Pallas, formalmente designado 2 Pallas, é o segundo asteroide en ser descuberto (despois de Ceres), e é un dos asteroides de maior tamaño do Sistema Solar. Estímase que posúe o 7% da masa do cinto de asteroides,[13] e o seu diámetro é de entre 530 km a 565 km, o cal é comparable co diámetro de 4 Vesta. Pero pola contra é un 20% menos masivo que Vesta,[6] isto fai de Pallas en terceiro asteroide máis masivo. É posiblemente o maior corpo de forma irregular do Sistema Solar (ou sexa, o maior corpo non redondeado baixo a súa propia gravidade),[14] e un protoplaneta remanente.
Cando Pallas foi descuberto polo astrónomoHeinrich Wilhelm Matthäus Olbers o 28 de marzo de 1802, foi considerado coma un planeta, así coma outros asteroides no inicio do século XIX. O descubrimento de moitos máis asteroides despois de 1845 levou á súa reclasificación.
A superficie de Pallas parece estar composta de silicato, o espectro da superficie e densidade estimada asemellase á condrita carbonácea dos meteoritos. A órbita de Pallas, de 34,8°, é infrecuentemente inclinada respecto do plano do cinto de asteroides, e a súa excentricidade orbital é case tan grande coma a de Plutón, facendo que Pallas sexa relativamente inaccesible para as sondas espaciais.[15][16]
Nome
2 Pallas recibiu o seu nome en referencia a Pallas Athena, un nome alternativo para a deusa Atenea.[17][18] Nalgunhas mitoloxías Atenea matou a Pallas, para a continuación adopta-lo nome da súa amiga en sinal de loito.[19](Hai varios personaxes masculinos co mesmo nome, na mitoloxía grega, pero os primeiros asteroides foron invariablemente bautizados con nomes femininos).[20]
Os meteoritos férrico-rochosos do tipo Pallasito non están ligados ó asteroide Pallas, o nome dese tipo de asteroides provén do descubridor deste tipo de meteoritos, o naturalista alemán Peter Simon Pallas. Por outra banda, o elemento químico paladio foi bautizado co nome do asteroide, que fora descuberto pouco antes có elemento.[21]
Tal e como acontece con outros asteroides, o símbolo astronómico para Pallas é un disco co seu número de descubrimento, ②. Pero, tamén ten un vello símbolo, máis icónico, ⚴ ( ou ás veces ).[22]
Historial de observacións
No ano 1801, o astrónomo Giuseppe Piazzi descubriu un obxecto que inicialmente pensaba que era un cometa. Pouco tempo despois, fixo publicas as súas observacións deste obxecto, observando que o movemento lento e uniforme era infrecuente nun cometa e suxerindo que era un tipo diferente de obxecto. A este obxecto perdéuselle a vista durante varios meses, pero foi recuperado a finais do ano polo Barón von Zach e Heinrich W. M. Olbers tras segui-la pista dunha órbita preliminar que fora calculada por Friedrich Gauss. Este obxecto pasou a ser chamado Ceres, e foi o primeiro asteroide en ser descuberto.[23][24]
O diagrama que ilustra a estimación imprecisa do tamaño Pallas feita por Johann Hieronymus Schröter no ano 1811. Schröter pensaba que Pallas tiña máis de 3.000 km de diámetro, o que faría que Pallas fose máis grande que Plutón (que non fora descuberto no momento da estimación de Schröter).
Poucos meses despois, Olbers tentou novamente atopar Ceres cando notou outro obxecto en movemento na veciñanza. Este foi o asteroide Pallas, casualmente pasando preto de Ceres naquel preciso momento. O descubrimento deste obxecto creou bastante interese na comunidade astronómica. Ata eses momentos, víñase especulando por parte dos astrónomos que debía existir un planeta no intervalo entre Marte e Xúpiter. Agora, de xeito inesperado, un segundo corpo, era atopado nesa área do Sistema Solar.[25] Cando Pallas foi descuberto, algunhas estimacións dábanlle un tamaño superior ós 3.380 km de diámetro.[26] Máis recentemente, no ano 1979, a Pallas foille estimado un diámetro de 673 km (26% máis có valor actualmente aceptado).[27]
Comparación de tamaños entre varios candidatos a planeta anano.[28] Pallas é o segundo pola dereita na fila de abaixo.
