Curling na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014

Curling na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014

Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2014 Soczi
Miejsce	Ledianoj kub
Data	10 – 21 lutego 2014
Liczba konkurencji	2
Liczba zawodników	100

Turniej curlingu podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 odbył się w Soczi, na lodowisku Ledianoj kub między 10 a 21 lutego 2014. Curlerzy zmagali się po raz szósty o medale olimpijskie. W rywalizacji wzięło udział po 10 reprezentacji kobiecych i męskich, po raz pierwszy w turnieju olimpijskim wystąpiła kobieca drużyna Korei Południowej oraz męski zespół z Rosji.

Przed turniejem olimpijskim arena gościła uczestników Mistrzostw Świata w Curlingu na Wózkach 2013 i Mistrzostw Świata Juniorów 2013^[1]. Tytułów mistrzowskich z Vancouver 2010 broniły Szwedki i Kanadyjczycy. Jako obrońcy wystąpiły inne zespoły niż te, które wywalczyły medale. Ekipa Anette Norberg rozpadła się po turnieju w 2010, na reprezentację Szwecji została powołana drużyna Margarethy Sigfridsson. Kanadę reprezentował Brad Jacobs – Kevin Martin w krajowych kwalifikacjach zajął 3. miejsce, John Morris, który wcześniej odszedł z zespołu Martina, przegrał w finale.

Do rundy finałowej w konkurencji pań zakwalifikowały się Kanadyjki, Szwedki, Szwajcarki oraz Brytyjki. W meczu półfinałowym wygrała reprezentacja Kanady (Jennifer Jones) pokonując 6:4 Brytyjki (Eve Muirhead), w drugim spotkaniu półfinałowym wynikiem 7:5 Szwedki (Margaretha Sigfridsson) były lepsze od Szwajcarek (Mirjam Ott). Po brązowe medale sięgnęły zawodniczki z Wielkiej Brytanii, które triumfowały nad zespołem Ott 6:5. Dla Mirjam Ott była to kolejna szansa by zostać jedyną osobą z trzema medalami zimowych igrzysk olimpijskich w curlingu, jednak podobnie jak przed czterema laty uplasowała się tuż za podium.

W meczu finałowym zmierzyły się zawodniczki kanadyjskie i szwedzkie, spotkanie stało na wyrównanym poziomie. Do przerwy był remis 3:3, Kanadyjki wyzerowały partie numer 6 i 7. W 8. endzie z ostatnim kamieniem Jones miała wjechać na pole o promieniu 4 stóp, zagrała jednak za lekko i kamień zatrzymał się wcześniej, po mierzeniu ustawionych w domu kamieni Kanadyjki wygrały partię za jeden i wyszły na prowadzenie 4:3. Kluczową częścią gry był end 9., w ostatnim zagraniu Jones ustawiła kamień praktycznie na guziku, tak że dwa kanadyjskie kamienie były najlepsze. Maria Prytz ostatni kamień zagrała za wąsko i zahaczyła o szwedzki kamień stojący wyżej, Kanadyjki przejęły enda za 2 punkty. W 10. endzie zawodniczki z Manitoby grały defensywnie pozostawiając w grze jak najmniejszą liczbę kamieni. Po pierwszym zagraniu Jones reprezentantki Szwecji straciły matematyczne szanse na doprowadzenie do dogrywki^[2]. Kanadyjki zdobyły tytuły mistrzyń olimpijskich wynikiem 6:3, ponadto wygrały swoje wszystkie spotkania w turnieju. Jest to pierwszy złoty medal dla curlerek z tego kraju od sukcesu Sandry Schmirler w Nagano.

Wśród panów trzeba było rozegrać dodatkowy mecze, który wyłonił 4. drużynę półfinałów. W ostatnim zagraniu spotkania barażowego David Murdoch (Wielka Brytania) zagrał podwójne wybicie poprzez swój kamień^[3], wygrał 10. end 2 punktami i cały mecz przeciwko Norwegom (Thomas Ulsrud) 6:5. W półfinale Brytyjczycy rywalizowali ze Szwedami (Niklas Edin), mecz zakończył się zwycięstwem ekipy Murdocha 6:5. Edin chciał zmusić Szkotów do wygrania 10. partii jednym kamieniem (tak by doprowadzić do dogrywki, w której mieliby przywilej ostatniego kamienia), w 1. zagraniu Murdoch ustawił swój kamień w 4-foot idealnie za strażnikiem. Szwedzi podjęli próbę promotion takeout przez swojego strażnika, zagrywany kamień trafił strażnika za bardzo na zewnątrz i nie wybił punktującego kamienia brytyjskiego. Murdochowi pozostał wjazd do środka domu po 2 punkty i awans do finału^[4]. W drugim półfinale zmierzyli się Kanadyjczycy (Brad Jacobs) i Chińczycy (Liu Rui), mecz zakończył się wynikiem 10:6 dla obrońców tytułów mistrzowskich. Jacobs 7. i 9. end wygrał trzema punktami.

