Atención:Este artigo ou apartado precisa dun traballo de revisión.
As notas non cadran coa bibliografía
Por favor, vexa a lista de problemas indicados neste modelo e mellóreo de acordo coas indicacións. Cando os problemas se resolvan, retire esta mensaxe, pero non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado. De ser posible, sería mellor substituír este marcador por outro máis específico.(Desde xaneiro de 2020)
Antonio Lucio Vivaldi, nado en Venecia o 4 de marzo de 1678 e finado en Viena o 28 de xullo de 1741,[1] foi un sacerdote e compositor véneto, coñecido como Il Prete Rosso (O Padre Roibo) por causa da súa cor de cabelo. Entre as súas obras destaca pola súa popularidade a Sinfonía nº 8, o que se coñece como as Catro estacións: Primavera, Verán, Outono e Inverno. Escribiu máis de 500 concertos (210 para violín ou violoncello só), 46 óperas, 73 sonatas.
Sobre as orixes da súa familia sábese moi pouco. O seu avó, Agostino, era un panadeiro de Brescia; casado con Margherita, con quen tivo varios fillos.[2] Un deles foi Giovanni Battista, familiarmente chamado Gianbattista, que naceu en 1656 e foi o padre do compositor. Margherita, tras morir o seu esposo, foi a Venecia cos seus fillos e Gianbattista empezou a destacar como violinista. En xuño de 1676, aos vinte anos de idade, contraeu matrimonio con Camilla Calicchio.[3] O músico Gianbattista Vivaldi, alcumado Rosso («Vermello») e rexistrado nalgúns documentos como Giovanni Battista Rossi, foi membro fundador do Sovvegno dei musicisti di Santa Cecilia, organización profesional de músicos venecianos; así mesmo foi violinista na orquestra da basílica de San Marcos e na do Teatro San Giovanni Grisostomo.[4] Existe unha ópera titulada La Fedeltà sfortunata de 1689 composta por un Giovanni Battista Rossi —o nome co que o pai de Vivaldi se unira a Sovvegno di Santa Cecilia.[5]
Primeiros anos
Antonio Lucio Vivaldi naceu o 4 de marzo de 1678 en Venecia, daquela capital da República de Venecia.[6] A comadroa bautizouno no seu domicilio inmediatamente despois do seu nacemento, o que deu lugar á crenza de que pensaran que a súa vida estaba en perigo dalgunha maneira. Aínda que non se coñece con certeza, o bautismo inmediato do neno foi probablemente debido ou ben ao seu mal estado de saúde ou a un terremoto que sacudiu a cidade ese día. No trauma do terremoto, a mai de Vivaldi puido destinalo ao sacerdocio.[7] O bautismo oficial na igrexa tivo lugar dous meses despois.[8] Antonio tivo cinco irmáns: Margarita Gabriela, Cecilia Maria, Bonaventura Tomaso, Zanetta Anna e Francesco Gaetano.[9]
Giovanni Battista aprendeulle a Antonio a tocar o violín e logo percorreu Venecia tocando o violín co seu fillo. Probablemente aprendera a tocar o instrumento a unha idade temperá, dado o amplo coñecemento musical que adquiriu á idade de vinte e catro anos, cando comezou a traballar no Ospedale della Pietà.[10] É probable que Antonio tamén fose discípulo de Giovanni Legrenzi. O académico Walter Kolneder aprecia a influencia do estilo de Legrenzi nunha das primeiras obras litúrxicas de Vivaldi, Laetatus sum (RV Anh 31), escrita en 1691 á idade de trece anos.[11]
Xuventude e ordenación como sacerdote
En 1693, á idade de quince anos, empezou a estudar para ser sacerdote.[9] O 18 de setembro de 1693, Antonio ingresou nun seminario e recibiu as súas primeiras ordes menores: ostiario o 19 de setembro de 1693, lector o 2 de setembro de 1694, exorcista o 25 de decembro de 1695 e acólito o 2 de decembro de 1696. O 4 de abril de 1699 foi ordenado subdiácono, logo diácono —o 18 de setembro de 1700—, e finalmente unxido sacerdote o 23 de marzo de 1703, aos vinte e cinco anos.
