Atle Skårdal

Atle Skårdal
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 lutego 1966
Lunde

Klub

Skade IL

Wzrost

184 cm

Debiut w PŚ

21.01 1985, Wengen
(10. miejsce – kombinacja)

Pierwsze punkty w PŚ

21.01 1985, Wengen
(10. miejsce – kombinacja)

Pierwsze podium w PŚ

8.02 1986, Morzine (3. miejsce – zjazd)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Norwegia
Mistrzostwa świata
złoto Sierra Nevada 1996 supergigant
złoto Sestriere 1997 supergigant
srebro Morioka 1993 zjazd
Puchar Świata (Zjazd)
2. miejsce
1989/1990
2. miejsce
1990/1991
2. miejsce
1992/1993
Puchar Świata (Supergigant)
Mała Kryształowa Kula
1995/1996
3. miejsce
1990/1991
Multimedia w Wikimedia Commons

Atle Skårdal (ur. 17 lutego 1966 w Lunde) – norweski narciarz alpejski, trzykrotny medalista mistrzostw świata oraz zdobywcza Małej Kryształowej Kuli.

Kariera

W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 21 stycznia 1985 roku w Wengen, zajmując dziesiąte miejsce w kombinacji. Tym samym już w swoim debiucie wywalczył pierwsze pucharowe punkty. Na podium zawodów tego cyklu po raz pierwszy stanął 8 lutego 1986 roku w Morzine, kończąc bieg zjazdowy na trzeciej pozycji. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie Szwajcar Peter Müller i Austriak Leonhard Stock. Łącznie 26. razy stawał na podium zawodów Pucharu Świata, odnosząc przy tym siedem zwycięstw: 20 stycznia 1990 roku w Kitzbühel, 17 marca 1990 roku w Åre, 15 grudnia 1990 roku w Val Gardena, 15 marca 1991 roku w Lake Louise oraz 27 lutego 1993 roku i 12 marca 1994 roku w Whistler był najlepszy w zjeździe, a 10 grudnia 1995 roku w Val d’Isère wygrał supergiganta. Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 1990/1991, kiedy zajął szóste miejsce w klasyfikacji generalnej, drugie w klasyfikacji zjazdu i trzecie w klasyfikacji supergiganta. Ponadto w sezonach 1989/1990 i 1992/1993 zajmował drugie miejsce w klasyfikacji zjazdu, a w sezonie 1995/1996 wywalczył Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji supergiganta.

Na mistrzostwach świata w Morioce w 1993 roku zdobył srebrny medal w zjeździe, rozdzielając Ursa Lehmanna ze Szwajcarii i AJ Kitta z USA. Na rozgrywanych trzy lata później mistrzostwach świata w Sierra Nevada zwyciężył w supergigancie, wyprzedzając Szweda Patrika Järbyna i Kjetila André Aamodta z Norwegii. Wynik ten powtórzył podczas mistrzostw świata w Sestriere w 1997 roku, pokonując kolejnego rodaka, Lasse Kjusa i Austriaka Günthera Madera. W 1988 roku wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Calgary, gdzie jego najlepszym wynikiem było piętnaste miejsce w zjeździe. Brał także udział w igrzyskach w Lillehammer w 1994 roku, zajmując między innymi szóste miejsce w supergigancie i dziewiąte w zjeździe.

W 1997 roku zakończył karierę.

W latach 2000–2005 trenował męską reprezentację Norwegii, a następnie był dyrektorem Pucharu Świata kobiet[1].

Jego żoną jest Karin Köllerer, mają dwoje dzieci[2].

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
6. 15 lutego 1988 Kanada Calgary Zjazd 1:59,63 +3,63 Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
DNF2 17 lutego 1988 Kanada Calgary Kombinacja 36,55 pkt - Austria Hubert Strolz
DNF 21 lutego 1988 Kanada Calgary Supergigant 1:39,66 - Francja Franck Piccard
9. 13 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Zjazd 1:45,75 +0,54 Stany Zjednoczone Tommy Moe
18. 15 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Kombinacja 3:17,53 +6,75 Norwegia Lasse Kjus
6. 17 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Supergigant 1:32,53 +0,78 Niemcy Markus Wasmeier

