Demokratik geçiş

y. 2010 otokratlaşan ülkelerin (mavi) sayısı demokratikleşen ülkelerin (sarı) sayısından daha fazla.

Demokratik geçiş, bir ülkenin siyasi sisteminde otoriter bir rejimden demokratik bir sisteme doğru devam eden bir değişiklik sürecini tanımlar. Bu süreç, demokratikleşme olarak bilinir, süreç içerisinde politik değişiklikler demokratik bir yönde ilerler.^[1][2][3][4] Demokrasi dalgaları, büyük güçler arasındaki güç dağılımında ani değişikliklerle ilişkilendirilmiştir, bu da geniş kapsamlı içsel reformları tanıtmak için açılışlar ve teşvikler yaratmıştır.^[5][6] Hibrit rejimler daha fazla iç huzursuzluk yaşasa da, uzun yıllar boyunca geçiş aşamasında oldukları için istikrarlı olarak kabul edilebilirler.^{[7][8][9][10][11]} Soğuk Savaş'ın sona ermesinden bu yana, hibrit rejimler en yaygın hükûmet biçimi haline gelmiştir. Akademisyenler, demokratik kurumların göstermelik olma seviyesini irdeleyerek, demokratik gerilemeyle beraber, otoriterliğe geçiş sürecinde modern hibrit rejimlerin en yaygın hükûmet biçimi sonucuna varmıştır.^{[12][13][14][15][16]}

Tanım

Otoriterleşme süreci

V-Dem Enstitüsü'ne göre, büyük ölçüde ve önemli ölçüde (2010–2020) otokratikleşen (kırmızı) veya demokratikleşen (mavi) ülkeler. Gri renkli ülkeler büyük ölçüde değişmedi.

Bu bölüm maddesinden bir pasajdır Demokratik gerileme.[değiştir]

Y. 2010'dan bu yana, otokratikleşen (mavi) ülke sayısı demokratikleşenlerden (sarı) daha fazladır

Otokratikleşme olarak da adlandırılan demokratik gerileme,^[17][18][a] bir siyasi sistemin demokratik özelliklerinin azalmasıdır^[25] ve demokratikleşmenin tam tersidir. Demokrasi en popüler yönetim biçimidir ve 2020 yılında yapılan bir araştırmaya göre dünyadaki ulusların yarısından fazlası demokrasidir. Bu çalışmada 165 ülke incelenmiş ve bunların 98'inin demokrasi olduğu tespit edilmiştir.^[26] 2010'lardan bu yana dünya daha da otoriterleşti ve 2020'lere gelindiğinde dünya nüfusunun dörtte biri demokratik olarak gerileyen hibrit rejimler altında yaşıyor.^[26]

Demokratik gerilemenin öne sürülen nedenleri arasında demokrasiye yönelik halk desteğinin eksikliği, ekonomik eşitsizlik ve sosyal gerilimler, popülist veya kişiselci politikalar ve büyük güç politikalarından kaynaklanan dış etkiler yer almaktadır. Soğuk Savaş'ın sona ermesinden bu yana askeri darbeler yoluyla rejim değişikliği azalırken, daha incelikli gerileme biçimleri artmıştır. Yirminci yüzyılın sonlarındaki üçüncü demokratikleşme dalgası sırasında birçok yeni, zayıf kurumsallaşmış demokrasi kurulmuştur. Tam da bu rejimler demokratik gerilemeye karşı en savunmasız olanlardır.^[27][28] Üçüncü otokratikleşme dalgası, liberal demokrasilerin sayısının tüm zamanların en yüksek seviyesine ulaştığı 2010 yılından bu yana devam etmektedir.^[29][30]

Demokrasilerde demokratik gerileme, iktidarın barışçıl yollarla el değiştirmesi veya özgür ve adil seçimler gibi demokratik sistemi ayakta tutan siyasi kurumların devlet öncülüğünde zayıflamasından kaynaklanır. Bu siyasi unsurların gerilemenin başlamasına yol açtığı varsayılsa da demokrasinin temelini oluşturan bireysel hakların, özellikle de ifade özgürlüğünün ihlal edilmesi, demokratik sistemlerin zaman içindeki sağlığını, etkinliğini ve sürdürülebilirliğini sorgular.^[28][31] Ulusal krizler sırasında, demokratik gerilemenin kendine özgü riskleri vardır. Bu durum, liderlerin olağanüstü haller sırasında krizin ciddiyetiyle orantısız otokratik kurallar dayatması ya da durum düzeldikten sonra da bu kuralların yürürlükte kalması halinde ortaya çıkabilir.^[32]

