Krzew o wysokości do 2 m, halofit. Łodygi i liście pokryte są grubą warstwą włosków. Kwiaty drobne, zielone[5]. Rośnie w słonych piaskach pustyń i półpustyń, wokół oaz jako pospolity chwast, nad brzegami okresowo wysychających rzek i strumieni, na obrzeżach dróg[6].
Zastosowanie
Uprawiana jest jako roślina ozdobna. Jej walorami są srebrzyste liście i odporność na zasolenie[7].
Stanowi paszę dla bydła (jest zjadana przez owce i kozy)[6].
W Afryce i na Bliskim Wschodzie bywa czasami zjadana przez głodnych pasterzy. Ze względu na dużą zawartość soli jest smaczniejsza od większości roślin[6].
Popiół po jej spaleniu jest używany do wytwarzania mydła[6].
Obecność w kulturze
Według badaczy roślin biblijnych cytowane w Biblii „liście krzewów” to właśnie łoboda solniskowa. Najlepiej pasuje do opisanych warunków; pospolicie występuje na półpustyniach ziem biblijnych, potwierdza to też jej hebrajskie określenie mówiące o słonym smaku. Wymieniona jest w Księdze Hioba (30,2-4), gdzie czytamy: „bo cóż mi po pracy ich rąk, gdy siły ich opuściły, wynędzniali z biedy i głodu? Zrywają rośliny pustyni, ziemi od dawna jałowej. Żywią się malwą i liśćmi krzewów. Chlebem ich korzeń jałowca”[6].
Przypisy
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑ abcdeZofia Włodarczyk: Rośliny biblijne. Leksykon. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 2011. ISBN 978-83-89648-98-3. Brak numerów stron w książce
↑Roger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Vol. I. Trees and shrubs. London: Macmillan, 1988, s. 92. ISBN 0-333-73003-8.
