ไบเบิลภาคภาษาผูเซียน เขียนด้วยอักษรโรมัน ภาษาผูเซียน (จีนตัวเต็ม : 莆仙話 ; จีนตัวย่อ : 莆仙话 ; พินอิน : Púxiānhuà ภาษาจีนหมิ่น คำว่าผูเซียนเป็นการรวมกันของชื่อเมืองสองเมืองคือเมืองผูเถียน (莆田市) และเมืองเซียนโหยว (仙游县) ส่วนใหญ่ใช้พูดในมณฑลฝูเจี้ยน และมีประชาชนมากกว่า 2000 คนพูดภาษานี้ในชาเฉิง เมืองฝูติ่ง (福鼎) ทางเหนือของมณฑลฝูเจี้ยน มีความแตกต่างกันเพียงเล็กน้อยระหว่างภาษาในเมืองผูเถียนและเซียนโหยว มีชาวจีนโพ้นทะเลที่พูดภาษาจีนหมิ่นสำเนียงนี้ในมาเลเซีย และสิงคโปร์ ซึ่งเรียกว่าซิงฮว่า (อักษรจีนตัวย่อ: 兴化; อักษรจีนตัวเต็ม: 興化; พินอิน: Xīnghuà)
ก่อน พ.ศ. 1532 บริเวณผูเซียนเป็นบริเวณหนึ่งของเขตกวานโจวและประชากรพูดภาษาหมิ่นใต้ ใน พ.ศ. 1532 ในสมัยราชวงศ์ซ่ง บริเวณนี้ถูกบริหารแยกจากกวานโจว และเกิดการพัฒนาสำเนียงใหม่ของภาษาหมิ่นใต้ โดยได้รับอิทธิพลจากภาษาหมิ่นตะวันออก
ภาษาผูเซียนมีพยัญชนะ 15 เสียง เช่นเดียวกับภาษาจีนหมิ่นอื่น ๆ มีวรรณยุกต์ 6 เสียง ความแตกต่างระหว่างภาษาผูเซียนกับภาษาหมิ่นใต้ ได้แก่
สระ 'a' ถูกแทนที่ด้วย /ɒ/ (o̤)
สระ 'ư' /ɯ/ ถูกแทนที่ด้วย y/ ('ü')
ในภาษาผูเซียน 'ng' จะออกเสียงเป็น /uŋ/
สระ /e/ ถูกแทนที่ด้วย /ɒ/ o̤
สำเนียงกวานโจวมี 'ĩ' และสำเนียงจ้างโจวมี 'ẽ' สระที่เทียบเคียงได้ในภาษาผูเซียนคือ 'ã' ซึ่งเป็นการแสดงสระนาสิก
สระ 'io' ถูกแทนที่ด้วย 'iau'
เสียงนาสิก m n ng บางครั้งจะถูกแทนที่ด้วยเสียงโฆษะ b d g
ไม่มีการแยกความแตกต่างระหว่างเสียงกักที่ก้องและไม่ก้อง เช่น /b/ และ /p/ โดยจะออกเสียงเหมือนกัน
β (พบในการพยางค์ต่อเนื่อง กลายมาจาก [p])
แผนผัง
สระ
สระประสม
สระนาสิก
สระกัก
สระเดี่ยว
a 鴉 (a)
au 拗 (au)
aŋ 王 (ang)
aʔ 壓 (ah)
ɒ 奥 (o̤)
ɒŋ 用 (o̤ng)
ɒʔ 屋 (o̤h)
o 科 (eo)
ɔu 烏 (o)
oŋ 温 (eong)
oʔ 熨 (eoh)
e 裔 (a̤)
ai 愛 (ai)
ɛŋ 煙 (eng)
ɛʔ 黑 (eh)
œ 改 (e̤)
œŋ 換 (e̤ng)
œʔ 郁 (e̤h)
ŋ 伓 (ng)
/-i-/
i 衣 (i)
iu 油 (iu)
iŋ 引 (ing)
iʔ 益 (ih)
ia 夜 (ia)
iau 要 (a̤u)
iaŋ 鹽 (iang)
iaʔ 葉 (iah)
/-u-/
u 夫 (u)
ui 位 (ui)
uŋ 黄 (ng)
ua 画 (ua)
ue 歪 (oi)
uaŋ 碗 (uang)
uaʔ 活 (uah)
/-y-/
y 余 (ṳ)
yŋ 恩 (ṳng)
yʔ 役 (ṳh)
yɒ 安 (io̤ⁿ)
yɒŋ 羊 (io̤ng)
yɒʔ 藥 (io̤h)
อักษรจีน
黃 (ńg)
方 (hng)
漲 (dn̂g)
幫 (bng)
光 (gng)
兩 (nn̄g)
毛 (mńg)
ผูเถียน
ŋ̍
hŋ̍
tuŋ
puŋ
kuŋ
nuŋ
muŋ
เซียนโหยว
ŋ̍
hŋ̍
tŋ̍
pŋ̍
kŋ̍
nŋ̍
mŋ̍
เสียงนาสิกสำเนียงเซียนโหยว
IPA
ã
ẽ
ɛ̃
ĩ
ỹ
ɒ̃
iã
yã
uã
aĩ
aũ
uĩ
iũ
อักษรละติน
aⁿ
a̤ⁿ
e̤ⁿ
o̤ⁿ
iaⁿ
io̤ⁿ
uaⁿ
oiⁿ
a̤uⁿ
IPA
ã
ẽ
ø̃
ɒ̃
iã
yɒ̃
uã
oĩ
ɛũ
อักษรจีน
爭 (caⁿ)
還 (há̤ⁿ)
段 (dē̤ⁿ)
三 (so̤ⁿ)
鼎 (diáⁿ)
張 (da̤uⁿ)
看 (kua̍ⁿ)
飯 (bōiⁿ)
贏 (ió̤ⁿ)
เซียนโหยว
tsã
hĩ
tỹ
sɒ̃
tiã
tiũ
kʰuã
puĩ
yɒ̃
ผูเถียน
