Louis de Funès (1914–1983) w trwającej niespełna 40 lat karierze występował w filmach, radiu, telewizji i na scenie. Pojawił się w 143 produkcjach fabularnych[1]. W 1980 został nagrodzony honorowym Cezarem za całokształt twórczości[2]. Louis de Funès uznawany jest obok Bourvila i Fernandela za jednego z najwybitniejszych komików w historii kinematografii francuskiej[3]. Był jednym z bardziej cenionych aktorów tamtejszego kina w drugiej połowie XX wieku; filmy z jego udziałem, od wczesnych lat 60. do 80., przyciągnęły do kin ponad 270 milionów widzów[4]. Styl gry de Funèsa charakteryzował się ekspresyjnością, specyficzną mimiką wyrażającą najczęściej niezadowolenie i skrzywienie oraz apodyktyczność i choleryczność[5].
Debiutował na deskach teatru w 1942, występując w spektaklu L’Amant de paille w reżyserii Marca-Gilberta Sauvajona, którego premiera odbyła się 26 stycznia 1944 w Salle Pleyel w Paryżu[6]. Dwa lata później po raz pierwszy pojawił się na dużym ekranie, w epizodycznej roli portiera lokalu „Le Paradis” w komedii Kuszenie Barbizona (reż. Jean Stelli)[7]. Uwagę krytyków zwrócił w 1956, gdy wykreował postać sklepikarza Jambiera w komediodramacie Czarny rynek w Paryżu (reż. Claude Autant-Lara), która uznawana jest za przełomową w jego w dorobku i w sposób wyraźny nakreślająca typowy dla kreowanych później przez niego postaci charakter choleryka[8].
Od 1963 do 1982 występował w głównych rolach w szeregu francuskich komedii, które przeszły do historii tamtejszej kinematografii, wśród nich m.in. Koko (1963), Żandarm z Saint-Tropez (1964; i kontynuacje z 1965, 1968, 1970, 1979, 1982), trylogia Fantomas (1964, 1965, 1967), Gamoń (1965), Sławna restauracja (1966), Wielka włóczęga (1966), Wielkie wakacje (1967), Zwariowany weekend (1968), Hibernatus (1969), Jo (1971), Mania wielkości (1971), Przygody rabina Jakuba (1973), Skrzydełko czy nóżka (1976), Panowie, dbajcie o żony (1978) i Kapuśniaczek (1981)[9].
Louis de Funès był niekwestionowanym zwycięzcą francuskiego box office’u lat 60. i 70. Filmy z jego udziałem biły rekordy popularności, osiągając pierwsze lokaty w rankingach oglądalności. Między 1964 a 1979 produkcje, w których grał, siedmiokrotnie zdobywały palmę pierwszeństwa na ekranach francuskich kin (1964, 1965, 1966, 1967, 1970, 1973, 1979)[9]. W 1967 filmy komika zdobyły aż trzy miejsca w pierwszej piątce najchętniej oglądanych nad Sekwaną: Wielkie wakacje (1. miejsce), Oskar (2. miejsce) i Fantomas kontra Scotland Yard (5. miejsce)[9]. Dużym uznaniem cieszyły się w wielu europejskich krajach, m.in. Niemczech, Wielkiej Brytanii, Włoszech oraz w ówczesnym Związku Radzieckim[4].