Mistrzostwa świata

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
16.[3] 3 lutego 1985 Włochy Bormio Zjazd 2:06,68 +2,57 Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
14. 5 lutego 1985 Włochy Bormio Kombinacja 7,67 pkt +97,37 pkt Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
25.[4] 31 stycznia 1987 Szwajcaria Crans-Montana Zjazd 2:07,80 +2,94 Szwajcaria Peter Müller
12. 1 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Kombinacja 28,27 pkt +61,55 pkt Luksemburg Marc Girardelli
23.[5] 2 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Supergigant 1:19,93 +4,73 Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
35.[6] 4 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Gigant 2:32,38 +10,64 Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
15. 3 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Kombinacja 4,72 pkt +88,89 pkt Luksemburg Marc Girardelli
6. 6 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Zjazd 2:10,39 +0,60 Hans-Jörg Tauscher
16.[7] 8 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Supergigant 1:38,81 +1,68 Szwajcaria Martin Hangl
28.[8] 9 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Gigant 2:37,66 +9,64 Austria Rudolf Nierlich
21.[9] 23 stycznia 1991 Austria Saalbach Supergigant 1:26,73 +3,82 Austria Stephan Eberharter
6. 27 stycznia 1991 Austria Saalbach Zjazd 1:54,91 +1,20 Szwajcaria Franz Heinzer
23.[10] 3 lutego 1991 Austria Saalbach Gigant 2:29,94 +6,60 Austria Rudolf Nierlich
2. 11 lutego 1993 Japonia Morioka Zjazd 1:32,06 +0,60 Szwajcaria Urs Lehmann
1. 13 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Supergigant 1:21,80 - -
23. 17 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Zjazd 2:00,17 +2,99 Austria Patrick Ortlieb
1. 3 lutego 1997 Włochy Sestriere Supergigant 1:29,68 - -
13. 8 lutego 1997 Włochy Sestriere Zjazd 1:51,11 +1,75 Szwajcaria Bruno Kernen

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Miejsca na podium w zawodach

  1. Francja Morzine – 8 lutego 1986 (zjazd) – 3. miejsce
  2. Austria Kitzbühel – 20 stycznia 1990 (zjazd) – 1. miejsce
  3. Francja Val d’Isère – 27 stycznia 1990 (zjazd) – 2. miejsce
  4. Francja Les Menuires – 30 stycznia 1990 (supergigant) – 3. miejsce
  5. Włochy Cortina d'Ampezzo – 4 lutego 1990 (zjazd) – 2. miejsce
  6. Szwecja Åre – 17 marca 1990 (zjazd) – 1. miejsce
  7. Włochy Val Gardena – 14 grudnia 1990 (zjazd) – 3. miejsce
  8. Włochy Val Gardena – 15 grudnia 1990 (zjazd) – 1. miejsce
  9. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 5 stycznia 1991 (zjazd) – 2. miejsce
  10. Stany Zjednoczone Aspen – 8 marca 1991 (zjazd) – 2. miejsce
  11. Kanada Lake Louise – 15 marca 1991 (zjazd) – 1. miejsce
  12. Kanada Lake Louise – 16 marca 1991 (zjazd) – 2. miejsce
  13. Francja Val d’Isère – 8 grudnia 1991 (supergigant) – 2. miejsce
  14. Włochy Val Gardena – 14 grudnia 1991 (zjazd) – 3. miejsce
  15. Kanada Whistler – 27 lutego 1993 (zjazd) – 1. miejsce
  16. Norwegia Kvitfjell – 19 marca 1993 (zjazd) – 3. miejsce
  17. Austria Saalbach – 6 stycznia 1994 (zjazd) – 3. miejsce
  18. Szwajcaria Wengen – 23 stycznia 1994 (supergigant) – 3. miejsce
  19. Stany Zjednoczone Aspen – 5 marca 1994 (zjazd) – 2. miejsce
  20. Kanada Whistler – 12 marca 1994 (zjazd) – 1. miejsce
  21. Francja Val d’Isère – 10 grudnia 1995 (supergigant) – 1. miejsce
  22. Francja Valloire – 23 stycznia 1996 (supergigant) – 2. miejsce
  23. Japonia Happo One – 3 marca 1996 (supergigant) – 2. miejsce
  24. Włochy Val Gardena – 20 grudnia 1996 (zjazd) – 2. miejsce
  25. Francja Chamonix – 11 stycznia 1997 (zjazd) – 2. miejsce
  26. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 23 lutego 1997 (supergigant) – 3. miejsce

Przypisy

  1. ↑ Atle Skaardal appointed as FIS Chief Race Director for Ladies (ang.)
  2. ↑ Die Skaardal-Kids treten in große Fußstapfen (niem.)
  3. ↑ alpineskiworld.net: 04.02.1985. Bormio Downhill, men (ang.)
  4. ↑ alpineskiworld.net: 31.01.1987. Crans-Montana Downhill, men (ang.)
  5. ↑ alpineskiworld.net: 02.02.1987. Crans Montana Super-G, men (ang.)
  6. ↑ alpineskiworld.net: 04.02.1987. Crans-Montana Giant Slalom, men (ang.)
  7. ↑ alpineskiworld.net: 08.02.1989. Vail Super-G, men (ang.)
  8. ↑ alpineskiworld.net: 09.02.1989. Vail Giant Slalom, men (ang.)
  9. ↑ alpineskiworld.net: 23.01.1991. Saalbach Super-G, men (ang.)
  10. ↑ alpineskiworld.net: 03.02.1991. Saalbach Giant Slalom, men (ang.)

Linki zewnętrzne

Mistrzowie świata w narciarstwie alpejskim w supergigancie

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!