Pułk sformowany w 1815[1]. 2 pułk piechoty liniowej wraz z 6 ppl tworzył 2 Brygadę 1 Dywizji Piechoty[4]. W okresie pokojowym składał się ze sztabu i dwóch batalionów po cztery kompanie, oraz związanych z batalionami dwoma kompaniami rezerwowymi[a]. Stan kompanii wynosił 4–6 oficerów, 14–16 podoficerów i 184 szeregowych. Stan batalionu 830 żołnierzy. Stan pułku: 5 oficerów starszych, 54–55 oficerów młodszych, 160 podoficerów, 72 muzyków, 1664–1676 szeregowych oraz 5 oficerów i 71-82 podoficerów i szeregowych niefrontowych[b]. W sumie w pułku służyło około 2050 żołnierzy. Pierwsze dwie kompanie pułku były kompaniami wyborczymi[c], czyli grenadierską i woltyżerską, pozostałe centralnymi zwane fizylierskimi, czyli strzeleckimi[6]. W czasie wojny przewidywano rozwinięcie pułku do czterech batalionów po 8 kompanii każdy. W każdym batalionie etatu wojennego tworzono na bazie jednej z nowo powstałych kompanii kompanię woltyżerską[5]. Wchodził w struktury 1 Dywizji Piechoty[7].
Po wybuchu powstania listopadowego zreorganizowano piechotę. Pułk wszedł w skład zreorganizowanej 1 Dywizji Piechoty[8]. 26 kwietnia 1831 przeprowadzono kolejną reorganizację piechoty armii głównej dzieląc ją na pięć dywizji. Pułk pozostał w 2 Brygadzie 1 Dywizji Piechoty[9].
5 października 1831 2 pułk piechoty liniowej przeszedł granicę pruską pod Grudziądzem i został internowany[10].
Pułk brał udział w walkach w czasie powstania listopadowego. Stacjonujące w Warszawie kompanie wyborcze wzięły udział w walkach Nocy Listopadowej 29 listopada 1830 roku. W grudniu zreorganizowany pułk skoncentrował się w rejonie Warszawy. W lutym walczył pod Wiśniewem i Wawrem. Następnie osłaniał prawe skrzydło obrony stolicy w bitwie pod Białołęką i pod Grochowem. Podczas wiosennej ofensywy wzdłuż szosy brzeskiej walczył ponownie pod Wawrem, a podczas wyprawy w Lubelskie pod Wronowem. W wyprawie na gwardię rosyjską potykał się pod Długosiodłem, Rutkami i Tykocinem. W maju walczył pod Ostrołęką, w czerwcu pod Paprotnią, a we wrześniu bronił Warszawy. Tu zakończył swój szlak bojowy[14].
Po wycofaniu się armii powstańczej do województwa płockiego - przeszedł ostatecznie 5 października granicę pruską pod Grudziądzem[10].
Uzbrojenie podstawowe piechurów stanowiły karabiny skałkowe. Pierwotnie było to karabiny francuskie wz. 1777 (kaliber 17,5 mm), później zastąpione rosyjskimi z fabryk tulskich wz. 1811 (kaliber 17,78 mm). Poza karabinami piechurzy posiadali bagnety i tasaki (pałasze piechoty). Wyposażenie uzupełniała łopatka saperska, ładownica na 40 naboi oraz pochwa na bagnet.
Umundurowanie piechura składało się z granatowej kurtki i sukiennych, białych spodni. Naramiennik biały, numer dywizji (1) czerwony[15]. Używano czapek czwórgraniastych. Po reformie w roku 1826 wprowadzono pantalony zapinane na guziki. Czapki czwórgraniaste zastąpiono kaszkietami z czarnymi daszkami i białymi sznurami. Na kaszkiecie znajdowała się blacha z orłem, numer pułku oraz ozdobny pompon.
Chorągiew
Na tle granatowego krzyża kawalerskiego w czerwonym polu, w otoku z wieńca laurowego umieszczony był biały orzeł ze szponami dziobem i koroną złoconą[16].
Pola między ramionami krzyża – obie części białe, a w rogach płata królewskie inicjały: A I, później M I z koroną, otoczone wieńcami laurowymi[16].
Uwagi
↑Kompanie rezerwowe liczyły po około 100 żołnierzy i znajdowały się w zakładzie pułkowym[5].
Bronisław Gembarzewski: Żołnierz polski. Ubiór, uzbrojenie i oporządzenie. Tom IV. Od 1815 do 1831 roku. Warszawa: 1966. Brak numerów stron w książce
Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. T.3. Lwów, Warszawa, Kraków: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1923.
Karol Linder: Dawne Wojsko Polskie. Ubiór i uzbrojenie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1960.
Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
Stanisław Wyrzycki: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. 2 pułk piechoty Legionów. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1992. ISBN 83-85621-05-9.
Kazimierz Deczyński: Pamiętnik chłopa-nauczyciela. 1949.
.jpg)