Po brązowe medale sięgnęli Szwedzi, w małym finale pokonali reprezentację Chin 6:4. W 10. endzie przy stanie 4:3 dla Chińczyków i ostatnim kamieniu Edina Liu zmusił Szwedów do zdobycia 1. punktu. Przed ostatnim zagraniem środek domu był tak zastawiony, że Edin nie próbował ustawiać tam swojego drugiego kamienia. W partii dogrywkowej kończył Chińczyk, w domu znajdowały się dwa szwedzkie kamienie chronione trzema strażnikami, Liu by stanąć na podium musiał wykonać draw to the button. Zagrał jednak za mocno i jego kamień nie zatrzymał się w domu, Szwedzi przejęli partię 2 punktami i uplasowali się na 3. miejscu. W spotkaniu tym doszło do dość niespodziewanej sytuacji, Chińczycy w 9. i 11. endzie podczas wypuszczania spalili swoje kamienie^[5].

W meczu finałowym szybko wysoką przewagę nad Brytyjczykami osiągnęli Kanadyjczycy. Za najważniejsze zagranie meczu uznano drugi kamień E.J. Harndena w trzecim endzie, podczas którego umieścił kamień na granicy 4- i 6-stopowego okręgu^[6]. Dało to podwaliny do wygrania partii trzema punktami i wynik 5:1 w całym meczu. W czwartym endzie Murdochowi nie wszyło odsunięcie kanadyjskiego kamienia i przeciwnicy podwyższyli prowadzenie w meczu^[7]. Zespół Brada Jacobsa robił bardzo mało błędów, w przeciwieństwie do słabiej grających Szkotów (zawodnicy na 2. i 4. pozycji odpowiednio 67% i 69% skuteczności), i powiększył przewagę. Po 8. partii, przy wyniku 3:9 reprezentanci Wielkiej Brytanii poddali mecz. Dla Kanadyjczyków są to trzecie złote medale igrzysk olimpijskich z rzędu, natomiast Brytyjczycy i Szwedzi zdobyli pierwsze medale od Tygodnia Sportów Zimowych 1924.

Kwalifikacje

Światowa Federacja Curlingu w porównaniu z poprzednimi igrzyskami zmieniła zasady kwalifikacji olimpijskiej. Turniejami kwalifikacyjnymi są mistrzostwa świata kobiet i mężczyzn w latach 2012 i 2013. Na podstawie uzyskanych miejsc przyznano punkty, siedem najlepszych drużyn uzyskało kwalifikację.

Dwa pozostałe miejsca przypadły finalistom Turnieju Kwalifikacyjnego. Mogły uczestniczyć w nim te państwa, które nie uzyskały kwalifikacji olimpijskiej na podstawie punktów oraz te, które uczestniczyły w mistrzostwach świata w roku 2011. Krajowe federacje musiały zgłosić swoją chęć uczestnictwa w turnieju do 1 czerwca 2013, miesiąc później został podany do wiadomości system rozgrywek i dokładna data zawodów. Ostatni kwalifikanci zostali wyłonieni 15 grudnia 2013^[8]. Były to kobiece reprezentacje Chin i Japonii oraz męskie drużyny z Niemiec i Stanów Zjednoczonych.

Rosja z tytułu gospodarza igrzysk miała zapewnioną kwalifikację. Był to debiut męskiej reprezentacji Rosji na igrzyskach olimpijskich. Jak dotąd Rosjanie wystąpili w mistrzostwach świata jedynie raz, w 2013. Wcześniej najbliżej gry w MŚ byli podczas Mistrzostw Europy 2004, gdzie przegrali mecz o 7. miejsce (dające awans do MŚ) przeciwko Szwajcarii, a później w meczach barażowych ulegli Finom.

Miejsce mistrzostw świata	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12
Punkty	14	12	10	9	8	7	6	5	4	3	2	1

Kobiety[9] # Kraj Lethbridge 2012 Ryga 2013 Suma 1  Szwecja 12 12 24 2  Szwajcaria 14 8 22 3  Wielka Brytania 7 14 21 4  Kanada 10 10 20 5  Stany Zjednoczone 8 9 17 6  Rosja 4 7 11 7  Dania 5 5 10 8  Korea Południowa 9 0 9 9  Niemcy 6 2 8 10  Chiny 2 4 6  Japonia 0 6 6  Włochy 3 3 6 13  Czechy 1 0 1  Łotwa 0 1 1

Mężczyźni[10] # Kraj Bazylea 2012 Victoria 2013 Suma 1  Kanada 14 12 26 2  Szwecja 10 14 24 3  Wielka Brytania 12 10 22 4  Norwegia 9 8 17 5  Dania 6 9 15 6  Chiny 7 7 14 7  Szwajcaria 4 6 10 8  Stany Zjednoczone 5 4 9 9  Nowa Zelandia 8 0 8 10  Czechy 1 5 6 11  Francja 3 0 3  Rosja 0 3 3 13  Japonia 0 2 2  Niemcy 2 0 2 15  Finlandia 0 1 1

     Gospodarz

     Bezpośredni awans do turnieju olimpijskiego

Jako Wielka Brytania uwzględniane są występy Szkotów.

