Diane (Q107) – francuski oceaniczny okręt podwodny z okresu I wojny światowej, jednostka prototypowa swojego typu. Została zwodowana 30 września 1916 roku w stoczni Arsenal de Cherbourg, a ukończono ją w sierpniu 1917 roku. Okręt krótko służył w Marine nationale, gdyż 11 lutego 1918 roku zatonął z całą załogą nieopodal La Rochelle na skutek wewnętrznej eksplozji.
Projekt i dane taktyczno–techniczne
„Diane” zamówiona została na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z 1912 roku[1]. Okręt zaprojektował inż. Jean Simonot, tworząc mniejszą wersję swojego poprzedniego projektu Gustave Zédé[2].
„Diane” była średniej wielkości oceanicznym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej. Długość całkowita wynosiła 68 metrów, szerokość 5,53 metra i zanurzenie 3,72 metra[1][3][4]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 633 tony, a w zanurzeniu 891 ton[1][3]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa czterosuwowe silniki Diesla Vickers o łącznej mocy 1800 koni mechanicznych (KM)[1][3]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Sabathé o łącznej mocy 1400 KM[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 17 węzłów na powierzchni i 11,5 węzła w zanurzeniu[1][2][3]. Zasięg wynosił 2500 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 130 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[2][3].
Okręt wyposażony był w 10 wyrzutni torped kalibru 450 mm (cztery wewnętrzne na dziobie, dwie na rufie oraz cztery zewnętrzne), z łącznym zapasem 12 torped[2][3][5]. Załoga okrętu składała się z 4 oficerów oraz 39 podoficerów i marynarzy[2][3].
Budowa i przebieg służby
„Diane” zbudowana została w Arsenale w Cherbourgu[1][3]. Stępkę okrętu położono w grudniu 1912 roku[3], został zwodowany 30 września 1916 roku[2][1], a ukończono go w sierpniu 1917 roku[3]. Nazwa okrętu nawiązywała do rzymskiej bogini łowów Diany[6]. Jednostka otrzymała numer burtowy Q107.
Podczas wojny okręt operował na Atlantyku[2]. 11 lutego 1918 roku nieopodal La Rochelle, podczas misji eskortowania czteromasztowego żaglowca „Quevilly”, z nieznanych przyczyn na okręcie nastąpiła wewnętrzna eksplozja, w wyniku której jednostka zatonęła wraz z całą załogą[2][3][6].
Przypisy
Bibliografia
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.). Brak numerów stron w książce
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.). Brak numerów stron w książce
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1. Brak numerów stron w książce
- Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.). Brak numerów stron w książce
- John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.). Brak numerów stron w książce
- Gordon Smith: World War 1 at Sea, FRENCH NAVY. Naval History Homepage. [dostęp 2016-11-16]. (ang.).