Máis inclinado cara a música que ás obrigas relixiosas, logrou que o dispensaran de dar misa por razóns de saúde, en 1704. Os seus síntomas, strettezza di petto («opresión no peito»), interpretáronse como unha forma de asma[8] e segundo investigacións médicas do francés Roger-Claude Travers, parecen terse tratado de angor pectoris (anxina de peito).[12] Isto non lle impediu compoñer ou participar nas actividades musicais,[8] a pesar de que fixo que deixara de tocar instrumentos de vento. Trala súa ordenación como sacerdote, alcumárono Il Prete Rosso («O cura vermello»).[nota 1] Vivaldi limitouse a celebrar misa como sacerdote un par de veces e parecía que se retirara das obrigacións sacerdotais, aínda que seguía a ser cura.
En setembro de 1703, Vivaldi converteuse en mestre di violino (mestre do violín) nun orfanato chamado o Ospedale della Pietà en Venecia.[6] Aínda que Vivaldi é máis famoso como compositor, tamén foi considerado violinista cunha técnica excepcional. O arquitecto alemán Johann Friedrich Armand von Uffenbach refírese a Vivaldi como "o famoso compositor e violinista" e dixo que "Vivaldi interpretou un acompañamento en solitario de forma excelente e na conclusión engadiu unha fantasía libre a cadenciaimprovisada<nowiki>, o que me sorprendeu absolutamente, porque é case imposible que ninguén xogue, ou incluso xogue, de tal xeito ». [13]
Vivaldi tiña só 25 anos cando comezou a traballar na Ospedale della Pietà. Durante os seguintes trinta anos compuxo a maior parte das súas obras máis importantes mentres traballaba alí. [14] En 1714, publicou The Stravaganza Opus 4, unha colección de Concertos para violín e cordas, [15] dedicado ao seu antigo estudante de violín, o nobre veneciano Vettor Delfin.[16] En 1716, foi promovido a mestre di concerti (director musical), [17] o que o fixo responsable de toda a actividade musical da institución.[18]
A pesar das súas frecuentes viaxes desde 1718, o Ospedalle pagoulle 2 cequíes por escribir dous concertos ao mes para a orquestra e ensaiar con eles polo menos cinco veces cando estaba en Venecia. Os rexistros de Ospedalle mostran que lle pagaron 140 concertos entre 1723 e 1733.
Impresario da ópera
A principios do século XVIII a ópera foi o entretemento musical máis popular en Venecia e resultou ser o máis rendible para Vivaldi. Houbo varios teatros que compiten pola atención do público. Vivaldi comezou a súa carreira como compositor de ópera como actividade secundaria: a súa primeira ópera,Ottone in villa (RV 729) non se representou en Venecia, pero fíxoo no Teatro Garzerie de Vicenza en 1713. [19] Ao ano seguinte, Vivaldi converteuse en impresario do Teatro San Angelo en Venecia, onde se representou a súa ópera Orlando finto pazzo (RV 727). O traballo non gustou ao público, polo que se pechou despois dun par de semanas e substituíuse por unha repetición dunha obra diferente xa dada o ano anterior. [20]
En 1715, presentouNerone fatto Cesare (RV 724, agora perdido), con música de diferentes compositores dirixidos por el. A ópera contou once arias e foi un éxito. Na última tempada, Vivaldi planeou representarArsilda, Regina di Ponto (RV 700), unha ópera composta completamente por el, pero o censor da cidade bloqueou a actuación. O personaxe principal, Arsilda, namorouse doutra muller, Lisea, que aparenta ser home. [20] Ao ano seguinte, Vivaldi conseguiu que o censor aceptase a representación da ópera. E foi un éxito rotundo. Neste período, o Ospedalle encargoulle varios traballos litúrxicos. O máis importante foron dous oratorios. Moyses Deus Pharaonis (RV 643) perdeuse. O segundo,Juditha Triumphans (RV 644), celebrou a vitoria da República de Venecia contra o Imperio Otomán e a captura da illa de Corfú. Composta en 1716, é unha das súas obras sagradas máis destacadas. As once partes cantadas foron interpretadas por mozas de Ospedalle, tanto rol masculino como feminino. Moitas das arias inclúen pezas de instrumentos solistas –frautas doces, óboes,violas de amor e mandolinas– mostrando o talento que tiñan as mozas.[21]
Tamén en 1716, Vivaldi escribiu e produciu dúas óperas máis, L'incoronazione di Dario (RV 719) e La costanza trionfante degl'amori e degl'odii (RV 706). A última foi tan popular que foi interpretada dous anos despois, reeditada e cun novo título,Artabano re dei Parti (RV 701, agora perdida). Tamén se escenificou en Praga en 1732. Nos anos seguintes, Vivaldi escribiu varias óperas representadas en toda Italia.