Demokratikleşme

Soğuk Savaş sonrası ülkelerin demokratikleşmesini gösteren harita

Bu bölüm maddesinden bir pasajdır Demokratikleşme.[değiştir]

Soğuk Savaş sonrası ülkelerin demokratikleşmesini gösteren harita.

Demokratikleşme, daha demokratik bir siyasi rejime doğru demokratik bir geçişi ifade eder ve demokratik yönde gerçekleşen önemli siyasi değişiklikleri içerir.^[33] Demokratikleşme süreci, otoriter bir rejimden tam anlamıyla demokrasiye, otoriter bir siyasi sistemden yarı-demokrasiye veya hibrit bir siyasi sistemden demokratik bir siyasi sisteme geçişi içeren bir durum olabilir.^[34]

Sonuç konsolide olabilir veya demokratikleşme sık sık geri gidişlerle karşılaşabilir. Farklı demokratikleşme modelleri, bir ülkenin savaşa gitmesi veya ekonominin büyümesi gibi diğer siyasi olguları açıklamak için sıklıkla kullanılır.^[35]

Demokratikleşmenin gerçekleşmesi ve derecesi, ekonomik gelişme, tarihsel miraslar, sivil toplum ve uluslararası süreçler gibi çeşitli faktörlere bağlanmıştır. Demokratikleşmenin bazı açıklamaları, elitlerin demokratikleşmeyi yönlendirdiğini vurgularken diğer açıklamalar ise tabandan yukarıya doğru süreçlere odaklanmaktadır.^[36]

Demokratikleşmenin zıttı olan süreç demokratik gerileme olarak bilinir.

Faktörler

Dekolonizasyon

Bu bölüm maddesinden bir pasajdır Dekolonizasyon.[değiştir]

Dekolonizasyon; bir devletin, bir başka ülke halkı ve kurumları üzerindeki kontrolünü sona erdirmesi. Diğer bir deyişle sömürgeciliğin sonlandırılmasıdır. Politik ve kültürel anlamda gerçekleştirilebilir. Bu Kavram özellikle I. Dünya Savaşı'ndan önce kurulan sömürge imparatorluklarının parçalanması için kullanılır.^[37] Akademisyenler konuya ilişkin incelemelerinde özellikle bağımsızlık talep eden kolonilerdeki Creole Milliyetçiliği gibi halk hareketleri ve fikirler üzerinde yoğunlaşıyorlar.^[38] Ulusların kendi kaderlerini tayin etme hakkı Birleşmiş Milletler tarafından Dekolonizasyonun özü olarak tanımlanır.^[39] Birleşmiş Milletler'e bağlı Özel Dekolonizasyon Komitesi, Dekolonizayon Süreci içerisinde Kolonici ulusun süreci iptal gibi bir hakkı bulunmadığına ancak sürecin yönlendirilmesinde söz sahibi olabileceğine karar vermiştir.^[40] Buna örnek olarak:Hindistan'ın bölünmesi gösterilebilir. Bağımsız Devletler, bir bölge hakkında dekolonizasyon talep edebilse de bu orada yaşayan ulusun referandumuna bırakılır.^[41]

Birleşmiş Milletler Özel Dekolonizasyon Komitesine Üye Olan Devletler.

