Studiował w Brukseli u Jean-Francois Portaelsa, później w Paryżu u Alexandre Cabanela i Eugène’a Fromentina. Debiutował w Salonie w 1868. Początkowo wystawiał płótna przedstawiające dramatyczne sceny przemocy, takie jak Śmierć Rawany czy Mord w seraju. Później malował głównie sceny historyczne, religijne oraz portrety. W nurcie akademickiego historyzmu odtwarzał sceny z życia ludzi epoki kamiennej[1], ale i zdarzenia z historii nowożytnej (Bitwa pod Essling w 1809). Wykonał dekoracje (freski, plafony) w kilku paryskich budynkach użyteczności publicznej. W latach 1875–1877 mieszkał w Tunezji, dzięki czemu zainteresował się tematyką orientalną.
Cormon pozostał wierny zasadom akademizmu i do końca życia wystawiał w paryskim Salonie. Był profesorem École des Beaux-Arts i członkiem Académie des Beaux-Arts od 1898. W 1880 został odznaczony Legią Honorową V klasy.
Uczniowie
Wykształcił licznych uczniów z kraju i zagranicy, później częstokroć sławniejszych i przerastających go talentem, byli wśród nich: Louis Anquetin, Armand Assus, Adolphe Beaufrère, Émile Bernard, Marius de Buzon, Émile Claro, Omer Désiré Bouchery, Jacques Bonneaud, George Hendrik Breitner, Ibrahim Çallı, Auguste-Elysée Chabaud, Eugéne-Louis Chayllery, Lucien-Victor Delpy, Paul Elie Dubois, Thorvald Erichsen, Augustin Ferrando, Constantin Font, Jules Fouqueray, Pierre Frailong, Jean Frélaut, Alphonse Germain-Thill, Charles Laval, Victor le Baube, Emmanuel Mané-Katz, Henri Marret, Henri Matisse, Louis Muraton, Alphonse Osbert, Nikołaj Roerich, Édouard-Marcel Sandoz, Chaim Soutine, Henri de Toulouse-Lautrec, Vincent van Gogh i Henri Villain[2].