PROFILBARU.COM

Ida Laura Pfeiffer
	;
Biografía
Nacemento	(de-at) Ida Reyer ; 14 de outubro de 1797 ; Viena, Austria
Morte	27 de outubro de 1858 (61 anos); Viena, Austria
Causa da morte	malaria
Lugar de sepultura	Cemiterio central de Viena (1892–) ; Cemitério de São Marcos (pt) (1858–1892)
Actividade
Campo de traballo	Viaxe e libro de viaxes
Ocupación	exploradora, viaxeira, escritora de viaxes, editora literaria, escritora, naturalista, etnógrafa
Familia
Cónxuxe	Mark Anton Pfeiffer (1820–)
Fillos	Alfred Pfeiffer, Bertha Pfeiffer, Oskar Pfeiffer
	Sinatura
Descrito pola fonte	Lexikon deutschsprachiger Epik und Dramatik von Autorinnen 1730–1900 (en) , (sec:Ida Pfeiffer); Allgemeine Deutsche Biographie; Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Ida Laura Pfeiffer, nada en Viena o 14 de outubro de 1797 e finada na mesma cidade o 27 de outubro de 1858, foi unha exploradora e escritora de libros de viaxes austríaca.

Traxectoria

Até os 45 anos era unha ama de casa que soñaba con viaxar. Cando conseguiu criar ós seus fillos, vendeu a súa casa e o seu piano, e con ese diñeiro comezou as súas viaxes de explotación do mundo. Ao retornar publicou un libro de viaxes coas anotacións do seu diario, o que lle proporcionou algunha notoriedade. Conforme se foi tornando máis coñecida, obtiña pasaxes gratuítas en navíos estadounidenses e alemáns. Xeralmente viaxaba con pouco diñeiro, durmía e comía na casa de persoas comúns, facía anotacións sobre as cousas que vía, usándoas como base para posteriores libros de viaxe e visitaba lugares fóra das rutas turísticas tradicionais, algunhas veces explorando rexións perigosas. Foi a primeira muller en ser aceptada como membro honorario nas sociedades xeográficas de Berlín e París. Foi laureada polo rei de Prusia cunha medalla de ouro pola súa contribución ás artes e ás ciencias.

Primeira viaxe ó redor do mundo

Ida Pfeiffer partiu de Viena en maio de 1846, collendo un veleiro en Hamburgo para Río de Xaneiro, onde desembarcou o 17 de setembro de 1846 tras dous meses e medio de viaxe. En febreiro de 1847 fixo o temido percorrido marítimo polas augas tempestuosas ó redor do Cabo de Fornos até Valparaíso en Chile ("A aparencia de Valparaíso é banal e monótona" "As clases inferiores son principalmente feas"). Atravesando o Pacífico e facendo escala en Tahití ("xamais vin escenas tan vergoñosas de depravación pública"), onde foi recibida pola raíña, chegou a Macau, despois a Hong Kong e Cantón ("comen cans, gatos, camundongos e ratos, os intestinos das aves, e o sangue de todos os animais" "os chineses son inimigos dos baños e do lavado" "os chineses son acusados de matar varios dos seus bebés" "talvez non exista nación na face da terra igual ós chineses na dilixencia e aplicación"). Neses lugares, a aparición dunha muller branca foi un evento extraordinario, e varias veces viuse cercada de persoas curiosas, a punto de se sentir ameazada. Pasando por Singapur ("A cidade de Singapur e as súas aforas conteñen máis de 20.000 habitantes. As rúas parecéronme amplas e limpas, mais as casas non son bonitas.") proseguiu até Sri Lanka ("as rúas [de Kandy] son bonitas, largas e limpas; as casas, con só un andar, están cercadas con varandas e columnatas"), de alí, tras longas excursións, atinxiu ao final de outubro de 1847 o sur da India. As principais paradas da súa viaxe polo subcontinente indio foron Calcuta, Benarés e Bombai ("Na India, sobre o chamado 'goberno inglés libre', atopei unha triste proba de que a posición dos escravos no Brasil é mellor que a dos campesiños libres aquí"). Foi recibida nas casas dos indios ricos e eminentes, participou nunha caza do tigre, mais tamén percorreu longas distancias en carros de boi. En abril de 1848, proseguiu viaxe para Mesopotamia e Persia ("Ningún país do mundo ten máis montañas e menos ríos que Persia"), visitou Bagdad, acompañou caravanas a través do deserto, viu as ruínas Babilonia e Nínive e foi ameazada por ladróns. O cónsul británico en Tabriz, un coñecedor da rexión, quedou profundamente impresionado coa ousadía das súas aventuras. Pasando por Armenia, Xeorxia, Odesa ("Os rusos e os cosacos teñen trazos rudos e estúpidos, e o seu comportamento corresponde completamente ó que a súa aparencia indica"), Constantinopla e Atenas volveu para casa, chegando en Viena en novembro de 1848, preocupada cos desdobramentos da Revolución de 1848. O rexistro desa viaxe, Eine Frauenfahrt un die Welt (Viaxe dunha muller ó redor do mundo), foi publicado en Viena en 1850 en tres volumes. A tradución inglesa, A Woman's Journey round the World, foi publicada en Londres en 1850.