Dekolonizayon süreçleri Hindistan'da olduğu gibi pasif ve kansız bir biçimde, bağımsızlık yanlısı gruplar tarafından yürütülen Bağımsızlık savaşları ile veya uluslararası ortamda Birleşmiş Milletler tarafından yürütülen süreçler ile neticelenmiştir. Dekolonizasyonun ilk örneklerine Thukididis'in yazılarında rastlanmıştır. Modern anlamdaki ilk büyük çaplı dekolonizasyonlar ise İspanyol İmparatorluğu'nun 19.Yüzyılda dağılması ile gerçekleşmiştir. Bu olayların ardından I. Dünya Savaşı sonunda Alman İmparatorluğu, Avusturya-Macaristan İmparatorluğu, Osmanlı İmparatorluğu, Rus İmparatorluğu; II. Dünya Savaşı sonu ve Soğuk Savaş'ın ilk yarısında Britanya İmparatorluğu, Fransız sömürge imparatorluğu, Hollanda İmparatorluğu, Belçika sömürge imparatorluğu, Japon İmparatorluğu, Portekiz İmparatorluğu, İtalyan İmparatorluğu; Soğuk Savaş sonunda ise Sovyetler Birliği(Rus İmparatorluğu'nun Ardılı) gibi Sömürge İmparatorlukları dağılmıştır.^[42]

Dekolonizasyon zaman zaman sömürge yönetimi altındaki Entelektüellerin desteği ile daha geniş kitlelere ulaşmıştır.^[43][44][45]

Günümüzde Hala Latin Amerika ^[46] ve Afrika^[47] Bölgelerindeki ülkelerin De facto olarak Bağımlı bölge olduklarına yönelik doğruluğu kanıtlanamamış iddialar bulunmaktadır.

Hibrit rejim

Bu bölüm maddesinden bir pasajdır Hibrit rejim.[değiştir]

Hibrit rejim veya melez rejim^[b] genellikle otoriter bir rejimden demokratik bir rejime (ya da tam tersi) geçişin tamamlanamaması sonucunda ortaya çıkan karma bir siyasi sistem türüdür.^[c] Hibrit rejimler otokratik özelliklerle demokratik özelliklerin bir kombinasyonu olarak kategorize edilir ve aynı anda hem siyasi baskıları hem de düzenli seçimleri barındırabilir.^[c] Hibrit rejimler genellikle petro-devletler gibi bol doğal kaynaklara sahip gelişmekte olan ülkelerde görülür.^[54][63][64] Bu rejimler sivil huzursuzluklar yaşasa da on yıllar boyunca nispeten istikrarlı ve inatçı olabilirler.^[c] Soğuk Savaş'ın sona ermesinden bu yana hibrit rejimlerde bir artış olmuştur.^[65][66]

Hibrit rejim terimi, otokrasi ya da demokrasi ikilemine karşı çıkan siyasi rejimlere yönelik polimorfik bir görüşten kaynaklanmaktadır.^[67] Hibrit rejimlerin modern akademik analizi, demokratik kurumların dekoratif doğasına (seçimler iktidar değişikliğine yol açmaz, farklı medya yayınları hükûmetin bakış açısını yayınlar ve parlamentodaki muhalefet iktidar partisiyle aynı şekilde oy kullanır vb.) odaklanır^[68] ve buradan demokratik gerilemenin, otoriterliğe geçişin melez rejimlerin en yaygın temeli olduğu sonucuna varılır.^[c][69][70] Bazı akademisyenler ayrıca hibrit rejimlerin tam bir diktatörlüğü taklit edebileceğini iddia etmektedir.^[71][72]

Ölçüm

Küresel trend raporu Bertelsmann Dönüşüm Endeksi 2022^[73]

Bu bölüm maddesinden bir pasajdır Demokrasi Endeksi.[değiştir]

Tam demokrasi   9.01–10   8.01–9

Kusurlu demokrasi   7.01–8   6.01–7

Hibrit rejim   5.01–6   4.01–5

Otoriter rejim   3.01–4   2.01–3   1.01–2.00   0.00–1.00

Bilgi yok

Demokrasi Endeksi, The Economist'in araştırma bölümü Economist Intelligence Unit (EIU) tarafından derlenen bir dizindir. Endeks, 167 ülkede demokrasinin durumunu ölçmeyi ve beş temel kategoride derlemeyi amaçlamaktadır.

Norveç, 10 üzerinden 9.81 puan ile birinciyken, listenin sonunda 0.32 puan ile Afganistan yer almaktadır.^[74] "Tam Demokrasi", "Kusurlu Demokrasi" ve "Hibrit Rejim" demokrasi olarak nitelendirilmekte; "Otoriter Rejim" diktatörlük olarak değerlendirilmektedir.