En 1717 ou 1718, ofreceron a Vivaldi unha nova posición de prestixio como mestre de capela na corte de Filipe de Hesse-Darmstadt, gobernador de Mantua.[22] Trasladouse alí durante tres anos e produciu varias óperas, entre elas Tito Manlio (RV 738). Durante a súa estancia na cidade, Vivaldi coñeceu a unha aspirante a cantante, Anna Tessieri Girò, que se convertería na súa discípula e favoritaprima donna.[23] Anna, xunto á súa vella medio irmá Paolina, formaron parte da comitiva de Vivaldi e acompañárono regularmente nas súas moitas viaxes. Houbo especulacións sobre a natureza da relación entre Vivaldi e Girò, pero non hai probas que indiquen que había algo máis alá da amizade e da colaboración profesional. Aínda que Vivaldi foi cuestionado sobre a súa relación con Anna Girò, el negou rotundamente calquera relación romántica nunha carta ao seu patrón Bentivoglio, do 16 de novembro de 1737. [24]
Durante este período Vivaldi escribiu As catro estacións, catro concertos de violín que representan escenas apropiadas para cada estación do ano. Tres dos concertos foron orixinais na súa concepción, mentres que o primeiro, "Primavera", prestou motivos para unha sinfonía do primeiro acto da súa ópera contemporánea Il Giustino. A inspiración para os concertos probablemente veu dos campos de Mantua. A obra foi unha revolución musical na súa concepción: nestes concertos Vivaldi representaba correntes que corrían, aves cantando (de diferentes especies, cada unha caracterizada especificamente), cans ladrando, mosquitos zumbando, pastores chorando, tormentas, bailaríns bébedos, noites silenciosas, festas de caza tanto desde o punto de vista de cazadores como de presas, paisaxes conxeladas, nenos patinando sobre xeo e lumes quentes no inverno.Cada concerto está asociado a un soneto, posiblemente de Vivaldi, que describe as escenas representadas na música. Publicáronse como os catro primeiros concertos nunha colección de doce, Il cimento dell'armonia e dell'inventione, Opus 8, publicado en Amsterdam por Michel-Charles Le Cène en 1725.
En 1721, foi a Milán, onde presentou o drama pastoral La Silvia (RV 734, sobreviven nove arias). Visitou de novo a cidade ao ano seguinte co oratorioL'adorazione delli tre re magi ao bambino Gesù (RV 645, tamén perdido). En 1722, mudouse a Roma, onde deu un novo estilo ás súas óperas. O novo Papa Bieito XIII convidouno a tocar para el. En 1725, Vivaldi volveu a Venecia, onde produciu catro óperas no mesmo ano.
Traxectoria
O pai de Antonio Vivaldi, o violinista Giovanni Battista, alcumado Rossi (o roxo), foi membro fundador do "Sovvegno de’ musicisti di Santa Cecilia", organización profesional de músicos venecianos; así mesmo foi violinista na orquestra da basílica de San Marcos e na do teatro de S. Giovanni Grisostomo. Foi o primeiro mestre do seu fillo, que tamén, probablemente, discípulo de Giovanni Legrenzi.
O 18 de setembro de 1693, Antonio ingresou nun seminario e recibiu as súas primeiras ordes relixiosas. En 1699 foi ordenado subdiácono (4 de abril), logo diácono (18 de setembro de 1700) e finalmente unxido sacerdote o 23 de marzo de 1703. Máis inclinado cara á música que cara ás obrigacións relixiosas, logrou ser dispensado de dicir misa por razóns de saúde.
A carreira do veneciano estivo marcada por catro grandes etapas.
A primeira foi a da adquisición dunha fama europea no terreo da música instrumental coa publicación, polo editor veneciano Sala e despois polo prestixioso impresor holandés Roger, de dous opus de sonatas para violín e dúas coleccións revolucionarias de concertos para o mesmo instrumento: L'estro armonico en 1711, seguido de A Stravaganza en 1714. Estas obras novas superaron as innovacións de Torelli e Albinoni, e garantíronlle un éxito fenomenal que se traduciu, en particular, na reimpresión inmediata das súas opus en Londres e París.
