988 (kombinacja)
Mont-Sainte-Anne – 2 grudnia 1989 (gigant)
Les Menuires – 30 stycznia 1990 (supergigant)
Garmisch-Partenkirchen – 6 stycznia 1991 (supergigant)
Panorama – 8 marca 1992 (supergigant)
Whistler – 28 marca 1993 (supergigant)
Park City – 27 listopada 1993 (gigant)
Val d’Isère – 12 grudnia 1993 (supergigant)
Kitzbühel – 16 stycznia 1995 (supergigant)
Kitzbühel – 13 stycznia 1996 (zjazd)
Kitzbühel – 14 stycznia 1996 (kombinacja)
Chamonix – 12 stycznia 1997 (kombinacja)
- 14 zwycięstw (6 supergigantów, 4 kombinacje, 2 giganty, 1 zjazd i 1 slalom)
Pozostałe miejsca na podium
Markstein – 14 lutego 1987 (slalom) – 3. miejsce
Sestriere – 27 listopada 1987 (slalom) – 3. miejsce
Kranjska Gora – 20 grudnia 1987 (slalom) – 3. miejsce
Crans-Montana – 19 stycznia 1988 (gigant) – 2. miejsce
Åre – 19 marca 1988 (slalom) – 3. miejsce
Thredbo – 11 sierpnia 1989 (gigant) – 3. miejsce
Waterville Valley – 30 listopada 1989 (gigant) – 3. miejsce
Kitzbühel – 12 stycznia 1990 (kombinacja) – 3. miejsce
Val Gardena – 14 stycznia 1990 (gigant) – 2. miejsce
Val d’Isère – 29 stycznia 1990 (supergigant) – 3. miejsce
Courmayeur – 6 lutego 1990 (supergigant) – 2. miejsce
Kitzbühel – 13 stycznia 1991 (kombinacja) – 3. miejsce
Crans-Montana – 26 stycznia 1992 (kombinacja) – 2. miejsce
Panorama – 6 marca 1992 (zjazd) – 2. miejsce
Aspen – 15 marca 1992 (supergigant) – 2. miejsce
Garmisch-Partenkirchen – 10 stycznia 1993 (zjazd) – 3. miejsce
Sankt Anton – 12 stycznia 1993 (supergigant) – 3. miejsce
Sankt Anton – 16 stycznia 1993 (zjazd) – 3. miejsce
Åre – 26 marca 1993 (supergigant) – 2. miejsce
Kitzbühel – 16 stycznia 1994 (kombinacja) – 3. miejsce
Val d’Isère – 16 grudnia 1994 (zjazd) – 3. miejsce
Val d’Isère – 18 grudnia 1994 (gigant) – 3. miejsce
Kitzbühel – 15 stycznia 1995 (kombinacja) – 3. miejsce
Bormio – 18 marca 1995 (gigant) – 2. miejsce
Crans-Montana – 21 stycznia 1996 (kombinacja) – 2. miejsce
Kvitfjell – 6 marca 1996 (zjazd) – 2. miejsce
Val d’Isère – 16 grudnia 1996 (supergigant) – 2. miejsce
Bibliografia
Przypisy
Identyfikatory zewnętrzne: