Ο Ινγένιος, λατιν.: Ingenuus ήταν Ρωμαίος στρατιωτικός διοικητής, ο αυτοκρατορικός απεσταλμένος (legatus) στην Παννονία, ο οποίος έγινε σφετεριστής τού θρόνου τού Αυτοκράτορα Γαλλιηνού, όταν ηγήθηκε μίας σύντομης και ανεπιτυχούς εξέγερσης το έτος 260 [1]. Διορισμένος από τον ίδιο τον Γαλλιηνό, [2] ο Ινγένιος τον εξυπηρέτησε καλά αποκρούοντας μία εισβολή των Σαρματών και ασφαλίζοντας τα σύνορα της Παννονίας, τουλάχιστον προσωρινά. Ο Iνγένιος είχε επίσης χρεωθεί με τη στρατιωτική εκπαίδευση του καίσαρα Κορνήλιου Λικίνιου Βαλεριανού, του νεαρού γιου του αυτοκράτορα Γαλλιηνού, αλλά μετά το τέλος τού αγοριού το 258, η θέση του έγινε επικίνδυνη. [2]
Ένας δημοφιλής και αξιολάτρευτος διοικητής, [3] ο Ινγένιος βρήκε την ευκαιρία να γίνει Ρωμαίος αυτοκράτορας, όταν ο Βαλεριανός Α΄ (πατέρας του Γαλλιηνού) αιχμαλωτίστηκε και σκοτώθηκε από τον Σαπούρ Α΄ της αυτοκρατορίας των Σασσανιδών. Απκηρύσσοντας την πίστη τους στον γιο του Βαλεριανού Α΄, οι λεγεώνες της Μοισίας ανακήρυξαν τον Ινγένιο ως Ρωμαίο Αυτοκράτορα στο Σίρμιον το 260. Ο Γαλλιηνός ήταν στη Γερμανία στο σύνορο του Ρήνου, έτσι ενήργησε γρήγορα ανακαλώντας στρατεύματα από τη Γαλατία και, μετά από μία γρήγορη πορεία, συνάντησε τον Iνγένιο στο πεδίο μάχης στη Mούρσα. Τα στρατεύματα του Iνγένιου ηττήθηκαν, καθώς ο στρατηγός τού Γαλλιηνού, ο Aυρέολος, χρησιμοποίησε σε μεγάλο βαθμό το πλεονέκτημα, που έδινε η κινητικότητα ενός βελτιωμένου ιππικού τμήματος του στρατού, μία αξιοσημείωτη στρατιωτική καινοτομία που ήθελε ο Αυτοκράτορας. [2]
Ο Iνγένιος απεβίωσε μετά τη μάχη πνίγοντας τον εαυτό του σε ένα κοντινό ποτάμι, για να αποφύγει τη σύλληψη. [4]