A órbita de Pallas foi determinada por Gauss, quen atopou un período de 4,6 anos, semellante ó de Ceres. Pero a diferenza de Ceres, Pallas ten unha relativamente alta inclinación orbital respecto do plano da eclíptica.[25]
En 1917, o astrónomo xaponés Kiyotsugu Hirayama comezou a estudar movementos dos asteroides. Mediante o trazado do movemento orbital medio, da inclinación e da excentricidade dun conxunto de asteroides, descubriu varias agrupacións distintas. Nun artigo posterior, informou dun grupo de tres asteroides asociados a Pallas, os cales recibiron o nome da familia de Pallas, en honra ó membro máis grande do grupo.[29] Dende o ano 1994, foron identificados máis de 10 membros máis desta familia, e os seus semi-eixos maiores van dende as 2,50 UA ata as 2,82 AU e inclinacións de entre 33º ós 38º.[30] A validez desta agrupación foi confirmada no 2002 mediante a comparación dos seus espectros.[31]
Pallas foi observado ocultando unha estrela varias veces, incluíndo o mellor de tódolos eventos observados de ocultacións de asteroides, que foi o 29 de maio de 1983, foi durante este evento cando se tomaron coidadosas medicións durante a ocultación por parte de case 140 observadores. Coma resultado obtivéronse as primeiras medicións precisas do seu diámetro.[32][33]
Durante a ocultación do 29 de maio de 1979, foi anunciado o descubrimento dun posible pequeno satélite cun diámetro de aproximadamente 1 km. Porén, non puido ser confirmado. En 1980, baseándose na interferometría speckle, informouse da existencia dun satélite moito maior cun diámetro de 175 km, pero a existencia do satélite foi máis tarde refutada.[34]
Os sinais de radio dunha sonda en órbita ó redor a Marte e/ou sobre a súa superficie foron usadas para estima-la masa de Pallas, a partir das pequenas perturbacións inducidas no propio movemento de Marte.[35]
Ó equipo da misión da sonda Dawn foille concedido certo tempo de visualización no Telescopio Espacial Hubble en setembro de 2007 para poder ter unha oportunidade única en 20 anos de poder ve-lo asteroide na súa maior aproximación, e así poder comparar datos con Ceres e Vesta.[5][36]
Características
Comparación de tamaños: os 10 primeiros asteroides descubertos comparados coa Lúa. Pallas é o segundo pola esquerda.
Tanto Vesta como Pallas teñen asumido no seu momento o título de segundo maior asteroide do Sistema Solar.[37] Con todo, mentres Pallas é semellante a 4 Vesta en volume,[38] é significativamente menos masivo. A masa de Pallas é só 22% da de Ceres,[13] e preto do 0,3% da masa da Lúa.
Pallas está máis distante da Terra cá Vesta e por riba ten un menor albedo que este, consecuentemente, aparece nos telescopios moito máis pequeno e difuso. De feito o moito máis pequeno 7 Iris ten, por unha pequena marxe, máis magnitude media en oposición cá Pallas.[39]
A magnitude media en oposición de Pallas é de +8.0, o que está ben dentro do rango duns prismáticos de 10×50, pero a diferenza de Ceres e Vesta, vaise precisar dunha axuda óptica máis potente para poder ve-lo disco alongado deste asteroide, cando a súa magnitude cae a un nivel tan baixo coma a magnitude 10,6. Durante as raras oposicións perihélicas, Pallas pode acadar unha magnitude de 6.4, á mesma beira da visibilidade a simple vista.[11]
A finais de febreiro do 2014, Pallas podería chegar a brillar cunha magnitude de +6,96.[40]
Pallas ten parámetros dinámicos pouco comúns para un corpo tan grande. A súa órbita ten unha alta inclinación orbital e é un pouco excéntrica, a pesar de estar a mesma distancia do Sol que a parte central do cinto de asteroides. Ademais, a súa inclinación axial é moi elevada, os datos danlle de 78º ± 13° ou 65° ± 12º (con base en datos ambiguos da curva de luz, os puntos dos polos son de coordenadas eclípticas (β, λ) = (-12°, 35°) ou (43°, 193°), cuns 10° de incerteza;[7]
os datos foron proporcionados polo telescopio Keck no 2003-2005 en favor da primeira solución e os datos do segundo rango de medicións foron obtidos polo Telescopio Espacial Hubble no 2007.[5][41])
Isto significa que, cada verán e cada inverno en Pallas, grandes partes da superficie están expostas a unha luz solar constante ou a unha escuridade permanente durante un ano terrestres.