Caricatura de Vivaldi Il prete rosso de Pier Leone Ghezzi (1723)
A segunda etapa foi a do seu contrato na Ospedale della Pietà, un orfanato para nenas da súa cidade. Para elas foron creadas moitas das súas composicións; nalgunhas transcricións modernas das súas obras poden lerse aínda os nomes das mozas para quen ía adicada cada aria. O 1 de setembro de 1703, recentemente ordenado sacerdote e con 25 anos, Vivaldi foi nomeado mestre de violín da orquestra da Pietà e encargado logo do ensino de viola all´ inglese. A súa función era a docencia e adquisición de certos instrumentos para as súas alumnas e a dirección da orquestra daquela institución que albergaba un famoso coro que reunía ao conxunto de internas intérpretes. O nomeamento dun músico tan novo para aquel posto envexado é testemuño dos importantes apoios dos que gozaba, e da fama de compositor, fundada sen dúbida na difusión manuscrita das súas obras antes de seren publicadas, pero, por riba de todo, na súa formidable celebridade como prodixio do violín, que durante moito tempo suplantaría o seu renome como compositor en Venecia e Italia. Vivaldi realizou na Pietà ao longo da súa vida unha carreira tumultuosa, consecuencia da súa personalidade histriónica e enfermizamente independente. Pero as súas caóticas relacións con aquela institución, sementadas de rupturas e reconciliacións, non lle impediron facer daquel posto prestixioso o seu laboratorio e o seu santuario, ao mesmo tempo.
A terceira etapa foi a do seu oficio como compositor e empresario de ópera, obtendo grandes éxitos, foi cando coñeceu a Anna Giraud, unha moza cantante, que a partir de entón estaría sempre con el. Foi entón cando compuxo en Vicenza, en maio de 1713, Ottone in vila, a súa primeira ópera coñecida, seguida dunha auténtica conquista da Venecia teatral que se baseou no control dos pequenos teatros de Sant´ Angelo e San Moise. As partituras das óperas datadas neste primeiro período veneciano móstrannos unhas obras suntuosas, exuberantes, testemuño dun temperamento dramático excepcional. Aquelas composicións innovadoras e inquietantes, que impuñan o stile nuovo atacando frontalmente ao stile àntico eloxiado polos conservadores, valéronlle a hostilidade dunha gran parte da aristocracia veneciana, cuxos teatros pecháronlle hermeticamente as súas portas. Por aquelas datas, Vivaldi confirmouse igualmente como un formidable descubridor da voz: el é, en efecto, quen deu a coñecer a cantantes famosos como Fabri, Merighi ou Strada, moito antes de que Händel os contratase en Londres. Nesa mesma época, o compositor veneciano impúxose tamén e sobre todo como "impresario" no sentido etimolóxico da palabra, é dicir, como empresario de espectáculos que produce tanto óperas propias como doutros compositores, revisándoas ou uníndoas ás súas propias producións.
Os cadernos de viaxe dun rico arquitecto de Frankfurt, Johann Friedrich Armand von Uffenbach, que asistiu á tempada de entroido en Sant´ Angelo en 1715, ofrécennos un vívido testemuño deste período de frenética actividade. Aquel afeccionado ilustrado critica nas súas notas os decorados e o vestiario, e admira os cantantes dicindo que "foron incomparables e non desmereceron en nada dos do gran teatro", é dicir, o de S. Giovanni Grisostomo. Pero sobre todo móstrase estupefacto por Vivaldi, que lle fascina coas súas prodixiosas intervencións ao violín. Uffenbach escribe o seguinte no seu caderno: "Cara ao final, Vivaldi interpretou un magnífico só seguido dunha cadencia improvisada que me deixou verdadeiramente estupefacto, pois non é posible que alguén toque ou chegue nunca a tocar así. Colocaba os dedos a un pelo da ponte, ata o punto de non deixar sitio para o arco, e facíao ademais sobre as catro cordas, realizando imitacións e tocando cunha rapidez incrible". A carreira lírica de Vivaldi remontou así o seu voo guiada por dúas consignas: reformar e sorprender, nunha coincidencia rechamante e premonitoria de arte e estratexia comercial.
