Satanismo

O pentáculo invertido é adoito empregado para representar o satanismo.

O satanismo é un amplo termo que se refire a un grupo de crenzas ideolóxicas e filosóficas. O satanismo inclúe unha asociación simbólica con Satanás ou unha admiración por el, a quen os satánicos ven coma unha figura inspiradora e liberadora. Estimouse que había 50 000 satánicos en 1990. É posíbel que agora haxa 100 000 satánicos no mundo.^[1]

Aínda que a práctica pública do satanismo comezou coa fundación da Igrexa de Satán en 1966, existen precedente históricos: un grupo chamado o Ophite Cultus Satanas foi fundada en Ohio por Helbert Arthur Sloane en 1948.^[2]

Grupos satánicos que xurdiron despois da década de 1960 son moi diversos, mais dous grandes tendencias son o satanismo tradicional ou teísta e o satanismo ateísta. Os satánicos teístas veneran a Satanás coma unha deidade sobrenatural, véndoo non coma omnipotente senón máis ben coma un patriarca. En contraste, os satánicos ateístas consideran a Satanás coma un mero símbolo de certos trazos humanos.^[3]

Hai sinais de que as crenzas satánicas volvéronse máis socialmente toleradas. O satanismo agora está permitido na Royal Navy das Forzas Armadas do Reino Unido, a pesar da oposición dos cristiáns,^[4][5][6] e en 2005, o Tribunal Supremo dos Estados Unidos debateu sobre a protección dos dereitos relixiosos dos reclusos do cárcere despois dunha demanda contra o problema que se presentou a eles.^[7][8]

Contexto histórico

Satanás en O paraíso perdido, ilustrado por Gustave Doré.

Especialmente despois da Ilustración europea, algunhas obras, coma O paraíso perdido, foron tomadas polos románticos coma Lord Byron e descritas coma se presentasen o Satanás bíblico coma unha alegoría que representa unha crise de fe, o individualismo, o libre albedrío, a sabedoría e a iluminación. Esas obras efectivamente mostran a Satanás coma unha personaxe heroica, aínda que son menos abondosas si existen. George Bernard Shaw e Mark Twain (cf. Cartas dende a Terra) inclúen tales caracterizacións das súas obras moito antes de que os satánicos relixiosos tomaran a pluma. A partir de entón, Satanás e o satanismo comezaron a gañar un novo significado fóra do cristianismo.^[9]

Satanismo teísta

O sixilo enteiro de Lucifer, como orixinariamente apareceu no libro Grimorium Verum.

Unha versión máis simétrica do símbolo á esquerda, empregado por algúns satánicos modernos.

O satanismo teísta (tamén coñecido coma satanismo tradicional, satanismo espiritual ou adoración o diabo) é unha forma de satanismo coa crenza principal de que Satanás é unha deidade real ou forza para venerar ou adorar.^[10][11] Outras características do satanismo teísta é que poden incluír unha crenza na maxia, que se xestiona a través do ritual, a pesar de que non é un criterio de definición, e os satánicos teístas poden centrarse exclusivamente na devoción. A diferenza do satanismo de LaVey, o satanismo teísta cre que Satanás é un ser real e non un símbolo do individualismo.

Luciferismo

O luciferismo pode entenderse mellor como un sistema de crenzas ou credo intelectual que venera as características esenciais e inherentes que se fixan e comunmente dan a Lucifer. O luciferismo indentifícase adoito coma un credo auxiliar ou un movemento do satanismo, debido á identificación común de Lucifer con Satanás. Algúns luciferinos aceptan esta identificación e/ou consideran a Lucifer coma o "portador de luz" e o aspecto iluminado de Satanás, dándolles o nome de satánicos e o dereito a levar o título. Outros rexéitano, dando o argumento de que Lucifer é unha máis positiva e tolerante ca Satanás. Inspíranse nos mitos antigos de Exipto, Roma e Grecia, o gnosticismo e o ocultismo occidental tradicional.

Palladismo

O palladismo é unha suposta sociedade satánica teística. O nome de Palladio vén de Pallas e refírese á deusa greco-romana da sabedoría e a aprendizaxe.

Our Lady of Endor Coven

Our Lady of Endor Coven, tamén coñecido coma Ophite Cultus Satanas (escrito orixinalmente "Sathanas"), era unha seita satánica fundada en 1948 por Herbert Arthur Sloane en Toledo, Ohio. O grupo foi fortemente influenciado polo gnosticismo (especialmente o que se atopa no libro contemporáneo de Hans Jonas, The Gnostic Religion), e adorou a Satanás, o seu nome para Satanás (Cultus Satanas é unha versión latina de culto de Satanás). Satanás defínese en termos gnósticos coma a serpe no Xardín do Edén que revela o coñecemento do verdadeiro Deus a Eva. Iso chamouse a si mesmo "Ofita", é unha referencia á unha antiga seita gnóstica dos ofitas, coñecidos por adorar á serpe.

Satanismo ateísta

O sixilo de Baphomet, a insignia oficial da Igrexa de Satán e do satanismo de LaVey.

