1940-yil29-sentyabrda Jigariston qishlogʻida (Jartepa, Turk, Teshiktosh, Qoʻyxona va Jigariston qishloqlari negizida) 300 ga yaqin aholi istiqomat qiladigan Angrenshaxtaqurilish ishchi shaharchasi tashkil topdi.
Shu kundan boshlab Shoʻro sharqidagi eng yirik koʻmir havzalaridan birini oʻzlashtirish boshlandi. 1941-yil 2-mayda OʻzSSR Oliy Soveti Prezidiumi Farmon chiqardi:
„Angrenshaxtaqurilish“ qurilish davridagi aholi punkti ishchilar shaharchasi toifasiga kiritilsin va unga „Angrenshaxtaqurilish“ ishchilar shaharchasi nomi berilsin. Markazi Teshiktosh qishlogʻida joylashgan Angrenshaxtaqurilish qoshida qishloq kengashi tashkil etilsin. Qishloq kengashining birinchi raisi etib I.R.Ikromov saylandi.
1946-yil 13-iyunda OʻzSSR Oliy Soveti Prezidiumining Farmoni bilan Angrenshaxtqurilish ishchilar shaharchasi Angren shahriga aylantirildi.
Geografiyasi
Angren Ohangaron daryosi vodiysining oʻng qirgʻogʻida Chatqol va Sharqiy Qurama tizmalari oraligʻida, Toshkent shahridan 78 km janubi-sharqda (avtomobil yoʻli orqali 114 km) joylashgan. Shahar bir nechta ajratilgan qismlardan iborat.
Toshkent – Qoʻqon avtomobil yoʻli va Angren-Pop temir yoʻli liniyasi Angren orqali oʻtadi va Fargʻona vodiysidagi Oʻzbekistonning 3 ta viloyatini Respublikaning qolgan hududlari bilan bogʻlaydi. Angren hududida oltin konlari topilgan.
Koʻmirning yer osti pirolizidan foydalanadigan Angren shahrida „Yerostigaz“ AJ tomonidan gaz ishlab chiqarish stansiyasida koʻmir gazga aylantiriladi.
Korxonalari:
qurilish materiallari (zavodlar: temir-beton konstruksiyalar, sement, asfalt-beton; sopol buyumlar va uy qurilishi zavodi; kaolin maydalash va saralash zavodi DSFK va boshqalar);
oziq-ovqat sanoati (Angrennon, Angrensut);
kimyo va metallurgiya sanoati (Angrenkabel);
azotli oʻgʻitlar zavodi (Angrenazot);
mashinasozlik zavodlari (Angrengazmash, ZIS.);
avtomobil shinalari va konveyer lentalari ishlab chiqarish („Birinchi Rezinotexnika Zavodi“ MChJ, https://www.brz.uz/);
Toshkent viloyatidagi eng yirik neft bazasi – Fargʻona neftni qayta ishlash zavodiga tegishli neft bazasi;
Angren kon boshqarmasi, "OKMK" AJ tarkibida (sobiq „Angrenzoloto“ OAJ);
„Kaolin“ keramik chinni zavodi;
CheKI „Angren PACK“ AJ (sobiq CheKI „SQQS“ AJ) tomonidan qogʻoz, karton va qadoqlash mahsulotlari ishlab chiqarish;
Aholisi 2023-yil 1-yanvar holatiga koʻra 178 500 kishini tashkil etadi. 1959-yildagi aholini roʻyxatga olish maʼlumotlariga koʻra, 55 789 aholi 42,9% ruslar, 17,9% tatarlar, 15,7% oʻzbeklar, 7,4% tojiklar va 3,7% ukrainlar[3].
Keyinchalik aholi tarkibida Markaziy Osiyo xalqlarining ulushi ortib bordi. 1989-yilgi aholini roʻyxatga olish maʼlumotlariga koʻra, shahar aholisining 31,5 foizini oʻzbeklar, 13,1 foizini tojiklar, 31,4 foizini ruslar, 8,3 foizini tatarlar tashkil etgan[3].
Hozirda shahar aholisi asosan Markaziy Osiyo xalqlari vakillaridan iborat. Rasmiy maʼlumotlarga koʻra, 2013-yil 1-yanvar holatida Angren shahri nufusi 172 880 nafarni tashkil qilib, ulardan 73 foizi (126 247 nafar) oʻzbeklar, 17 foizi (28 653 nafar) tojiklar, 5 foizi (8 282 nafar) koreyslar, atigi 3 foizi (4 621 nafar) kishi) ruslar va 1% dan kam (1284 kishi) tatarlar[4].
Shaharda oʻlka tarixiga oid koʻplab materiallarni oʻz ichiga olgan oʻlkashunoslik muzeyi mavjud.
Rus pravoslav cherkovi Oʻzbekiston yeparxiyasining „Yoʻqolganlarni izlash“ onasi ikonasi sharafiga namozxonlik uyi qurilgan [11] . 2015-yil mart oyida shaharda Ulugʻ Vatan urushi yillarida halok boʻlgan angrenliklar xotirasiga bagʻishlangan yodgorlik (1967–2015) buzib tashlangan, bu mahalliy aholining noroziligiga sabab boʻlgan[12][13][14][15][16].
Maʼmuriy jihatdan Angren shahriga kiruvchi Geolog qishlogʻida Gumbaz bobo maqbarasi (tarixiy bino XI—XII asrlarga oid, 2013-yil turizmni rivojlantirish dasturida „qayta tiklash va ahvolini yaxshilash“ ishlari olib borilishi koʻzda tutilgan[17]).
↑ 3,03,1Tsiryapkina Yu. N. Russkiy yazik i sotsiolingvisticheskaya situatsiya v Uzbekistane // Mir nauki, kulturi, obrazovaniya. – 2014. – № 6. – S. 506
↑Tsiryapkina Yu. N. Russkiy yazik i sotsiolingvisticheskaya situatsiya v Uzbekistane // Mir nauki, kulturi, obrazovaniya. – 2014. – № 6. – S. 507