Nesa viaxe Ida Pfeiffer visitou o Río de Xaneiro, onde desembarca o 17 de setembro de 1846 tras permanecer dous meses e medio a bordo dun veleiro. De todos os viaxeiros estranxeiros que estiveron en Río no século XIX, Ida Pfeiffer talvez ofreza a imaxe máis negativa da cidade. “Talvez resida nesa actitude crítica e en gran parte depreciativa do país a razón da forma de ser o seu nome e a súa obra menos coñecidos e considerados por estudosos brasileiros, a pesar dos valiosos datos que contén.” Mais aínda que pense que a Praia dos Mineiros (entre a Praza do Paço, actual Praza XV, e o Arsenal da Mariña), onde desembarcou, “sucia e repugnante, habitada por unhas ducias de negros igualmente sucios e repugnante”, o Pazo Imperial un “edificio grande mais prosaico, como unha casa particular, sen pretensión de gusto ou beleza arquitetônica”, a Praza do Paço, “sucio, servindo á noite de local para durmir para moitos negros pobres e libres, que de mañá fan alí as súas necesidades, sen ningún pudor, na fronte de todos” e o Campo de Santa Ana “o máis sucio de todos os lugares”, onde viu “corpos de cans e gatos en decomposicion” e lavandeiras na fonte “lavando e secando e berrando”, de modo que "unha persoa se sente feliz de deixar o lugar", Ida recoñece a beleza e impoñencia* do acueduto, semellante a unha “obra romana”, admite que “o destino dos escravos non é tan ruin como moitos europeos cren” e que “a vida dos escravos é mellor en todo que a dos campesiños rusos, polacos ou exipcios que nin sequera consideramos escravos”, recoñece que a cidade esta moi ben iluminada” e que é seguro andar nas rúas á noite e sorpréndese co interior do Teatro da Ópera (o Imperial Teatro de São Pedro de Alcântara, onde fica o actual Teatro João Caetano), coas súas “salas amplas e magníficas, un escenario grande e profundo, capacidade para máis de 2 mil persoas e catro lances de camarotes espazosos”. Ida describe a impoñenza* das festas, entre elas a do bautizo da princesa imperial e a do aniversario do emperador Pedro II do Brasil. Pasea nas aforas da cidade – Alto da Boa Vista, xardín botánico, Corcovado (onde “amosouse diante dos nosos ollos un panorama semellante como o mundo ten poucos para ofrecer”), Palacio de San Cristóvão – e fai excursións até cidades próximas naquela época, creadas había pouco tempo por colonos europeos, como Petrópolis e Nova Friburgo. A camiño de Petrópolis, ela e o seu acompañante escaparon por un tris do ataque dun escravo furioso por ser espancado* pouco antes polo dono. Se a urbe carioca en si non a impresionou tanto, Ida recoñece os tesouros "con que a natureza adornou de forma realmente abondosa as aforas desta cidade ”. Ao proseguir viaxe até Valparaíso, cando o veleiro fixo escala no porto de Santos, Ida aproveitou para subir en burro até a cidade de São Paulo, entón con 22.000 habitantes, e xa "un lugar de grande importancia para o comercio interno do país".

Segunda viaxe ao redor do mundo

En 1851 foi para Inglaterra e para Suráfrica, coa intención de penetrar no interior. Iso foille imposible, pero foi para o arquipélago Malaio, pasando dezaoito meses nas Illas da Sonda, onde visitou os Dyaks de Borneo e foi unha das primeiras persoas en relatar o comportamento dos Bataks de Sumatra e dos habitantes das illas Molucas. Despois dunha visita a Australia, Madame Pfeiffer foi para California, Oregón, Perú, Ecuador, Nova Granada e volveu para o norte até os Grandes Lagos, chegando á súa casa en 1854. O seu libro, Meine zweite Weltreise ("A miña segunda viaxe o redor do mundo") , foi publicado en Viena en 1856. A tradución inglesa, Second Journey round the World, foi publicada en Londres en 1857.