Claude Autant-Lara
|
| Data i miejsce urodzenia
|
5 sierpnia 1901
Luzarches
|
| Data i miejsce śmierci
|
5 lutego 2000
Antibes
|
| Zawód
|
reżyser, scenarzysta
|
| Współmałżonek
|
Ghislaine Autant-Lara (1934-1967; jej śmierć)
|
| Lata aktywności
|
1923–1977
|
Claude Autant-Lara (ur. 5 sierpnia 1901 w Luzarches, zm. 5 lutego 2000 w Antibes[1]) – francuski reżyser i scenarzysta filmowy.
Życiorys
Syn architekta Édouard Autanta i aktorki Louise Lary. W trakcie I wojny światowej przebywał wraz z matką na emigracji w Wielkiej Brytanii. Po powrocie do Francji kształcił się w szkole artystycznej École des Beaux-Arts. Początkowo współpracował jako dekorator i kostiumograf z Marcelem L’Herbierem, Fernandem Légerem, Albertem Cavalcantim, a także z Jeanem Renoirem przy filmie Nana. Pod koniec lat 20. zrealizował swój pierwszy film panoramiczny – Construire un feu, współpracując z profesorem fizyki Henrim Chrétienem[2].
Od tego czasu regularnie zajmował się reżyserią filmową. Rozpoznawalność międzynarodową zyskał m.in. filmem Diabeł wcielony (1947). Tworzył także satyry filmowe (Czerwona oberża z 1951, Czarny rynek w Paryżu z 1956), dramaty obyczajowe (Na wypadek nieszczęścia z 1958), filmy wojenne (Nie zabijaj z 1961). Reżyserował również adaptacje dzieł literackich: Czerwone i czarne według Stendhala (1954), Gracz według Fiodora Dostojewskiego (1958), Hrabia Monte Christo według Alexandre'a Dumasa (1961). Okazjonalnie opracowywał także scenariusze filmowe (m.in. do Czerwonej oberży)[1][2]. W latach 60. stał się przedstawicielem nurtu filmowego nowej fali. W 1965 wyreżyserował kontrowersyjną produkcję Pamiętnik pani doktor. Ostatnim jego filmem był dramat Gloria z 1977[2].
W jego filmach grali m.in. Jean Gabin, Fernandel, Bourvil i Danielle Darrieux[2]
W 1989 z ramienia Frontu Narodowego uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego III kadencji, z którego zrezygnował jeszcze w tym samym roku[3]. Jako najstarszy deputowany wygłosił mowę na sesji inauguracyjnej, w trakcie której większość posłów opuściła salę obrad. Wzbudził następnie kontrowersje swoimi dywagacjami dotyczącymi pochodzenia Simone Veil. Ustąpił wówczas również z funkcji wiceprzewodniczącego francuskiej akademii sztuk pięknych (Académie des beaux-arts)[2].
Wybrana filmografia (jako reżyser)
Przypisy
Linki zewnętrzne
| 1930-39 |
|
|---|
| 1940-49 |
|
|---|
| 1950-59 |
|
|---|
| 1960-69 |
|
|---|
| 1970-79 |
|
|---|