A cuarta etapa desa engalaxe foi a do desenvolvemento dunha actividade estruturada como compositor particular, que multiplicaba os seus compromisos puntuais e lucrativos cunha rede de clientes e mecenas. Esta actividade tivo como obxecto tanto a música instrumental, coa venda de concertos escritos ou adaptados especificamente en función dos encargos; a música vocal profana, coa venda de arias de óperas, cantatas ou serenatas; e a música relixiosa, mediante a composición de motetes, himnos, salmos e concertos sacros para diferentes institucións. Así é como Vivaldi escribiu o seu Stabat Mater en 1712 para unha igrexa de Brescia. E así compuxo tamén o seu primeiro oratorio, A vittoria navale, interpretado en Vicenza en xuño de 1713.
Unha das súas obras máis coñecidas son os primeiros 4 dos 12 concertos para violín do seu Opus 8 denominados por Vivaldi como Il Cimento dell'Armonia e dell'invenzione (O Cimento da Harmonía e a Invención), concertos que foron coñecidos logo como As catro estacións.
Vivaldi está considerado como un dos precursores da música romántica. Con todo, non todos os músicos se mostraron tan entusiasmados coas obras do compositor italiano. Igor Stravinskii dixo de forma provocativa que Vivaldi "non escribira centos de concertos, senón un único concerto repetido centos de veces". Pero é precisamente, debido ao establecemento da estrutura do concerto con solista por parte de Vivialdi, que o seu desenvolvemento culminou cos Concertos de Brandeburgo de Johann Sebastian Bach.
Ao morrer en Viena cae no esquecemento, e é tanta a ingratitude que Italia tivo con el, que non aparece nos libros de música da época.
Desde os exóticos concerti da camera, compostos para a corte de Mantua ata os inquietantes concertos para violín da súa última época, ademais doutras decenas de pezas concertantes, a música barroca italiana de Vivaldi, ofrece contrastes sutís e emocións refinadas.
Complementa a diversidade de estilos que conforman o barroco musical, o alemán, o francés, inglés e obviamente o poderoso centro italiano.
A importancia do achegue de Vivaldi, radica en consolidar a estrutura do concerto como xénero.
Concerto Grosso e Concerto Solli
Mentres Torelli e Corelli entre outros expuxeran o diálogo entre solista e orquestra, nun "balance de forzas" entre o grupo de solistas e o acompañamento ou "ripieno" no que se denominou Concerto Grosso, foi Vivaldi quen estableceu unha estrutura compacta e orgánica do diálogo solista-orquestra, consolidando o concerto con solista ou Concerto Solli.
O núcleo desta organización no concerto con solista radica no desenvolvemento da forma ternaria.
A este tipo forma ternaria (A-B-A), consiste en A: Exposición do Tema, B: Desenvolvemento e A: Reexposición do Tema. Na parte A o tema é o material musical que vai ser tratado na parte central ou desenvolvemento (B)onde se presenta o diálogo propiamente dito entre solista (s) e orquestra, alternando coa aparición de elementos do tema e intervencións da parte do só.
Esta forma musical, perfeccionada do "ritornello" onde o tema reaparece entre partes solistas, utilizouse para os dous movementos rápidos do concerto con solista (I e III), mentres o segundo, de carácter lento, podía estar en forma binaria, ou ternaria, sendo o solista o que prevalece. Esta forma difundiuse entre os compositores de diversos países, onde se foi aplicando progresivamente en concertos para diversos instrumentos.
Esta forma musical é privativa dos concertos con solista, non importa o número de solistas, senón o uso desta forma musical como o mostran numerosas composicións de Vivaldi, onde a forma ternaria "ritornello" é común ás obras para un, dúas ou catro solistas.
Por este motivo, no sentido estrito da forma, cabe establecer que o que se coñece como concertos grossos non utilizan este esquema formal. por exemplo: "O estro harmonico" op. 3 n. 11 de Vivaldi e todo o opus 6 de Corelli). Deste xeito a maior achega do músico veneciano foi o desenvolvemento do Concerto para Solista, estruturado polo Solli, Ripieno e Baixo continuo (Tutti) que a diferenza do seu antecesor, o concerto grosso, logra un desenvolvemento contrapuntístico e harmónico máis fluído, así como partes solistas máis complexas nas que se concentra o desenvolvemento interpretativo e técnico.
Polo exposto, a reputación de Vivaldi, impúxose así mesmo en Alemaña, onde Johann Sebastian Bach analizou e transcribiu numerosos concertos de violín adaptándoos para o clave.