Endeksteki beş temel kategori şunlardır:

• Seçim süreci ve çoğulculuk
• Sivil özgürlükler
• Devlet fonksiyonları
• Politik katılım
• Politik kültür

Ayrıca bakınız

• Otoriterlik karşıtlığı
• Demokrasi türleri
• Barışçıl iktidar geçişi
• Radikal politika
• Geçiş ekonomisi

Kaynakça

1. Huntington, Samuel P. (2009). "How Countries Democratize". Political Science Quarterly. [The Academy of Political Science, Wiley]. 124 (1): 31-69. doi:10.1002/j.1538-165X.2009.tb00641.x. ISSN 0032-3195. JSTOR 25655609. 21 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Nisan 2023. 
2. Arugay, Aries A. (2021). "Democratic Transitions". The Palgrave Encyclopedia of Global Security Studies. Cham: Springer International Publishing. ss. 1-7. doi:10.1007/978-3-319-74336-3_190-1. ISBN 978-3-319-74336-3. 
3. Munck, G.L. (2001). "Democratic Transitions". International Encyclopedia of the Social & Behavioral Sciences. Elsevier. ss. 3425-3428. doi:10.1016/b0-08-043076-7/01135-9. ISBN 9780080430768. 
4. Cassani, Andrea; Tomini, Luca (2019). "Authoritarian resurgence: towards a unified analytical framework". Italian Political Science Review/Rivista Italiana di Scienza Politica. Cambridge University Press (CUP). 49 (2): 115-120. doi:10.1017/ipo.2019.14. hdl:2434/666535. ISSN 0048-8402. 
5. Gunitsky, Seva (2014). "From Shocks to Waves: Hegemonic Transitions and Democratization in the Twentieth Century". International Organization (İngilizce). 68 (3): 561-597. doi:10.1017/S0020818314000113. ISSN 0020-8183. 25 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Aralık 2023. 
6. Gunitsky, Seva (2017). Aftershocks. ISBN 978-0-691-17233-0. 23 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Aralık 2023. 
7. Sönmez, Hakan (30 Eylül 2020). "Democratic Backsliding or Stabilization?". Politikon: The IAPSS Journal of Political Science. International Association for Political Science Students. 46: 54-78. doi:10.22151/politikon.46.3 . ISSN 2414-6633. 
8. Geddes, Barbara (1999). "What Do We Know About Democratization After Twenty Years?". Annual Review of Political Science. Annual Reviews. 2 (1): 115-144. doi:10.1146/annurev.polisci.2.1.115 . ISSN 1094-2939. 
9. Törnberg, Anton (2018). "Combining transition studies and social movement theory: towards a new research agenda". Theory and Society. Springer Science and Business Media LLC. 47 (3): 381-408. doi:10.1007/s11186-018-9318-6 . ISSN 0304-2421. 
10. Cook, Scott J; Savun, Burcu (2016). "New democracies and the risk of civil conflict". Journal of Peace Research. SAGE Publications. 53 (6): 745-757. doi:10.1177/0022343316660756. ISSN 0022-3433. 
11. Crocker, C.A.; Hampson, F.O.; Aall, P. (2016). Managing Conflict in a World Adrift. McGill-Queen's University Press. s. 156. ISBN 978-1-928096-48-1. 13 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Nisan 2023. 
12. "Home - IDEA Global State of Democracy Report". International IDEA. 4 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2022. 
13. Hameed, Dr. Muntasser Majeed (30 Haziran 2022). "Hybrid regimes: An Overview". IPRI Journal. Islamabad Policy Research Institute - IPRI. 22 (1): 1-24. doi:10.31945/iprij.220101 . ISSN 1684-9787. 
14. Caballero-Anthony, M. (2009). Political Change, Democratic Transitions and Security in Southeast Asia. Routledge Security in Asia Pacific Series. Taylor & Francis. s. 7. ISBN 978-1-135-26840-4. 8 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Nisan 2023. 
15. Leonardo Morlino; Dirk Berg-Schlosser; Bertrand Badie (6 Mart 2017). Political Science: A Global Perspective. SAGE. ss. 112-. ISBN 978-1-5264-1303-1. OCLC 1124515503. 16 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Aralık 2023. 
16. Brownlee, Jason (2009). "Portents of Pluralism: How Hybrid Regimes Affect Democratic Transitions". American Journal of Political Science. [Midwest Political Science Association, Wiley]. 53 (3): 515-532. doi:10.1111/j.1540-5907.2009.00384.x. ISSN 0092-5853. JSTOR 25548135. 27 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Nisan 2023. 