En base a observacións espectroscópicas, o principal compoñente do material de superficie de Pallas é un silicato que é pobre en ferro e auga. Minerais deste tipo inclúen a olivina e o piroxeno, que se atopan en cóndrulos CM.[42]
A composición da superficie de Pallas é moi semellante á da condrita carbonácea dos meteoritos Renazzo (CR), que aínda teñen unha proporción máis baixa de minerais hidratados có tipo CM.[43] O meteorito Renazzo foi descuberto en Italia en 1824 e é un dos meteoritos máis antigos coñecidos.[44]
Moi pouco se sabe sobre as características da superficie de Pallas. Imaxes do Hubble de 2007 mostran unha variación pixel a pixel (cunha resolución de ≈70 km por pixel), pero o albedo do 12% de Pallas coloca tales características no extremo da posible detección. Hai pouca variabilidade entre curvas de luz obtidas a través dos filtros de luz visible e infravermella, pero si hai desvíos significativos no ultravioleta, suxerindo unha gran superficie homoxénea ou accidentes xeolóxicos a grande escala preto dos 285° (75° de lonxitude oeste). A rotación parece ser de movemento directo (ou progrado, é dicir, que xira no mesmo sentido co corpo que órbita, nese caso o Sol).[5]
Pénsase que Pallas pode ter polo menos un certo grao de alteración térmica e diferenciación planetaria parcial,[5] o cal suxire que se trata dun protoplaneta. Durante a fase de formación planetaria do Sistema Solar, os obxectos creceron en tamaño a través dun proceso de acreción ata chegar a un tamaño aparecido ó de Pallas, moitos destes obxectos fóronse incorporando a corpos maiores, que se tornaron en planetas, mentres que outros esnaquizáronse en colisións con outros protoplanetas. Pallas e Vesta son probablemente superviventes desa fase inicial da formación planetaria.[45]
Pallas estaba entre os "planetas candidatos" nun borrador inicial da UAI antes da definición de planeta acordada no 2006, Pallas ó final non entra na definición de planeta, xa que non foi quen de limpa-la súa órbita doutros corpos celestes.[46][47]
No futuro, é posible que Pallas chegue a ser clasificado coma un planeta anano, se se comproba que ten unha superficie en equilibrio hidrostático.
Cuasi resonancias
Pallas está moi próximo a unha resonancia orbital de -1:1 con Ceres.[48] Pallas tamén está moi próximo a unha resonancia de 18:7 (ó longo dun período de 6500 anos) e doutra resonancia de 5:2 (ó longo dun período de 83 anos) con Xúpiter.[49]
Tránsitos de planetas vistos dende Pallas
Dende a perspectiva de Pallas, Mercurio, Venus, Marte e a Terra pode ocasionalmente aparecer en tránsito sobre o Sol. A Terra fíxoo no 1968 e no 1998, e volverá a estar en tránsito no ano 2224. Mercurio fíxoo en outubro do ano 2009. O último e o próximo tránsito de Venus, foi e será, respectivamente, no 1677 e no 2123, e para Marte as datas son no 1597 e no 2759.[50]
Exploración
Pallas aínda non foi visitado por unha nave, pero se a misión da Dawn acada o éxito no estudo de 4 Vesta e 1 Ceres, e quedou suficiente combustible de reserva, é posible que a súa misión poida ser estendida para incluír un sobrevoo de Pallas, no momento en que Pallas atravese a eclíptica no ano 2018. Con todo e debido á alta inclinación orbital de Pallas, non lle será posible á sonda Dawn entrar en órbita ó redor de Pallas.[37][51]
Existe unha proposta para que a sonda espacial Athena, se consegue o financiamento necesario, poida ser lanzada no ano 2022 compartindo foguete coa misión Psyche, tomando a súa propia traxectoria, co obxectivo de orbitar arredor de 2 Pallas.[52][53]
↑ 11,011,1
Menzel, Donald H.; Pasachoff, Jay M. (1983). Houghton Mifflin, ed. A Field Guide to the Stars and Planets (2nd ed.). Boston, MA. p. 391. ISBN0-395-34835-8.
↑Os meteoritos Pallasitos son nomeados en honra ó científico implicado en caracterizalos, os cales non gardan relación con Pallas, ni co nome do asteroide.