O satanismo LaVey é unha filosofía relixiosa fundada en 1966 por Anton LaVey, codificada na Biblia Satánica e supervisada pola Igrexa de Satán. As súas crenzas e filosofías están baseadas no individualismo, o egoísmo, o epicureísmo, a autodeificación e a autoconservación, e propágase unha visión do mundo da lei natural, o materialismo, o darwinismo social, lei de talión, e a humanidade coma animais nun mundo amoral.^{[12][13][14][15][16][17][18]} Os adherentes á filosofía describiron o satanismo coma unha relixión non-espiritual da carne, ou "... a primeira relixión carnal do mundo".

Contrariamente á crenza popular, o satanismo LaVey non implica un "culto ao diabo" ou adoración a deuses. É unha filosofía atea que afirma que "cada individuo é o seus propio deus [e que] non hai lugar para ningún outro deus". Os adherentes en lugar de ver o carácter de Satanás coma un arquetipo da soberbia, a carnalidade, a liberdade, a iluminación, a sabedoría, e dun cosmos que os satanistas perciben estar motivado por unha "forza evolutiva escura da entropía que imbúe toda a natureza e ofrece a unidade da supervivencia e propagación inherente a todos os seres vivos". Tamén serve coma un marco conceptual e unha proxección metafórica externa de [os satanistas] máis alto potencial persoal. Satanás (hebreo: שָּׂטָן satan, que significa "adversario") é visto coma un símbolo de desafío para o conservadorismo das principais correntes filosóficas e relixiosas, sobre todo as relixións abrahámicas, que ven a esta personaxe coma a súa antítese.

A Igrexa manifestou a súa contenda de que eles son a primeira relixión organizada formalmente en adoptar o termo "satanismo" e afirma que o satanismo e a "adoración de Satanás" non son congruentes. O termo "satanismo teísta" foi descrito coma "oxímoro", pola Igrexa e o seu sumo sacerdote. A Igrexa de Satanás rexeita a lexitimidade doutras organizacións que din ser satánicas, chamándoos o contrario dos cristiáns, pseudosatánicos e adoradores do diabo. Hoxe, a Igrexa de Satanás proclámase como a única representación auténtica do satanismo, e publica adoito materiais subliñando esta afirmación.

Os fundamentos das crenzas desta relixión sintetízanse en The Nine Satanic Statements, The Nine Satanic Sins, e The Eleven Satanic Rules of the Earth.

Acusacións de satanismo

Historicamente, algunhas persoas ou grupos foron especificamente descritas coma adoradores de Satán ou o Diaño, ou sendo devotas do traballo de Satán. A extensión destes grupos nas culturas europeas está en parte conectada coa importancia e significado de Satán dentro do cristianismo.

Cristianismo

• Pagáns adorando a Pan, Odín, Perkūnas, ou outras deidades pagás foron adoito afirmadas pola Igrexa Católica coma adoradores do Diabo e as súas bruxas e subalternos.^[19]
• Gilles de Rais (século XV, Francia) foi un nobre francés que foi xulgado e executado polos asasinatos de centos de nenos en rituais cuasisatánicos.^[19]

Notas

1. B.A. Robinson. "Religious Satanism, 16th-century Satanism, Satanic Dabbling, etc". Consultado o 24 de marzo de 2013. ^{[Ligazón morta]}
2. R. Lewis, James (2002). The Encyclopedia of Cults, Sects, and New Religions. Prometheus Books. ISBN 1573922226. 
3. Peter Gilmore. "Science and Satanism". Consultado o 9 de decembro de 2013. 
4. Royal Navy to allow devil worship CNN
5. Carter, Helen. The devil and the deep blue sea: Navy gives blessing to sailor Satanist. The Guardian
6. Navy approves first ever Satanist BBC News
7. Linda Greenhouse (22 de marzo do 2005). "Inmates Who Follow Satanism and Wicca Find Unlikely Ally". 
8. Christian Science Monitor. "Before high court: law that allows for religious rights". 
9. Aagaard Petersen, Jesper (2009). Contemporary Religious Satanism: A Critical Anthology. Ashgate Publishing. ISBN 978-0-7546-5286-1. 
10. Hugh Partridge, Christopher (2004). The Re-enchantment of the West. 
11. "Prayers to Satan". Arquivado dende o orixinal o 15 de abril de 2019. 
12. High Priest, Magus Peter H. Gilmore. "Satanism and Objectivism". 
13. High Priest, Magus Peter H. Gilmore. "Satanism Needs An Enema!". 
14. "Church of Satan FAQ 18. DRUG ABUSE". Consultado o 2013-09-09. 
15. High Priest, Magus Peter H. Gilmore. "Lucifer Rising - churchofsatan.com". 
16. High Priest, Magus Peter H. Gilmore. "Satanism: The Feared Religion". 
17. High Priest, Magus Peter H. Gilmore. "Walpurgisnacht of XXXVII". 
18. High Priest, Magus Peter H. Gilmore. "Full Disclosure: The Snowman is Diabolical Hit". 
19. Robbins, Rossell Hope, The Encyclopedia of Witchcraft and Demonology, 1959.