PROFILBARU.COM

Dwór w Hołowiesku – teren po dawnym dworze w Hołowiesku znajduje się na terenie miasta Bielsk Podlaski w okolicach ul. Traugutta, przy ul. Hołowieskiej 7.

Dwór starostów królewskich

Po spaleniu się bielskiego zamku królewskiego w 1564 roku znajdował się tu dwór będący siedzibą starosty bielskiego^[1]. Lustracja z 1715 roku opisywała dwór w sposób następujący: Zamek hołowieski także i ogród parkanem obwiedziony. Prowadziła do niego brama z drzwiami na zawiasach, z dwiema furtami z żelaznymi antabami. Pałac miał trzydzieści pięć okien i był kryty dachem gontowym. Pod pałacem były duże murowane piwnice. Obok ogród włoski otoczony parkanem. Naprzeciwko pałacu był stary budynek urzędniczy, spichlerz z piwnicą, zrujnowana wieża, stajnia, stodoła, browar, obora, spiżarnia, chlewik. W latach 30. XVIII wieku szkody w majątku wyrządziła konfederacja mazowiecka wspierająca króla Stanisława Leszczyńskiego w czasie wojny o sukcesję polską.

W latach 1743–1746 w rejonie skrzyżowania ulic Traugutta, Hołowieskiej i Białowieskiej wybudowano nowy dwór dla hetmana Jana Klemensa Branickiego, znany z widoku zachowanego w tzw. Tekach Glinki^[1]. Gdy dworem w Hołowiesku i Ladzie władał Jan Klemens Branicki, prace na jego polecenie prowadził tu architekt Jan Henryk Klemm. W 1759 roku zbudowano nowy parkan^[2]. Przed 1760 rokiem wybudowano oficynę i budynki gospodarcze. W latach 1773, 1776 i 1778 w Hołowiesku lato spędzała siostra króla Izabela Branicka^[2]. W 1775 roku wzmiankowano o pracach budowlanych i wznoszeniu budynków „kurlandzkim sposobem”. W 1779 roku zbudowano nową stajnię. W 1780 roku wzmiankowano zwierzyniec^[1]. W 1787 roku przebudowano oficynę^[2]. Dwór otaczał ogród barokowy z kanałami i sadzawkami^[3]. W końcu XVIII wieku dwór przestał być siedzibą starosty królewskiego i z powodu rozbiorów objął go skarb pruski^[1].

Dwór Smulskich

Od 1878 roku własność mającego korzenie tatarskie^[4] pułkownika Adama Smulskiego, który wybudował nowy dwór znajdujący się obecnie przy ul. Hołowieskiej 7^[1]. Po nim właścicielem był jego syn generał Aleksander Smulski (1858-1925) i jego żona Katarzyna Horwat, a następnie ich córka Julia „Lili” (1888-1963) i jej wywodzący się z bałtyckich Niemców mąż kapitan Karl von Dehn (1877-1932)^[1], którzy zamieszkali w dworze po 1922 roku. W dworze w 1932 roku zmarł Karl von Dehn^[5]. W latach 1931–1934 przeprowadzono parcelację gruntów majątku^[1]. Gdy zmarła Julia Dehn, dwór odziedziczył Eugeniusz Wasilewski.

W 1945 roku dwór upaństwowiono i umieszczono w nim szkołę rolniczą^[1]. W 1985 roku objęty przez PTTK, które w latach 1987–1988 przeprowadziło remont na potrzeby domu wycieczkowego^[1]. W 1998 przekazany Urzędowi Miasta^[1]. W 2002 roku zakupiony przez parafię rzymskokatolicką^[1].

Obiekt wpisany jest do rejestru zabytków pod numerem A-387 z 8.06.1988^[6].

W południowej części założenia znajdują się zniszczone nagrobki rodziny Smulskich, dawnych właścicieli^[1].

Więzienie

W pobliżu znajduje się budynek administracyjny folwarku z przełomu XIX/XX wieku, w którym w latach 1942–1944 mieściło się więzienie gestapo^[1]. Z więzienia tego wywieziono w lipcu 1943 roku aresztowanych mieszkańców Bielska, których rozstrzelano w Lesie Pilickim^[7]. Jesienią 1944 roku, na terenie poniemieckiego więzienia, NKWD urządziło kolejne więzienie, skąd wywoziła aresztowanych z powiatu bielskiego do łagru nr 45 w Ostaszkowie (ZSRR), a być może także do łagru w Stalinogorsku^[8].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Katalog Zabytków Sztuki w Polsce. T. 12 (seria nowa). Cz. 4: Powiat bielski. Warszawa: 2019, s. 44–45.
↑ ^a ^b ^c Archiwum Państwowe w Białymstoku, Teki Glinki, Teka 315, s. 263, 308v. Za: Katalog Teki Glinki. Oprac. Teresa Zielińska. Cz. 2: Katalog geograficzny. Warszawa: 1970.
↑ Ogrody barokowe województwa białostockiego [online], www.ogrodowy.minigo.pl [dostęp 2021-01-15] .
↑ О гербе Смульских [online], ru/arms/5993.html [dostęp 2021-01-19] .
↑ Familytreemaker.genealogy.com/users/v/o/n/Holger-Von-dehn/WEBSITE-0001/UHP-0395.html.
↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podlaskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024 [dostęp 2020-05-13] .
↑ Damian Siebieszuk: Niemiecka akcja likwidacyjna mieszkańców Bielska Podlaskiego z 15 lipca 1943 roku. W: Bielski Almanach Historyczny. Red. Zbigniew Romaniuk. Fundacja Ochrony Dziedzictwa Ziemi Bielskiej, 2018.
↑ Janusz Porycki: Niemieckie policyjne organy terroru w Bielsku Podlaskim w latach 1941–1944, ze szczególnym uwzględnieniem Karnego Obozu Pracy (Strafarbeitslager). W: Bielski Almanach Historyczny. Red. Zbigniew Romaniuk. Fundacja Ochrony Dziedzictwa Ziemi Bielskiej, 2016.