Bronisław Bandrowski

Bronisław Bandrowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 maja 1879
Mościska

Data i miejsce śmierci

27 lipca 1914
Tatry Wysokie

Przyczyna śmierci

samobójstwo

Zawód, zajęcie

filozof, psycholog

Narodowość

polska

Alma Mater

Uniwersytet Lwowski

Multimedia w Wikimedia Commons

Bronisław Bandrowski (ur. 27 maja 1879 w Mościskach, zm. 27 lipca 1914 w Tatrach) – polski filozof i psycholog.

Życiorys

Syn Alfreda Bandrowskiego (urzędnik sądowy, c.k. radca, zm. 1900) i Joanny z domu Zajączkowskiej, bratanek Aleksandra Bandrowskiego i kuzyn Juliusza Kaden-Bandrowskiego.

Po nauce w gimnazjach we Lwowie zdał egzamin dojrzałości w Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Studiował filologię klasyczną i filozofię na Uniwersytecie Lwowskim. Pracował jako nauczyciel w Gimnazjum w Rzeszowie. W 1905 obronił pracę doktorską z filozofii O metodach badania indukcyjnego[1]. 15 maja tego roku odbyła się promocja „sub summis auspiciis imperatoris”[2]. Był jednym z pierwszych uczniów Kazimierza Twardowskiego.

Należał do założycieli i członków wydziału Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie oraz był od początku czynnym członkiem komitetu redakcyjnego "Ruchu Filozoficznego"[3].

Studia psychologiczne uzupełniał w roku akademickim 1905/1906 w Londynie i na Uniwersytecie w Getyndze u Georga Eliasa Müllera (pod którego wpływem prawdopodobnie zainteresował się psychologią doświadczalną[4]). Po pobycie w Getyndze w jego pracach zaczęły się również pojawiać odwołania do antypsychologizmu Husserla[5][6]. Bandrowski razem z innym uczniem Twardowskiego – Władysławem Witwickim – opracowali model psychologii opisowej oparty na fenomenologii[7].

Pracował jako nauczyciel w III Gimnazjum we Lwowie 1900–1904, Gimnazjum w Rzeszowie 1904–1905, C. K. V Gimnazjum we Lwowie 1905–1907 i C. K. VI Gimnazjum we Lwowie 1907–1914[8][9].

Na początku lipca 1914 powrócił z wycieczki naukowej do Antwerpii, po czym natychmiast udał się do Zakopanego, gdzie wraz ze swoją siostrą Marią oraz narzeczoną Anną Hackbeil (nauczycielka z Zakopanego) wyruszył w Tatry na Granaty obok Czarnego Stawu Gąsienicowego[10]. Podczas wyprawy zostali zaskoczeni wiatrem halnym, a potem mgłą, wskutek czego zgubili drogę[10]. Narzeczeni we dwoje szukali kontaktu z przechodzącymi turystami wzywając pomocy, lecz ich zachowanie traktowano jako pozdrowienia ze szlaku[10]. Byli uwięzieni w żlebie Drège’a. Anna Hackbeil spadła w przepaść, a po wszczęciu poszukiwań dostrzeżono jej zwłoki leżące w piargu pod ścianą skalną[10]. W przypływie rozpaczy Bronisław Bandrowski nazajutrz rzucił się w przepaść w tym samym miejscu ponosząc śmierć na miejscu[10]. Jego siostra Maria była świadkiem jego samobójstwa, a sama przesiedziała cztery dni na wystającej skale, na której szczęśliwie zatrzymała się po upadku w przepaść[10][11].

Został pochowany na Nowym Cmentarzu w Zakopanem (kwatera XIV-BC-12)[12]. Po tragicznej śmierci Bandrowskiego lwowski zarząd Polskiego Towarzystwa Filozoficznego postanowił uczcić jego pamięć pośmiertnym wydaniem wszystkich prac filozoficznych, ze wstępem Jana Łukasiewicza. Przedsięwzięcie to nie doszło do skutku, nie wydano również pozostałej w rękopisie pracy poświęconej psychologii myślenia. Pracę redagował przez kilka lat Stefan Błachowski, pracy jednak nie ukończył, a rękopis Bandrowskiego bezpowrotnie zaginął. Pisma zebrane Bandrowskiego wydano dopiero w 2015 roku[13].

Wybrane prace

Przypisy

  1. ↑ Ryszard Stachowski: Bandrowski, Bronisław. W: Słownik psychologów polskich. Elwira Kosnarewicz, Teresa Rzepa, Ryszard Stachowski (red.). Poznań: Instytut Psychologii UAM, 1992, s. 23.
  2. ↑ Promocja „sub auspiciis imperatoris”. „Nowości Illustrowane”. Nr 21, s. 3, 20 maja 1905. 
  3. ↑ Kronika. Śp. dr. Bronisław Bandrowski. „Gazeta Lwowska”. Nr 172, s. 4, 31 lipca 1914. [dostęp 2022-10-13]. 
  4. ↑ Kazimierz Ajdukiewicz. „Bandrowski, Bronisław (1879–1914)” W: Polski Słownik Biograficzny, t. 1. Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1935 s. 256–257
  5. ↑ Czesław Głombik. Bronisław Bandrowski i jego związki z getyngeńskim seminarium filozoficznym. „Lingua ac Communitas”. 9, s. 127–138, 1999. [zarchiwizowane z adresu 2020-07-14]. 
  6. ↑ Ryszard Stachowski: Bronisław Bandrowski (1879–1914). Zapomniany psycholog myślenia i antypsychologista. W: Teresa Rzepa, Cezary W. Domański (red.): Na drogach i bezdrożach historii psychologii. T. 6. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2017, s. 123–138. ISBN 978-83-7784-963-7.
  7. ↑ Witold Płotka. From psychology to phenomenology (and back again): A controversy over the method in the school of Twardowski. „Phenomenology and the Cognitive Sciences”. 19 (1), 2020. DOI: 10.1007/s11097-019-09620-x. ISSN 1572-8676. (ang.). 
  8. ↑ Lesław Jaworski: Gimnazjum VI im. Stanisława Staszica we Lwowie 1902–1927: dzieje i ludzie. Lwów: 1927, s. 70–72.
  9. ↑ † Dr Bronisław Bandrowski profesor gimnazyum VI, współredaktor „Muzeum”, ur. 27. maja 1879, zginął tragiczną śmiercią w Tatrach 27. lipca r. 1914. „Muzeum“ 30 T. 2, s. 127, 1914/1915
  10. ↑ a b c d e f Dwie ofiary Tatr. „Nowości Illustrowane”. Nr 32, s. 3, 8 sierpnia 1914. [dostęp 2022-10-13]. 
  11. ↑ Wawrzyniec Żuławski: Tragedie tatrzańskie. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956, s. 31–32.
  12. ↑ Cezary W. Domański. Wędrówka ku śmierci. „Charaktery”. 13 (9), s. 56–58, 2009. 
  13. ↑ Bronisław Bandrowski: Logika, analiza mowy, psychologia. Pisma zebrane. Piotr Surma (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2015. ISBN 978-83-7507-183-2.

Bibliografia

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!