Plafon (od fr.plat fond – płaskie tło) – sufit lub podniebienna część sklepienia ozdobiona sztukaterią, płaskorzeźbą, freskiem lub malowidłem olejnym na zamocowanym odpowiednio przy suficie płótnie. Bywa otoczony dekoracyjnym obramieniem, wykonanym z materiału o innej fakturze i pokrytym inną techniką niż właściwa kompozycja.
Plafony występowały już w sztuce starożytności i wczesnego chrześcijaństwa, lecz w Europie powszechniej zaczęto je stosować od połowy epoki renesansu. Najszersze ich zastosowanie i najbardziej ozdobne formy występują w okresie późnego renesansu i baroku. Najbardziej dekoracyjną postacią jest plafon iluzjonistyczny, ozdobiony malowidłem o tematyce mitologicznej, alegorycznej (w budowlach świeckich) albo religijnej (w kościołach). Plafony zdobiły wnętrza do XIX wieku[1].
Ogólnie plafonem nazywane jest również samo malowidło lub ozdoba wykonana innymi technikami, umieszczona na suficie bądź sklepieniu, ujęta w obramowanie albo wykonana w polu wydzielonym konstrukcyjnie.
Przypisy
↑Słownik terminologiczny sztuk pięknych (red. K. Kubalska-Sulkiewicz). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 317.