System gry

10 zespołów rozegrało mecze każdy z każdym. W klasyfikacji liczył się jedynie bilans wygranych i przegranych spotkań. Do półfinałów awansowały cztery najlepsze reprezentacje, triumfator rudny grupowej zmierzył się z 4. drużyną, natomiast 2. z 3. Zwycięzcy meczów półfinałowych rywalizowali o złote medale w finale, przegrani zaś o medale brązowe.

System gry dla kobiet i mężczyzn był identyczny. Sposób rozgrywania fazy finałowej, różnił się modelu Page play-off, który jest normalnie stosowany przez Światową Federację Curlingu w przypadku rywalizacji 10-12 zespołów.

Zestawienie medalistów

Konkurencja	Złoto	Srebro	Brąz
Turniej mężczyzn	Kanada Brad Jacobs Ryan Fry E.J. Harnden Ryan Harnden Caleb Flaxey	Wielka Brytania David Murdoch Greg Drummond Scott Andrews Michael Goodfellow Tom Brewster	Szwecja Niklas Edin Sebastian Kraupp Fredrik Lindberg Viktor Kjäll Oskar Eriksson
Turniej kobiet	Kanada Jennifer Jones Kaitlyn Lawes Jill Officer Dawn McEwen Kirsten Wall	Szwecja Maria Prytz Christina Bertrup Maria Wennerström Margaretha Sigfridsson Agnes Knochenhauer	Wielka Brytania Eve Muirhead Anna Sloan Vicki Adams Claire Hamilton Lauren Gray

Turniej kobiet

Kobieca rywalizacja w curlingu rozpoczęła się 10 lutego, mecz finałowy został rozegrany 20 lutego.

Runda grupowa

Klasyfikacja po rundzie grupowej

#	Kraj	Skip	W	P
1	Kanada	Jennifer Jones	9	0
2	Szwecja	Margaretha Sigfridsson	7	2
3	Szwajcaria	Mirjam Ott	5	4
4	Wielka Brytania	Eve Muirhead	5	4
5	Japonia	Ayumi Ogasawara	4	5
6	Dania	Lene Nielsen	4	5
7	Chiny	Wang Bingyu	4	5
8	Korea Południowa	Kim Ji-sun	3	6
9	Rosja	Anna Sidorowa	3	6
10	Stany Zjednoczone	Erika Brown	1	8

     Awans do półfinałów

Runda finałowa

Półfinały Finał 19 lutego 2014; 14:00  Kanada 6 20 lutego 2014; 17:30  Wielka Brytania 4  Kanada 6 19 lutego 2014; 14:00  Szwecja 3  Szwecja 7  Szwajcaria 5 Mecz o 3. miejsce 20 lutego 2014; 12:30  Wielka Brytania 6  Szwajcaria 5

Klasyfikacja końcowa # Kraj Skip W P 1  Kanada Jennifer Jones 11 0 2  Szwecja Margaretha Sigfridsson 8 3 3  Wielka Brytania Eve Muirhead 6 5 4  Szwajcaria Mirjam Ott 5 6 5  Japonia Ayumi Ogasawara 4 5 6  Dania Lene Nielsen 4 5 7  Chiny Wang Bingyu 4 5 8  Korea Południowa Kim Ji-sun 3 6 9  Rosja Anna Sidorowa 3 6 10  Stany Zjednoczone Erika Brown 1 8

Półfinały

19 lutego 2014; 14:00

Tor	Kraj		1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	Ogółem
D		Wielka Brytania	0	0	2	0	1	0	0	0	1	0	4
		Kanada	2	1	0	1	0	1	0	0	0	1	6

Tor	Kraj		1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	Ogółem
B		Szwecja	1	0	2	0	0	0	1	0	2	1	7
		Szwajcaria	0	2	0	0	1	0	0	2	0	0	5

Mały finał

20 lutego 2014; 12:30

Tor	Kraj		1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	Ogółem
C		Wielka Brytania	0	0	1	0	2	0	0	2	0	1	6
		Szwajcaria	0	2	0	1	0	1	0	0	1	0	5

Finał

20 lutego 2014; 17:30

Tor	Kraj		1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	Ogółem
C		Szwecja	0	1	0	0	2	0	0	0	0	x	3
		Kanada	1	0	0	2	0	0	0	1	2	x	6

Turniej mężczyzn

Turniej mężczyzn rozpoczął się 10 lutego, mistrzowie olimpijscy zostali wyłonieni 21 lutego.

