Rođen je 27. marta1928. godine u Subotici. Otac mu je bio prof. dr Mihailo Konstantinović. Radomir je bio član Literarne redakcije Radio Beograda od 1949-1951. godine. Više decenija bio je ugledni saradnik Trećeg programa Radio Beograda.
Konstantinović je počeo kao pesnik, sa zbirkom stihova "Kuća bez krova" (1951), da bi se posvetio romanu i objavio čitav niz eksperimentalnih projekata i modernih dela: "Daj nam danas" (1954), "Mišolovka" (1956), "Čisti i prljavi" (1958), "Izlazak" (NIN-ova nagrada 1960. godine) i "Ahasfer ili traktat o pivskoj flaši" (1964). Od "Pentagrama" (1966), okreće se eseju.
Od 1966. godine započinje emitovanje preko Trećeg programa Radio Beograda, a od 1969. štampanje u časopisu "Treći program" ogleda o pesnicima srpske kulture 20. veka „Biće i jezik“. 1969. godine objavljuje kultnu Filosofije palanke u kojoj analizira provincijsku svest, uvreženu malograđanštinu i kruti tradicionalizam. Nakon Titove smrti 1980. godine je napisao tekst u kojem hvali Titovo razdoblje i žali za Titom.[2]
1992. godine, pet dana nakon početka opsade Sarajeva, Konstantinović je osnovao Beogradski krug nezavisnih intelektualaca koji se protive ratu. Tada je definisao drugu Srbiju kao onu Srbiju koja se ne miri sa zločinom.[3]
1994. godine, u vreme zamaha istorijskog revizionizma, Konstantinović je osnovao Društvo za istinu o antifašističkoj narodnooslobodilačkoj borbi u Jugoslaviji (1941-1945)[3], koje danas postoji pod imenom Savez antifašista Srbije.[4] Postmodernističko štivo „Dekartova smrt“ objavljeno je 1998. godine.
Umro je u Beogradu 27. oktobra2011. godine.[6] Na komemoraciji se nije pojavio niko od aktuelnih predstavnika vlasti.[7]
Pisci koji imaju svoj semantičko-filosofski koren u grudvi svog malo poznatog jezika ili sredine, teže prodiru u svet; da su se knjige kao Filosofija palanke i Biće i jezik Rade Konstantinovića rodile u velikim jezičkim centrima, njihove rezonance bi bile slične onima koje imaju dela Beketa i Sartra.[8]