Neste proceso, J.S. Bach desenvolveu aínda máis a forma establecida por Vivaldi, aplicando novos principios como a polifonía, e o uso de dúas seccións na exposición do tema. (Forma Ternaria Composta).
Vivaldi compuxo desde concertos para un solista ata para máis dunha ducia. Esta forma musical barroca é unha redistribución das forzas orquestrais do tutti e do ripieno en dous bloques fundamentalmente desiguais, que opón un tutti masivo a un solista indomable, solli e orquestra atópanse, expondo con claridade o diálogo entre estas dúas forzas complementarias, ao contrario de Bach, onde as ideas do tema e a parte solista mestúranse ou chocan en todas as súas obras concertantes.
Para Vivaldi, o só e o tutti son contraposición, diálogo, en Bach son dúas forzas antagónicas. Mentres que nos concertos de Vivaldi o tema é claramente presentado pola orquestra, o rol do solista é transformalo harmónica, rítmica ou melodicamente. O solista é o primeiro plano, a orquestra un fondo, non un relevo.
Nos concertos de Bach, a orquestra cumpre precisamente a función de relevo, non é só un fondo, xa que ata toma o papel de desenvolver o tema, feito que en Vivaldi é un papel exclusivamente aplicado ao solista. Escóitese por exemplo o concerto en la menor BWV 1041 o 1er movemento de J.S.Bach, e compárese co concerto en sol menor op 12 n.1., ou o conciero para 2 violíns en la menor op 3 n.8 de Vivaldi e o concerto para dous violíns en re menor BWV 1043.
Maila que o progreso do xénero concerto débese ao impulso dado por Vivaldi, non menos importantes son as súas obras de cámara, as súas sonatas a tres instrumentos, aberturas ou "sinfonías" que son máis ben un tipo de "concerto sen solistas", e a non dubidalo os seus pouco coñecidas óperas e arias, así como a súa música relixiosa, nas que o lirismo, a poesía das melodías son a mostra máis clara do talento do misterioso "cura vermello".
As súas obras
O Ryom-Verzeichnis ou catálogo Ryom é un importante catálogo das obras de Vivaldi. Outros catálogos son os de Fanna, Pincherle e Ricordi.
A súa saída foi moi numerosas. Escribiu 46 óperas, 70 sonatas, 195 composicións vocais, entre os que 45 teñen 554 cantatas e composicións instrumentais de cámara, a maioría dos concertos. Os máis coñecidos son os doce que compoñen o 'Armona e Dell' Cemento Dell invenzione (1725). Os catro primeiros concertos, incluíndo o famoso Four Seasons: N º 1 en Mi maior, primavera, n º 2 en Sol Menor, de verán, N º 3 en Fa Maior, do outono e N º 4 en Fa menor de inverno. A música relixiosa como o oratorio Triumphans Judith (1716), o Gloria in D (1708), misas e motetos. Súas sonatas instrumentais son máis conservadores do que os seus concertos e música relixiosa, moitas veces reflicte o estilo operatividade do tempo e a alternancia da orquestra e solistas, que axudou a introducir os concertos. Johann Sebastian Bach, o seu contemporáneo, aínda que un pouco máis nova, el estudou as obras de Vivaldi, nos seus anos de formación e algúns dos concertos para violín e transcricións de sonatas de Vivaldi só existen (sobre todo para cravo) Bach
así como concertos de cámara, onde todos os instrumentos teñen carácter solista.
Opus 1, 12 Sonatas para 2 violins e baixo continuo (1705)
Opus 2, 12 Sonatas para violín e baixo continuo 1709)
Opus 3, L'estro armonico, 12 concertos para diversas combinacións. Os máis coñecidos son o No. 6 para violín en La menor, o No. 8 para 2 violins en La menor, e o No. 10 para 4 violins en Si menor (1711)
Opus 4, La stravaganza, 12 concertos para violín (c. 1714)
Cross, Eric (1984). Review of I libretti vivaldiani: recensione e collazione dei testimoni a stampa by Anna Laura Bellina; Bruno Brizi; Maria Grazia Pensa in Music & Letters, Vol. 65, No. 1 (Jan., 1984), pp. 62–64
Kartun dari tahun 1888 yang menggambarkan J.S. Kerr, pendukung hukuman fisik dengan menggunakan rotan di Australia. Hukuman fisik di sekolah adalah hukuman yang mengakibatkan rasa sakit secara fisik yang diberlakukan bagi siswa yang melakukan tindakan yang tidak sepatutnya dilakukan di sekolah. Siswa yang diganjar hukuman ini sering kali mendapat pukulan di pantat[1] atau tangan,[2] dan ada pula yang memukul dengan menggunakan rotan atau tongkat. Di negara-negara yang menuturk...
