Per Dauzat e Rostaing, que citan una atestacion, cap a 1150, Uels, lo nom ven d'una raiç preceltica, ut-, de sens inconegut, probablament nautor, ambe lo sufixe ligur -elu[2]. Dins *Utelu prepausat pels autors, -t- se seriá sonorizat en -d-, puèi auriá disparegut (dirèctament o puslèu après un resultat intermediari), coma arriba sovent en vivaroaupenc e en ligur; -ls se seriá mudat en -lhs (palatalizacion de l), benlèu pr'amor de l'esfòrç articulatòri necessari per conservar la prononciacion de -s darrièr l, o per d'autras rasons.
.svg){kind=small}