Runda grupowa

Klasyfikacja po rundzie grupowej

#	Kraj	Skip	W	P
1	Szwecja	Niklas Edin	8	1
2	Kanada	Brad Jacobs	7	2
3	Chiny	Liu Rui	7	2
4	Norwegia	Thomas Ulsrud	5	4
	Wielka Brytania	David Murdoch	5	4
6	Dania	Rasmus Stjerne	4	5
7	Rosja	Andriej Drozdow	3	6
8	Szwajcaria	Sven Michel	3	6
9	Stany Zjednoczone	John Shuster	2	7
10	Niemcy	John Jahr	1	8

     Awans do półfinałów

     Tie-breaker

Runda finałowa

Półfinały Finał 19 lutego 2014; 19:00  Szwecja 5 21 lutego 2014; 17:30  Wielka Brytania 6  Wielka Brytania 3 19 lutego 2014; 19:00  Kanada 9  Kanada 10  Chiny 6 Mecz o 3. miejsce 21 lutego 2014; 12:30  Szwecja 6  Chiny 4

Klasyfikacja końcowa # Kraj Skip W P 1  Kanada Brad Jacobs 9 2 2  Wielka Brytania David Murdoch 7 5 3  Szwecja Niklas Edin 9 2 4  Chiny Liu Rui 7 4 5  Norwegia Thomas Ulsrud 5 5 6  Dania Rasmus Stjerne 4 5 7  Rosja Andriej Drozdow 3 6 8  Szwajcaria Sven Michel 3 6 9  Stany Zjednoczone John Shuster 2 7 10  Niemcy John Jahr 1 8

Tie-breaker

18 lutego 2014; 9:00

Tor	Kraj		1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	Ogółem
C		Norwegia	1	0	1	0	2	0	0	0	1	0	5
		Wielka Brytania	0	1	0	1	0	0	0	2	0	2	6

Półfinały

19 lutego 2014; 19:00

Tor	Kraj		1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	Ogółem
B		Szwecja	0	0	2	0	0	0	1	0	2	0	5
		Wielka Brytania	0	1	0	0	1	1	0	1	0	2	6

Tor	Kraj		1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	Ogółem
D		Kanada	1	0	2	0	1	0	3	0	3	x	10
		Chiny	0	1	0	1	0	2	0	2	0	x	6

Mały finał

21 lutego 2014; 12:30

Tor	Kraj		1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	Ogółem
C		Chiny	0	0	1	0	0	2	0	0	1	0	0	4
		Szwecja	0	1	0	1	0	0	1	0	0	1	2	6

Finał

21 lutego 2014; 17:30

Tor	Kraj		1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	Ogółem
C		Kanada	2	0	3	1	0	2	0	1	x	x	9
		Wielka Brytania	0	1	0	0	1	0	1	0	x	x	3

Zobacz też

• Canadian Olympic Curling Trials 2013, turniej wyłaniający reprezentacje Kanady
• Sezon 2013/2014 w curlingu

Przypisy

1. sochi2014.com – «Ice Cube» Curling Center. [dostęp 2012-08-14]. (ang. • fr. • ros.).
2. Game – Shot by Shot – Gold Medal Game Women. [dostęp 2014-02-22]. (ang.).
3. Game – Shot by Shot – Tie-breaker. [dostęp 2014-02-22]. (ang.).
4. Game – Shot by Shot – Semifinal 1. [dostęp 2014-02-22]. (ang.).
5. Game – Shot by Shot – Bronze Medal Game Men. [dostęp 2014-02-22].
6. Game Results – Gold Medal Game Men. [dostęp 2014-02-22]. (ang.).
7. Game – Shot by Shot – Gold Medal Game Men. [dostęp 2014-02-22]. (ang.).
8. WCF Olympic Qualification Event. 2011-08. [dostęp 2012-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-04)]. (ang.).
9. Women: Qualification Points from the 2012 & 2013 World Curling Championships. [dostęp 2012-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-04)]. (ang.).
10. Men: Qualification Points from the 2012 & 2013 World Curling Championships. [dostęp 2012-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-04)]. (ang.).

Bibliografia

Zobacz multimedia związane z tematem: Curling na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014

• Serwis olimpijski Światowej Federacji Curlingu
• Turniej kobiet w bazie Światowej Federacji Curlingu (ang.)
• Turniej mężczyzn w bazie Światowej Federacji Curlingu (ang.)
• Curling na oficjalnej stronie internetowej Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 (ang. • fr. • ros.)