Bolesław Konarski

Bolesław Konarski

podpułkownik uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1891 Warszawa
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1921–1933, 1939–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Departament Uzbrojenia MSWojsk.
Stanowiska	szef wydziału
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa bitwa pod Kaniowem II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Bolesław Konarski (ur. 2 lutego 1891 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik uzbrojenia inżynier Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

Urodził się 2 lutego 1891 w Warszawie, w rodzinie Franciszka i Julii z Dytkowskich (zm. 1913)^[1]. Uczył się w warszawskim gimnazjum rządowym, z którego został relegowany za udział w strajku szkolnym. Ukończył Szkołę Wawelberga i Rotwanda w Warszawie i Instytut Elektrotechniki w Tuluzie^[1].

Podczas I wojny światowej w 1915 wrócił na tereny polskie i rozpoczął pracę na kolei. Został wcielony do Armii Imperium Rosyjskiego i skierowany na tereny Rumunii w składzie oddziałów techniczno-hydraulicznych. Po wybuchu rewolucji rosyjskiej, przebywając w Jassach, był współzałożycielem Związku Polaków Wojskowych i zasiadł w zarządzie związku. Następnie był współtwórcą II Korpusu Polski w Rosji działając na polu reprezentacji strony polskiej wobec władz rumuńskich. Z II Korpusem odbył szlak bojowy. Po przegranej bitwie pod Kaniowem trafił do Kijowa, gdzie został kierownikiem do spraw finansowych OWA (jako główny skarbnik i członek Komendy Głównej).

W Wojsku Polskim służył od 1921 do 1933. Został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Pracował w Wojskowym Centralnym Zakładzie Gospodarczym oraz Departamencie Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych. 2 listopada 1923 został przydzielony z Rezerwy Oficerów Sztabowych do Departamentu Intendentury MSWojsk. z jednoczesnym odkomenderowaniem na jednoroczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Intendentury w Warszawie^[2]. 1 listopada 1924, po ukończeniu kursu, został przydzielony do Departamentu Przemysłu Wojennego MSWojsk. na stanowisko referenta^[3][4].

1 marca 1926 został zatwierdzony na stanowisku szefa wydziału II administracyjnego Departamentu Przemysłu Wojennego MSWojsk.^[5] Z dniem 25 sierpnia 1927 został przeniesiony z korpusu oficerów intendentów do korpusu oficerów uzbrojenia w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i lokatą 22.02, przeniesiony z kadry oficerów służby intendentury do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przesunięciem z byłego Departamentu Przemysłu Wojennego MSWojsk. do Biura Ogólno Administracyjnego MSWojsk. na stanowisko pełniącego obowiązki inspektora^[6]. W kwietniu 1928 został zwolniony z zajmowanego stanowiska z równoczesnym oddaniem do dyspozycji szefa Wydziału Wojskowego przy Ministerstwie Przemysłu i Handlu^[7]. Z dniem 1 kwietnia 1929 został przeniesiony do Wojskowego Zakładu Zaopatrzenia Uzbrojenia na stanowisko szefa wydziału zakupów^[8]. 2 grudnia 1930 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 3. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia^[9]. W październiku 1931 został przydzielony do Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa wydziału ogólnego^[10][11]. We wrześniu 1933 został przeniesiony do dyspozycji szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego^[12]. Z dniem 30 kwietnia 1934 został przeniesiony w stan spoczynku^[13].

Pełnił funkcję wicedyrektora Polskiego Radia^[1].

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 w nieznanych okolicznościach został aresztowany przez sowietów. Był osadzony w obozie w Starobielsku^[14]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[15]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1619^[1].

Upamiętnienie

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika^[16][17][18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[19][20][21].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” przy Zespole Szkół w Czarnej został zasadzony Dąb Pamięci Bolesława Konarskiego^[22].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości – 17 marca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[23]
• Krzyż Walecznych^[24]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[25]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
• Srebrne Palmy Oficera Akademii – 1928^[26]
• Medal Zwycięstwa – 1921^[27]

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

Przypisy

1. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 239.
2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 68 z 27 października 1923, s. 727.
3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 117 z 5 listopada 1924 roku, s. 655.
4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 26, 1156.
5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 18 czerwca 1926, s. 180.
6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 10 września 1927, s. 270.
7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 131.
8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929, s. 27.
9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930, s. 328.
10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 335.
11. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 296, 444.
12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933, s. 202.
13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 279.
14. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 316. ISBN 83-7001-294-9.
15. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
16. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 5 [dostęp 2024-10-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27]  (pol.).
17. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
18. Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17]  (pol.).
19. Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26]  (pol.).
20. Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28]  (pol.).
21. „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
22. Bolesław Konarski. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2015-01-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 marca 2016)].
23. M.P. z 1932 r. nr 64, poz. 82.
24. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 296.
25. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
26. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 182.
27. Decyzja Naczelnika Państwa z 12 grudnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 268)

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.