17. Skaaning, Svend-Erik (2020). "Waves of autocratization and democratization: a critical note on conceptualization and measurement" (PDF). Democratization. 27 (8): 1533-1542. doi:10.1080/13510347.2020.1799194. 6 Şubat 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 8 Mart 2023. 
18. Lührmann, Anna; Lindberg, Staffan I. (2019). "A third wave of autocratization is here: what is new about it?". Democratization. 26 (7): 1095-1113. doi:10.1080/13510347.2019.1582029. The decline of democratic regime attributes – autocratization 
19. Mietzner, Marcus (2021). "Sources of resistance to democratic decline: Indonesian civil society and its trials". Democratization. 28 (1): 161-178. doi:10.1080/13510347.2020.1796649. 
20. Mudde, Cas and Kaltwasser, Cristóbal Rovira (2017) Populism: a Very Short Introduction. New York: Oxford University Press. pp.86-96. 978-0-19-023487-4
21. Laebens, Melis G.; Lührmann, Anna (2021). "What halts democratic erosion? The changing role of accountability". Democratization. 28 (5): 908-928. doi:10.1080/13510347.2021.1897109. 
22. Daly, Tom Gerald (2019). "Democratic Decay: Conceptualising an Emerging Research Field". Hague Journal on the Rule of Law. 11: 9-36. doi:10.1007/s40803-019-00086-2. 
23. Huq, Aziz Z (2021). "How (not) to explain a democratic recession". International Journal of Constitutional Law. 19 (2): 723-737. doi:10.1093/icon/moab058. 
24. Chull Shin, Doh (2021). "Democratic deconsolidation in East Asia: exploring system realignments in Japan, Korea, and Taiwan". Democratization. 28 (1): 142-160. doi:10.1080/13510347.2020.1826438. 
25. Walder, D.; Lust, E. (2018). "Unwelcome Change: Coming to Terms with Democratic Backsliding". Annual Review of Political Science. 21 (1): 93-113. doi:10.1146/annurev-polisci-050517-114628. Backsliding entails a deterioration of qualities associated with democratic governance, within any regime. In democratic regimes, it is a decline in the quality of democracy; in autocracies, it is a decline in democratic qualities of governance. 
26. ^ "Home | IDEA Global State of Democracy Report". www.idea.int. 27 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2023. 
27. Bermeo, Nancy (January 2016). "On Democratic Backsliding" (PDF). Journal of Democracy. 27 (1): 5-19. doi:10.1353/jod.2016.0012. ISSN 1086-3214. 29 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 26 Nisan 2019. 
28. ^ Rocha Menocal, Alina; Fritz, Verena; Rakner, Lise (June 2008). "Hybrid regimes and the challenges of deepening and sustaining democracy in developing countries1". South African Journal of International Affairs (İngilizce). 15 (1): 29-40. doi:10.1080/10220460802217934. ISSN 1022-0461. 21 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ocak 2021. 
29. Maerz, Seraphine F.; Lührmann, Anna; Hellmeier, Sebastian; Grahn, Sandra; Lindberg, Staffan I. (18 Mayıs 2020). "State of the world 2019: autocratization surges – resistance grows". Democratization. 27 (6): 909-927. doi:10.1080/13510347.2020.1758670. ISSN 1351-0347. 
30. Boese, Vanessa A.; Lundstedt, Martin; Morrison, Kelly; Sato, Yuko; Lindberg, Staffan I. (2022). "State of the world 2021: autocratization changing its nature?". Democratization. 29 (6): 983-1013. doi:10.1080/13510347.2022.2069751. ISSN 1351-0347. 
31. Lindberg, Staffan I. "The Nature of Democratic Backsliding in Europe". Carnegie Europe (İngilizce). 13 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ocak 2021. 
32. "Pandemic Backsliding". www.v-dem.net. V-Dem. 21 Aralık 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ocak 2021. 
33. Arugay, Aries A. (2021). "Democratic Transitions". The Palgrave Encyclopedia of Global Security Studies. Cham: Springer International Publishing. ss. 1-7. doi:10.1007/978-3-319-74336-3_190-1. ISBN 978-3-319-74336-3. 
34. Abjorensen, N. (2019). Historical Dictionary of Democracy. Historical Dictionaries of Religions, Philosophies, and Movements Series. Rowman & Littlefield Publishers. s. 116. ISBN 978-1-5381-2074-3. 26 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Kasım 2022. 
