III Rzesza
1938
1940
gen. mjr Alfred Ritter von Hubicki
wojska lądowe
Wehrmacht
wojska pancerne
patrz tekst
4 Dywizja Lekka (niem. 4. leichte Division) – niemiecka lekka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej
Dywizja została sformowana rozkazem z dnia 1 kwietnia 1938 roku w Wiedniu, po włączeniu w skład Wehrmachtu wojsk austriackich po Anschlussie Austrii. Dywizji powstała na bazie austriackiej Dywizji Szybkiej (Schnelle Division), sformowanej w 1935 roku, przejmując jej wyposażenie oraz część kadry[1]. Jej dowódcą pozostał dowodzący Dywizją Szybką od października 1936 roku generał byłej armii austriackiej Alfred von Hubicki[1]. Macierzystym garnizonem dywizji był Wiedeń[1]. Dywizję zreorganizowano i wymieniono większość sprzętu na niemiecki, a jej liczebność wzrosła z 8 do 10 tysięcy żołnierzy[2]. Włączono również do niej część pododdziałów dawnej austriackiej 1 Dywizji Piechoty[1].
W marcu 1939 roku dywizja uczestniczyła w zajęciu Czechosłowacji.
W trakcie kampanii wrześniowej w 1939 roku walczyła w składzie XVIII Korpusu Armijnego 14 Armii. Walczyła od 1 września 1939 roku, atakując tego dnia w Beskidzie Wyspowym w kierunku Rabki i Myślenic[3]. Od 2 września walczyła przeciwko polskiej 10 Brygadzie Kawalerii prowadzącej działania opóźniające[2]. 5 września została skierowana w stronę Dunajca, który zaczęła forsować 6 września[4]. 7 września doprowadziła do rozproszenia i odegrała rolę w rozbiciu 24 Dywizji Piechoty[4]. 8 września zdobyła Dębicę[4]. Tego dnia ponownie starła się z 10 Brygadą Kawalerii, a 9 września wkroczyła do Rzeszowa i walczyła w rejonie Łańcuta, który zajęła 10 września[5]. Po walkach pod Tomaszowem Lubelskim, 23 września dywizja została wycofana za San, kończąc walki w Polsce[6]. Straty podczas kampanii według załącznika do dziennika działań wyniosły 201 zabitych, 492 rannych i 97 zaginionych, ale zdaniem Norberta Bączyka dane te są niespójne z innymi dokumentami i ogólne straty były wyższe i mogły sięgnąć 1000 żołnierzy[6].
Po zakończeniu walk w Polsce pozostała w odwodzie Naczelnego Dowództwa. Rozkazem z dnia 3 stycznia 1940 roku została przekształcona w 9 Dywizję Pancerną.
W 1939 roku w 33 Batalionie pancernym dywizja posiadała 34 czołgi lekkie PzKpfw I, 23 PzKpfw II i 5 czołgów dowodzenia, a w 9 Pułku Rozpoznawczym 30 samochodów pancernych SdKfz 221 i 45 SdKfz 222[2].