2019 single by Westlife Better ManSingle by Westlifefrom the album Spectrum Released29 March 2019 (2019-03-29) (original and orchestral) 26 April 2019 (acoustic)Length3:17 (original)3:23 (orchestral)3:13 (acoustic)LabelVirgin EMISongwriter(s)Ed SheeranFred GibsonSteve MacWayne HectorProducer(s)Steve Mac (original and acoustic)Tobie Tripp (orchestral)Westlife singles chronology Hello My Love (2019) Better Man (2019) Dynamite (2019) Music videoBetter Man on YouTube Better Man is ...
جزر ماريانا الشمالية (بالتسمورية: Sankattan Siha Na Islas Mariånas)[1][2] علم جزر ماريانا الشمالية الشعار الشعار الوطني النشيد: الأرض والسكان إحداثيات 16°42′18″N 145°46′48″E / 16.705°N 145.78°E / 16.705; 145.78 [3] أخفض نقطة المحيط الهادئ (0 متر)[4] المساحة 464.0 كيل...
Citra TEM (a, b, dan c) dari nanopartikel silika mesopori yang dipreparasi dengan rerata diameter terluar: (a) 20nm, (b) 45nm, dan (c) 80nm. Citra SEM (d) merujuk kepada (b). Inset menampilkan perbesaran tinggi dari partikel silika mesopori. Nanopartikel adalah partikel yang berukuran antara 1 dan 100 nanometer.[1] Dalam nanoteknologi, suatu partikel didefinisikan sebagai objek kecil yang berperilaku sebagai satu kesatuan terhadap sifat dan transportasinya. Partikel lebih jauh diklasi...
Daftar kabupaten di Korea SelatanPeta kabupaten di Korea Selatan (yang diarsir)Nama KoreaHangul군 Hanja郡 Alih AksaragunMcCune–Reischauerkun Artikel ini adalahbagian dariPembagian administratif Korea Selatan Tingkat provinsi Provinsi(도 道 do) Provinsi khusus otonom(특별자치도 特別自治道teukbyeol-jachi-do) Kota khusus(특별시 特別市 teukbyeol-si) Kota metropolitan(광역시 廣域市 gwangyeok-si) Kota khusus otonom(특별자치시 特別自治市 teukbyeol-jachi-si) Ting...
This article includes a list of general references, but it lacks sufficient corresponding inline citations. Please help to improve this article by introducing more precise citations. (December 2018) (Learn how and when to remove this template message) Village in Maryland, United StatesChevy Chase Section Five, MarylandVillageEntering Chevy Chase Section Five along MD 186 northboundCoordinates: 38°58′59″N 77°4′29″W / 38.98306°N 77.07472°W / 38.98306; -77.074...
Prinses Sophia Mathilde Sophia Mathilde van het Verenigd Koninkrijk (Londen, 2 november 1777 — Kensington, 27 mei 1848) was het twaalfde kind en vijfde dochter van George III van het Verenigd Koninkrijk en diens echtgenote Charlotte van Mecklenburg-Strelitz. Ze werd geboren op Buckingham Palace. Zoals de meeste van haar zusters, werd ook Sophia verplicht om samen met haar moeder aan het hof te wonen, zonder inmenging van buitenaf. Zij bleef ongehuwd. Sophia overleed te Vicarage Place, Kensi...
Artikel ini sebatang kara, artinya tidak ada artikel lain yang memiliki pranala balik ke halaman ini.Bantulah menambah pranala ke artikel ini dari artikel yang berhubungan atau coba peralatan pencari pranala.Tag ini diberikan pada Februari 2023. FReNeTiC adalah sebuah permainan papan multipemain yang dirilis oleh Accentuate Games.[1][2] Frenetic dapat diterjemahkan sebagai cepat dan bersemangat, namun tak dapat terkendali.[3] permainan ini efisien untuk lebih dari dua ...