35. Bogaards, Matthijs (2010). "Measures of Democratization: From Degree to Type to War". Political Research Quarterly. [University of Utah, Sage Publications, Inc.] 63 (2): 475-488. doi:10.1177/1065912909358578. ISSN 1065-9129. JSTOR 20721505. 21 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mayıs 2023. 
36. Schmitz, Hans Peter (2004). "Domestic and Transnational Perspectives on Democratization". International Studies Review. [International Studies Association, Wiley]. 6 (3): 403-426. doi:10.1111/j.1521-9488.2004.00423.x. ISSN 1521-9488. JSTOR 3699697. 22 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mayıs 2023. 
37. Hack, Karl (2008). International Encyclopedia of the Social Sciences. Detroit: Macmillan Reference USA. pp. 255–257. ISBN 978-0-02-865965-7.
38. John Lynch, ed. Latin American Revolutions, 1808-1826: Old and New World Origins (1995)
39. "Residual Colonialism In The 21St Century". United Nations University. Retrieved 2019-10-18. The decolonization agenda championed by the United Nations is not based exclusively on independence. There are three other ways in which an NSGT can exercise self-determination and reach a full measure of self-government (all of them equally legitimate): integration within the administering power, free association with the administering power, or some other mutually agreed upon option for self-rule. [...] It is the exercise of the human right of self-determination, rather than independence per se, that the United Nations has continued to push for
40. Adopted by General Assembly resolution 1514 (XV) (14 December 1960). "Declaration on the Granting of Independence to Colonial Countries and Peoples". The United Nations and Decolonisation
41. Roy, Audrey Jane (2001). Sovereignty and Decolonization: Realizing Indigenous Self-Determinationn at the United Nations and in Canada (Thesis). University of Victoria. Retrieved 2019-10-19.
42. Strayer, Robert (2001). "Decolonization, Democratization, and Communist Reform: The Soviet Collapse in Comparative Perspective" (PDF). Journal of World History. 12 (2): 375–406. doi:10.1353/jwh.2001.0042. JSTOR 20078913. Archived from the original (PDF) on 2015-02-24.
43. Prasad, Pushkala (2005). Crafting Qualitative Research: Working in the Postpositivist Traditions. London: Routledge. ISBN 9781317473695. OCLC 904046323.
44. Sabrin, Mohammed (2013). "Exploring the intellectual foundations of Egyptian national education" (PDF). hdl:10724/28885.
45. Mignolo, Walter D. (2011). The Darker Side of Western Modernity: Global Futures, Decolonial Options. Durham: Duke University Press. ISBN 9780822350606. OCLC 700406652.
46. "Decoloniality". GLOBAL SOCIAL THEORY. Retrieved 2019-10-15.
47. Hodgkinson, Dan; Melchiorre, Luke. "Africa's student movements: history sheds light on modern activism". The Conversation. Retrieved 2019-10-15.
48. Plattner, Marc F. (31 Aralık 1969). "Is Democracy in Decline?". kipdf.com. 6 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Aralık 2022. 
49. ^ "Hybrid Concepts and the Concept of Hybridity". European Consortium for Political Research. 7 Eylül 2019. 6 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Kasım 2022. 
50. Urribarri, Raul A. Sanchez (2011). "Courts between Democracy and Hybrid Authoritarianism: Evidence from the Venezuelan Supreme Court". Law & Social Inquiry. Wiley. 36 (4): 854-884. doi:10.1111/j.1747-4469.2011.01253.x. ISSN 0897-6546. JSTOR 41349660. 16 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Kasım 2022. 
51. Göbel, Christian (2011). "Semiauthoritarianism". 21st Century Political Science: A Reference Handbook. 2455 Teller Road, Thousand Oaks California 91320 United States: SAGE Publications, Inc. ss. 258-266. doi:10.4135/9781412979351.n31. ISBN 9781412969017. 
52. Tlemcani, Rachid (29 Mayıs 2007). "Electoral Authoritarianism". Carnegie Endowment for International Peace. 6 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Kasım 2022. 
53. "What is Hybrid Democracy?". Digital Society School. 19 Mayıs 2022. 5 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Kasım 2022. 
