PROFILBARU.COM

Wielka włóczęga
La grande vadrouille
Gatunek	komedia
Rok produkcji	1966
Data premiery	8 grudnia 1966
Kraj produkcji	Francja; Wielka Brytania
Język	francuski, angielski, niemiecki
Czas trwania	120 min
Reżyseria	Gérard Oury
Scenariusz	Danièle Thompson,; Marcel Jullian
Główne role	Bourvil; Louis de Funès; Terry-Thomas
Muzyka	Georges Auric
Zdjęcia	Claude Renoir; Alain Douarinou
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wielka włóczęga (fr. La grande vadrouille) – komedia wojenna produkcji francuskiej z 1966 roku, w reżyserii Gérarda Oury.

W filmie wystąpili m.in. Louis de Funès i Bourvil. Wielka włóczęga to jeden z największych sukcesów francuskiego kina, w samej Francji film zobaczyło 17 272 987 widzów. Była to rekordowa liczba publiczności we Francji, aż do wyświetlania Titanica w 1998. Obraz jest trzecim filmem francuskim w historii pod względem liczby widzów po Jeszcze dalej niż Północ z 2008 oraz Nietykalni z 2011^[1].

Produkcja

Zdjęcia kręcono w Paryżu oraz na terenie departamentów Aveyron (La Roque-Sainte-Marguerite), Cantal (Alleuze, Lavastrie), Côte-d’Or (Beaune, Meursault), Lozère (Brenoux), Nièvre (Anthien), Yonne (Noyers-sur-Serein, Lichères-sur-Yonne, Vézelay).

Fabuła

Angielski bombowiec wracający w roku 1942 z nalotu nad Niemcami zostaje strącony nad Paryżem. Załoga wyskakuje na spadochronach. Dowódcy udaje się przedtem wyznaczyć miejsce spotkania. Tymczasem każdy z lotników ląduje w innym miejscu. Peter Cunningham zaplątuje się w rusztowanie w pobliżu jednostki SS, na którym właśnie pracuje malarz Augustin Bouvet (Bourvil). Alan Mac Intosh dostaje się na dach Opery Paryskiej, gdzie odbywa się próba opery Berlioza pod kierunkiem Stanislasa Leforta (Louis de Funès). Dowódca sir Reginald (Terry-Thomas) trafia zaś do basenu z fokami w ogrodzie zoologicznym.

Na poszukiwanie brytyjskich lotników wyruszają Niemcy, pod dowództwem majora Achbacha. Bouvet i Lefort w obawie o własną skórę nie kwapią się do pomocy Anglikom. Ale gdy Niemcy znajdują u dyrygenta spadochron, wybucha afera, Lefort musi uciekać. W tarapaty wpada również Bouvet, w jego mieszkaniu zjawia się gestapo. Obaj udają się w zastępstwie dwóch Anglików do tureckiej łaźni, miejsca spotkania z dowódcą samolotu. Sygnałem rozpoznawczym ma być angielska piosenka Tea for two. Na nieszczęście dla Francuzów krok ten okazuje się dopiero pierwszym na długiej drodze niebezpieczeństw jakie mają ich spotkać.

Cała piątka musi wkrótce uciekać z Paryża, przeżywając jeszcze nieudany zamach bombowy w operze. W ucieczce pomaga im młoda Juliette, która podbija serce malarza Bouveta. Uciekinierzy przeżywają niekończące się przygody, wielokrotnie znajdują się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Bronią się dyniami, kradną samochód od zakonnicy, przebierają się za Niemców, chowają w beczkach itp. Pomocą służy im wspomniana siostra zakonna oraz właścicielka hotelu w Meursault, gdzie Bouvet i Lefort spędzają jedną z nocy. Nie wiedzą jednak, ze tuż za ścianą nocują tropiący ich Niemcy. Sytuację pogarsza jeszcze fakt, że przez przypadek bohaterom mylą się ich pokoje. Niestrudzeni kontynuują swą wędrówkę, by w końcu po przechytrzeniu przeciwnika móc dotrzeć do wolnej strefy.