Questa voce sull'argomento teatro è solo un abbozzo. Contribuisci a migliorarla secondo le convenzioni di Wikipedia. Segui i suggerimenti del progetto di riferimento. Spettatori di una farsa teatrale, in un dipinto di Kuz'ma Petrov-Vodkin Una farsa è un genere di opera teatrale la cui struttura e trama sono basate su situazioni e personaggi stravaganti, anche se in generale viene mantenuto un certo realismo nei loro aspetti irrazionali. I temi e i personaggi possono essere di fantasia,...
Railway station in Tamil Nadu, India Thanjavur JunctionTanjore Junction Indian Railways stationEntrance of railway stationGeneral informationLocationGandhiji Road, Thanjavur-1, Tamil NaduIndiaCoordinates10°46′41″N 79°08′17″E / 10.7781°N 79.1381°E / 10.7781; 79.1381Elevation60 metres (200 ft)Owned byIndian RailwaysOperated bySouthern Railway zoneLine(s)Chennai Egmore–Thanjavur main lineTiruchirappalli–Nagapattinam linePlatforms5Tracks7ConstructionSt...
The International Plumbing Code is a plumbing code and standard that sets minimum requirements for plumbing systems in their design and function, and which sets out rules for the acceptance of new plumbing-related technologies. It is published by the International Code Council based in Washington, D.C., through the governmental consensus process and updated on a three-year cycle to include the latest advances in technology and safest plumbing practices. The current version of this code is the...
See also: New Britain Township, Bucks County, Pennsylvania Borough in Pennsylvania, United StatesNew Britain, PennsylvaniaBoroughPine Valley Covered Bridge SealMotto: A Friendly Place to LiveLocation in Bucks County, PennsylvaniaNew BritainLocation in PennsylvaniaShow map of PennsylvaniaNew BritainLocation in the United StatesShow map of the United StatesCoordinates: 40°17′57″N 75°10′42″W / 40.29917°N 75.17833°W / 40.29917; -75.17833CountryUnited State...
53°47′40″N 1°32′30″W / 53.794582°N 1.541720°W / 53.794582; -1.541720 View of the New Penny from Call Lane in 2010 Leeds Civic Trust Blue Plaque The New Penny is a gay pub in The Calls area of Leeds, West Yorkshire. It is reported to be the oldest continually running gay pub in the UK. History The pub started as the Hope and Anchor in 1953. Although difficulty with the law meant it was a secretive place, it was the first gay venue to open outside London.[...
St. John's Cathedral, St. John's, Antigua and Barbuda Religion in Antigua and Barbuda consists of the religious beliefs practices of people living in Antigua and Barbuda, as well as their history. The majority of the population of Antigua and Barbuda is Christian, and religious freedom is generally respected in the country, although Rastafarians face some obstacles to religious practice. Demographics According to the most recent 2011 census, which has the most reliable figures available, 64.3...
Porsche 914 Porsche 914 (1970 год) Общие данные Производитель Porsche (Type 914/6)Karmann[en] (Type 914/4) Годы производства 1969—1976 Сборка Цуффенхаузен[en], Штутгарт, Германия Оснабрюк, Германия (VW-Porsche) Класс спортивный автомобиль[1] Иные обозначения VW-Porsche 914[1] Дизайн и конструкция Тип кузова 2‑дв.&...
Cordage made by plaiting strands of fibre Magimagi sennit of Fiji around wooden ceiling posts. Sennit is a type of cordage made by plaiting strands of dried fibre or grass. It can be used ornamentally in crafts, like a kind of macramé, or to make straw hats. Sennit is an important material in the cultures of Oceania, where it is used in traditional architecture, boat building, fishing and as an ornamentation.[1] Oceania A sacred god figure wrapping in sennit for the Tahitian war god ...
هيلين بيتي اوزبورن معلومات شخصية الميلاد 16 يوليو 1952 تاريخ الوفاة 13 نوفمبر 1971 (19 سنة) مواطنة كندا تعديل مصدري - تعديل هذه مقالة غير مراجعة. ينبغي أن يزال هذا القالب بعد أن يراجعها محرر؛ إذا لزم الأمر فيجب أن توسم المقالة بقوالب الصيانة المناسبة. يمكن أيضاً تقديم...
Памятник-усыпальницаМавзолей Ленина Мавзолей Ленина на Красной площади в Москве 55°45′13″ с. ш. 37°37′11″ в. д.HGЯO Страна Россия Город Москва Москва, Красная площадь, д.9 Ближайшая станция метро Охотный Ряд, Театральная, Площадь Революции Архитектурн...