54. ^ Zinecker, Heidrun (2009). "Regime-Hybridity in Developing Countries: Achievements and Limitations of New Research on Transitions". International Studies Review. [Oxford University Press, Wiley, The International Studies Association]. 11 (2): 302-331. doi:10.1111/j.1468-2486.2009.00850.x. ISSN 1521-9488. JSTOR 40389063. 16 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Kasım 2022. 
55. "Index". Dem-Dec. 23 Eylül 2017. 21 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Kasım 2022. 
56. Ekman, Joakim (2009). "Political Participation and Regime Stability: A Framework for Analyzing Hybrid Regimes". International Political Science Review. SAGE Publications. 30 (1): 7-31. doi:10.1177/0192512108097054. ISSN 0192-5121. 
57. "Why Parties and Elections in Dictatorships?". How Dictatorships Work. Cambridge University Press. 2018. ss. 129-153. doi:10.1017/9781316336182.006. ISBN 9781316336182. 
58. Riaz, Ali (2019). "What Is a Hybrid Regime?". Voting in a Hybrid Regime. Politics of South Asia. Singapore: Springer Singapore. ss. 9-19. doi:10.1007/978-981-13-7956-7_2. ISBN 978-981-13-7955-0. ISSN 2523-8345. 
59. Schmotz, Alexander (13 Şubat 2019). "Hybrid Regimes". The Handbook of Political, Social, and Economic Transformation. Oxford University Press. ss. 521-525. doi:10.1093/oso/9780198829911.003.0053. ISBN 978-0-19-882991-1. 
60. Morlino, Leonardo (1 Kasım 2011). "Are There Hybrid Regimes?". Changes for DemocracyActors, Structures, Processes. Oxford University Press. ss. 48-69. doi:10.1093/acprof:oso/9780199572533.003.0004. ISBN 978-0-19-957253-3. 
61. Подлесный, Д. В. (2016). Политология: Учебное пособие [Political Science: Textbook] (Rusça). Kharkiv: ХГУ НУА. ss. 62-65/164. 22 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ağustos 2019. 
62. Schulmann, Ekaterina. "Царство политической имитации" [The kingdom of political imitation]. vedomosti.ru. 30 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ağustos 2019. 
63. Croissant, A.; Kailitz, S.; Koellner, P.; Wurster, S. (2015). Comparing autocracies in the early Twenty-first Century: Volume 1: Unpacking Autocracies - Explaining Similarity and Difference. Taylor & Francis. s. 212. ISBN 978-1-317-70018-0. 9 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2022. 
64. Carothers, Christopher (2018). "The Surprising Instability of Competitive Authoritarianism". Journal of Democracy. 29 (4): 129-135. doi:10.1353/jod.2018.0068. ISSN 1086-3214. 
65. Levitsky, Steven; Way, Lucan (2002). "The Rise of Competitive Authoritarianism". Journal of Democracy. Project Muse. 13 (2): 51-65. doi:10.1353/jod.2002.0026. ISSN 1086-3214. 
66. "Competitive Authoritarianism: Hybrid Regimes After the Cold War". Department of Political Science. 6 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Kasım 2022. 
67. "Hybrid Regimes". obo. 29 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Nisan 2023. 
68. Mufti, Mariam (22 Haziran 2018). "What Do We Know about Hybrid Regimes after Two Decades of Scholarship?". Politics and Governance. Cogitatio. 6 (2): 112-119. doi:10.17645/pag.v6i2.1400. ISSN 2183-2463. 
69. "Home - IDEA Global State of Democracy Report". International IDEA. 4 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2022. 
70. Hameed, Dr. Muntasser Majeed (30 Haziran 2022). "Hybrid regimes: An Overview". IPRI Journal. Islamabad Policy Research Institute - IPRI. 22 (1): 1-24. doi:10.31945/iprij.220101. ISSN 1684-9787. 
71. Schedler, Andreas (1 Ağustos 2013). "Shaping the Authoritarian Arena". The Politics of Uncertainty. Oxford University Press. ss. 54-75. doi:10.1093/acprof:oso/9780199680320.003.0003. ISBN 978-0-19-968032-0. 
72. Brooker, P. (2013). Non-Democratic Regimes. Comparative Government and Politics. Bloomsbury Publishing. s. 222. ISBN 978-1-137-38253-5. 9 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2022. 
73. "Global Dashboard". BTI 2022. 20 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Nisan 2023. 
74. "Democracy Index 2022: Frontline democracy and the battle for Ukraine - Economist Intelligence Unit" (PDF). EIU.com. 30 Mart 2023 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mayıs 2023. 