tsa
hi
tø
sɒ
tia
tiau
kʰua
puai
yɒ
วรรณยุกต์
อินผิง
อินซ่าง
อินชวี่
อินรู่
หยางผิง
หยางชวี่
หยางรู่
ผูเถียน
˥˧˧ (533)
˦˥˧ (453)
˦˨ (42)
ʔ˨˩ (ʔ2)
˩˧ (13)
˩ (11)
ʔ˦ (ʔ4)
เซียนโหยว
˥˦˦ (544)
˧˧˨ (332)
˥˨ (52)
ʔ˨ (ʔ2)
˨˦ (24)
˨˩ (21)
ʔ˦ (ʔ4)
ระบบการเขียน Hing-hua̍ báⁿ-uā-ci̍ (興化平話字) เป็นระบบที่ใช้อักษรละตินเขียนภาษาหมิ่นผูเซียน มีอักษร 23 ตัว: a a̤ b c ch d e e̤ g h i k l m n ng o o̤ p s t u ṳ มีเครื่องหมายวรรณยุกต์ 5 ตัวจากทั้งหมด 8 เสียง:
陰平 อินผิง (ไม่มีเครื่องหมาย)
陰上 อินซ่าง ˆ (â)
陰去 อินชวี่ ˈ (a̍)
陰入 อินรู่ (ไม่มีเครื่องหมาย)
陽平 หยางผิง ́ (á)
陽去 หยางชวี่ - (ā)
陽入 หยางรู่ ˈh (a̍h)
IPA
ภาษาผูเซียน
ภาษาฮกจิว
pʰ
p
p
tʰ
t
t
kʰ
k
k
p
b
b
t
d
d
k
g
g
tsʰ
ch
ch
ts
c
c
วรรณยุกต์
陰平 อินผิง
陰上 อินซ่าง
陰去 อินชวี่
陰入 อินรู่
陽平 หยางผิง
陽去 หยางชวี่
陽入 หยางรู่
Báⁿ-uā-ci̍
a
â
a̍
ah
á
ā
a̍h
เป่อ่วยยี
a
á
à
ah
â
ā
a̍h
Tai̍-che̤ ū Dō̤, Dō̤ gah Siō̤ng-Da̤̍ dó̤ng-cāi, Dō̤ cuh sī Siō̤ng-Da̤̍. Ca̤̍ Dō̤ ta̍i-che̤ gah Sio̤ng-Da̤̍ dó̤ng-cāi. Māng-beo̍h sī ciā da̤u̍h I cho̤̍ ē; hang pī cho̤̍, beo̍ seo̍h-ā̤uⁿ ng-sī ciā da̤u̍h I cho̤̍ ē.
太初有道，道佮上帝同在，道就是上帝。這道太初佮上帝同在。萬物是借著伊造兮，含被造兮，無一樣呣是借著伊造兮。
In the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was God. The same was in the beginning with God. All things were made by him; and without him was not any thing made that was made. (John 1:1-3 KJV)
↑ เชื่อกันว่าภาษาหมิ่นแยกจากภาษาจีนเก่า แทนที่จะมาจากภาษาจีนสมัยกลางเหมือนกับวิธภาษาจีนอื่น ๆ[ 2] [ 3] [ 4]
↑ ภาษาผูเซียน at Ethnologue ↑ Mei, Tsu-lin (1970), "Tones and prosody in Middle Chinese and the origin of the rising tone", Harvard Journal of Asiatic Studies , 30 : 86–110, doi :10.2307/2718766 , JSTOR 2718766 ↑ Pulleyblank, Edwin G. (1984), Middle Chinese: A study in Historical Phonology , Vancouver: University of British Columbia Press, p. 3, ISBN 978-0-7748-0192-8 ↑ Hammarström, Harald ; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin ; Bank, Sebastian (2023-07-10). "Glottolog 4.8 - Min" . Glottolog Leipzig : Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology . doi :10.5281/zenodo.7398962 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-10-13. สืบค้นเมื่อ 2023-10-13 .
ภาษาจีน ถิ่นต่าง ๆ อักษรจีน และ ภาษาอื่น ๆ ที่พูดในประเทศจีน
ภาษาจีน ทางการภาษาหลัก ภาษาย่อยในภาษาหมิ่น ภาษาย่อยในภาษาหมิ่นใต้ อักษรจีน ภาษาอื่น ๆ ที่พูดในจีน รับอิทธิพลจากภาษาจีน
