Ο Βίκτωρ Α΄ (Papa Vittore I, ... - 199) ήταν ο πρώτος ΑφρικανόςεπίσκοποςΡώμης, μεταξύ των ετών 189 και 199 (κατά προσέγγιση, καθώς το Βατικανό αναφέρει από το 186 ή 189 ως το 197 ή 201, ενώ άλλοι ιστορικοί δίνουν χρονολογίες που διαφέρουν κατά μερικά χρόνια).
Ήταν ο πρώτος επίσκοπος Ρώμης που σταμάτησε να δέχεται την ανομοιομορφία σχετικά με τον εορτασμό του Πάσχα που επικρατούσε σε Ανατολή και Δύση και προσπάθησε να προωθήσει τον κοινό εορτασμό. Ως αυτόν, η Δύση γιόρταζε το Πάσχα πάντοτε ημέρα Κυριακή, ενώ οι εκκλησίες της Ανατολής κατά παράδοση μαζί με τους Εβραίους, στις 14 του μήνα Νισάν, όποια μέρα και αν έπεφτε. Ο Βίκτωρ έδωσε βαρύτητα στο θέμα αυτό και προσπάθησε να επιβάλει την ομοιομορφία στον εορτασμό. Επιχείρησε μάλιστα «...διά γραμμάτων αποτέμνειν της κοινής ενώσεως... και κοινωνίας» τις εκκλησίες της Μικράς Ασίας, που ακολουθούσαν αυτή τη διαφορετική παράδοση[1]. Απευθύνθηκε στους επισκόπους των κατά τόπους εκκλησιών της Ανατολής και ζήτησε τη συνοδική «διαγνώμη» τους. Ο επίσκοπος Κορίνθου Βακχύλλος του συνέστησε μετριοπάθεια στο χειρισμό του θέματος, και υπομονή, προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος σχίσματος της Εκκλησίας. Παρά ταύτα, ο Βίκτωρ κράτησε αυστηρή στάση έναντι του επισκόπου Εφέσου Πολυκράτη, ο οποίος επέμεινε στην παράδοση των Αποστόλων Ιωάννη και Φιλίππου για τον εορτασμό του Πάσχα, και αφόρισε την Εκκλησία της Μικράς Ασίας[2]. Μετά από επέμβαση του Λουγδούνου Ειρηναίου [3]και άλλων επισκόπων, η ρήξη δεν είχε διάρκεια.
Επίσης, επί των ημερών του καθιερώθηκε η λατινική γλώσσα στη λατρεία, ενώ ως τότε χρησιμοποιούνταν η ελληνική. Παρά ταύτα, η λατινική δεν επικράτησε εντελώς, παρά μόνο στο δεύτερο μισό του τετάρτου αιώνα[4]. Κατά τη διάρκεια της επισκοπείας του προέκυψε η έντονη διαμάχη αναφορικά με τη φύση του Θεού, η οποία αργότερα ονομάστηκε «Μοναρχιανή διαμάχη».
