Był członkiem PZPR od 1965 r. Opuścił szeregi tej partii po wprowadzeniu stanu wojennego w 1981 r. W latach 1980–1990 był członkiem NSZZ „Solidarność”.
W latach 1983–1985 był wydawcą podziemnej gazetki „Riposta” ukazującej się we Wrocławiu. Z powodu wystąpienia z PZPR nie otrzymywał paszportu w latach 1982–1986 i był objęty zakazem prowadzenia zajęć dydaktycznych na Politechnice Wrocławskiej w latach 1982–1988. W latach 1982–1988 wstrzymano wniosek o nadanie mu tytułu profesora.
Jest uważany za kontynuatora tradycji szkoły lwowsko-warszawskiej. W 2013 r. otrzymał Nagrodę Fundacji na rzecz Nauki Polskiej w obszarze nauk humanistycznych i społecznych za wszechstronną analizę prac szkoły lwowsko-warszawskiej i wprowadzenie jej dokonań do międzynarodowego dyskursu współczesnej filozofii.
Jest autorem lub współautorem prawie 2000 publikacji naukowych i popularnych, z czego 650 zostało napisanych w językach obcych. W tym: książki – 29, artykuły naukowe – 620[8], autoreferaty i abstrakty – 84, skrypty –5, głosy w dyskusjach, polemiki, artykuły informacyjne, artykuły słownikowe, artykuły okolicznościowe, artykuły popularnonaukowe, przedmowy, posłowia i listy – 363, recenzje – 195, prace edytorskie – 30, przedruki – 15, przekłady – 6.
Był promotorem 25 prac doktorskich[8] i recenzentem 27 prac doktorskich i habilitacyjnych.
Wstęp do prawoznawstwa, wraz z Marią Borucką-Arctową, WPiAUJ, Kraków, 1995.
W stronę logiki, Aureus, Krakow, 1996. (Wybór artykułów.)
Szkoła Lwowsko-Warszawska w polemikach, Warszawa, Scholar, 1997.
Alfred Tarski and the Vienna circle: Austro-Polish connections in logical empiricism, wydane wraz z Eckehartem Köhlerem, Dordrecht, London, Kluwer Academic, 1999.
Okolice filozofii prawa, Universitas, Kraków, 1999.
Epistemologia, 3 tomy, Aureus, Kraków, 2000.
Myśli filozoficzne i jeszcze inne, Universitas, Kraków, 2000.
↑Jan Woleński: Granice niewiary. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2004. Brak numerów stron w książce
↑Jan Woleński: Wierzę w to, co potrafię zrozumieć. Kraków: Copernicus Center Press, 2014, s. 145. Cytat: Jestem agnostykiem, ale ze wskazaniem ateistycznym (...). Uważam, że nie potrafię udowodnić ani istnienia Boga, ani nieistnienia Boga, ale muszę wybrać. I wybieram niewiarę. (...) Teza „za” ma być udowodniona, a nie teza „przeciw”. Ja nie akceptuję tezy „za”, bo potrafię pokazać rozmaite kłopoty pojęciowe i logiczne, ale muszę wybrać jakąś ewentualność, a nie poprzestać na postawie negatywnej. To jest ateizm praktyczny, ale nie jest to teoria świata, bo być nią nie może.