Anonymous (05-11-2007). Space Files, ed. "Pre-Dawn: The French-Soviet VESTA mission". Arquivado dende o orixinal o 05-05-2013. Consultado o 28-06-2008.
↑Andrew, James (01-09-2006). "Pallas". Southern Astronomical Delights. Consultado o 29-03-2007.
↑Encyclopaedia Britannica (Tim Starling) (ed.). "Athena". 1911 Edition of the Encyclopaedia Britannica. Consultado o 16-08-2008.
↑Dietrich, Thomas (2005). Turnkey Press, ed. The Origin of Culture and Civilization: The Cosmological Philosophy of the Ancient Worldview Regarding Myth, Astrology, Science, and Religion. p. 178. ISBN0-9764981-6-2.
↑Pallas é un nome grego e o asteroide ten o mesmo nome en grego, ó contrario de 1 Ceres, 3 Juno e 4 Vesta, que proveñen da mitoloxía romana. En tódolos idiomas, cunha excepción, usase Pallas ou variantes nacionais dese nome: italiano Pallade, ruso Pallada, español Palas, árabe Bālās. A única excepción é o chinés, onde Pallas é chamado de estrela do(a) deus(deusa) da sabedoría (智 神 星 zhìshénxīng). Isto contrasta coa deusa Pallas, onde o chinés usa o nome grego outra simboloxía (帕拉斯 pàlāsī).
↑O. Gingerich (2006). "The Path to Defining Planets"(PDF). Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics and IAU EC Planet Definition Committee chair. Arquivado dende o orixinal(PDF) o 06-03-2007. Consultado o 13-03-2007.
↑Conferencia: [url=http://adsabs.harvard.edu/full/1994ASPC...63....1K Kiyotsugu Hirayama and His Families of Asteroids (invitado)], por Yoshihide Kozai, conferencia publicada no libro Proceedings of the International Conference da Astronomical Society of the Pacific, 29-03-1993, Sagamihara, Xapón; consultado o 08-01-2007.
↑Dunham, D. W.; et al. (1990). "The size and shape of (2) Pallas from the 1983 occultation of 1 Vulpeculae". Astronomical Journal99: 1636–1662. Bibcode:1990AJ.....99.1636D. doi:10.1086/115446.
↑
Feierberg, M. A.; Larson, H. P.; Lebofsky, L. A. (1982). "The 3 Micron Spectrum of Asteroid 2 Pallas". Bulletin of the American Astronomical Society14: 719. Bibcode:1982BAAS...14..719F.
↑
Sato, Kimiyasu; Miyamoto, Masamichi; Zolensky, Michael E. (1997). "Absorption bands near 3 m in diffuse reflectance spectra of carbonaceous chondrites: Comparison with asteroids". Meteoritics32 (4): 503–507. Bibcode:1997M&PS...32..503S. doi:10.1111/j.1945-5100.1997.tb01295.x.
↑
McCord, T. B.; McFadden, L. A.; Russell, C. T.; Sotin, C.; Thomas, P. C. (2006). "Ceres, Vesta, and Pallas: Protoplanets, Not Asteroids". Transactions of the American Geophysical Union87 (10): 105. Bibcode:2006EOSTr..87..105M. doi:10.1029/2006EO100002.
↑Perozzi, Ettore; Rossi, Alessandro; Valsecchi, Giovanni B. (2001). "Basic targeting strategies for rendezvous and flyby missions to the near-Earth asteroids". Planetary and Space Science49 (1 páxinas=3–22). Bibcode:2001P&SS...49....3P. doi:10.1016/S0032-0633(00)00124-0.
↑O'Rourke, J. G.; Castillo-Rogez, J.; Elkins-Tanton, L. T.; Fu, R. R.; Harrison, T. N.; Marchi, S.; Park, R.; Schmidt, B. E.; Williams, D. A.; Seybold, C. C.; Schindhelm, R. N.; Weinberg, J. D. Athena: the first-ever encounter of (2) Pallas with a Smallsat.(PDF). 50ª Lunar and Planetary Science Conference 2019 (LPI Contrib. Nº 2132).
Yeomans, Donald K. NASA JPL, ed. "Horizons system". Arquivado dende o orixinal o 28-03-2007. Consultado o 20-03-2007.—Horizons pode ser usado para obte-las efemérides actuais.
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