Daha fazlası için

• Coale, Ansley J. (1989). "Demographic Transition". Social Economics. London: Palgrave Macmillan UK. ss. 16-23. doi:10.1007/978-1-349-19806-1_4. ISBN 978-0-333-49529-2. 
• Croissant, A.; Haynes, J. (2015). Twenty Years of Studying Democratization: Vol 1: Democratic Transition and Consolidation. Taylor & Francis. ISBN 978-1-317-61900-0. 
• Epstein, David L.; Bates, Robert; Goldstone, Jack; Kristensen, Ida; O'Halloran, Sharyn (2006). "Democratic Transitions". American Journal of Political Science. [Midwest Political Science Association, Wiley]. 50 (3): 551-569. doi:10.1111/j.1540-5907.2006.00201.x. ISSN 0092-5853. JSTOR 3694234. 
• Haggard, Stephan; Kaufman, Robert R. (2012). "Inequality and Regime Change: Democratic Transitions and the Stability of Democratic Rule". The American Political Science Review. [American Political Science Association, Cambridge University Press]. 106 (3): 495-516. doi:10.1017/S0003055412000287. ISSN 0003-0554. JSTOR 23275430. 
• Glaser, E. (2018). Anti-Politics: On the Demonization of Ideology, Authority and the State. Watkins Media. ISBN 978-1-912248-12-4. 
• Huntington, S.P. (2012). The Third Wave: Democratization in the Late 20th Century. The Julian J. Rothbaum Distinguished Lecture Series. University of Oklahoma Press. ISBN 978-0-8061-8604-7. 
• Kirk, Dudley (1996). "Demographic Transition Theory". Population Studies. Informa UK Limited. 50 (3): 361-387. doi:10.1080/0032472031000149536. ISSN 0032-4728. PMID 11618374. 
• Stoner, K.; McFaul, M. (2013). Transitions to Democracy: A Comparative Perspective. Transitions to Democracy. Johns Hopkins University Press. ISBN 978-1-4214-0877-4. 

1. Diğer isimler arasında de-demokratikleşme, demokratik erozyon, demokratik çürüme, demokratik durgunluk ve demokratik dekonsolidasyon sayılabilir.^{[19][20][21][22][23][24]}
2. Akademisyenler tam otokrasiler ile tam demokrasiler arasındaki "gri bölgeleri" kapsayacak şekilde rekabetçi otoriterlik, yarı-otoriterlik, melez otoriterlik, seçimsel otoriterlik, liberal otokrasi, delegatif demokrasi, illiberal demokrasi, güdümlü demokrasi, yarı demokrasi, eksik demokrasi, kusurlu demokrasi, melez demokrasi gibi çeşitli terimler kullanmaktadırlar.^{[48][49][50][51][52][53][54][55]}
3. ^ "Bazı akademisyenler eksik demokrasilerin ve eksik otokrasilerin hibrit rejim örnekleri olarak görülebileceğini savunurken, diğerleri hibrit rejimlerin hem demokratik hem de otokratik rejimlerin özelliklerini bir araya getirdiğini savunmaktadırlar."^[49] Akademisyenler ayrıca bu rejimlerin geçiş sürecinde mi yoksa özünde istikrarlı bir siyasi sistem mi olduğunu tartışmaktadırlar.^{[56][57][58][59][60][61][62]}

Dış bağlantılar

• Demokrasi verileri: Araştırmacılar demokrasiyi nasıl ölçüyor? - Verilerdeki Dünyamız
• Demokratik Geçiş yayınları - Jstor