Łasica górska[3][4], łasica ałtajska (pisana też błędnie "autajska")[5] (Mustela altaica) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych, blisko spokrewniona z łasicą syberyjską[6].
Występowanie i biotop
Łasica górska występuje w środkowej i południowo-wschodniej Azji. Zamieszkuje górzyste tereny Bhutanu, Chin, Indii, Kazachstanu, Kirgistanu, Mongolii, Pakistanu, Rosji, Tadżykistanu oraz prawdopodobnie Korei Północnej[2][6]. Głównym siedliskiem tego ssaka są góry do wysokości 5000 m n.p.m. Można ją także spotkać w lasach mieszanych tajgi, na wyżynach, powyżej lasu w stertach kamieni a także w pobliżu siedlisk ludzkich[7].
Charakterystyka
Podstawowe dane
(samce większe i cięższe od samic)
|
| Długość ciała |
samce 22–29 cm
samice 22–25 cm
|
| Długość ogona |
samce 11–15 cm
samice 9–12 cm
|
| Masa ciała |
samce 217–350 g
samice 122–220 g
|
| Dojrzałość płciowa |
prawdopodobnie około
1 roku
|
| Ciąża |
30–49 dni
|
Liczba młodych
w miocie |
1–8
|
| Długość życia |
około 7–10 lat
|
Wygląd
Z wyglądu podobna do łasicy syberyjskiej jest jednak od niej mniejsza. Ssak ten linieje na wiosnę i jesienią. Ubarwienie zimowe od koloru żółtawego do brązowego na grzbiecie, na brzuchu i gardle jasnożółte lub białe. Górna część głowy między kufą a uszami zazwyczaj koloru szaro-brązowego. Ogon zwykle koloru rudawego. Szata letnia koloru szarego lub szaro-brązowego z odcieniem żółtego. Pysk jest biały o brązowym nosie i szaro-brązowym podbródku. Włosy czuciowe białawe[7].
Tryb życia
Łasica górska prowadzi głównie nocny i samotny tryb życia, ale czasami poluje w ciągu dnia[7]. Jest bardzo zwinna i szybka, dobrze pływa i wspina się. Schronienia szuka w szczelinach skalnych, norach gryzoni i między korzeniami drzew. W obliczu zagrożenia wydaje głośne dźwięki i wydziela cuchnącą ciecz z gruczołów odbytowych.
Okres godowy przypada głównie na luty i marzec[7]. Ciąża u samicy trwa 30-49 dni (bez ciąży przedłużonej. Młode w liczbie 1–8 (czasami 13)[2] rodzą się na początku maja. Młodymi opiekuje się wyłącznie samica. Okres laktacji trwa 2 miesiące. Po tym okresie młode zaczynają prowadzić niezależne życie, lecz do jesieni pozostają w pobliżu rodzinnego gniazda[7]. Dojrzałość płciową uzyskują prawdopodobnie około 1 roku życia.
Łasica górska jest wyłącznie mięsożerna. Poluje na nornice, myszy, szczekuszki, chomiki, małe ptaki, jaszczurki i w mniejszym stopniu żaby, ryby i owady[2]. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe dla dorosłego samca wynosi 35-54 g[7].
Podgatunki
Wyróżnia się 4 podgatunki łasicy górskiej[6]. Różnią się między sobą głównie ubarwieniem futra.
- M. altaica altaica
- M. altaica birulai
- M. altaica raddei
- M. altaica temon
Znaczenie
Niewiele wiadomo o drapieżnikach polujących na łasicę. Prawdopodobnie polują na nią ptaki drapieżne[7]. Futro łasicy górskiej ma niewielkie znaczenie handlowe. Na terenach rolniczych uważana jest za cennego tępiciela gryzoni.
Zagrożenie i ochrona
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii NT (podwyższonego ryzyka)[2]. Gatunek ten jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik III)[8]. Zagrożeniem dla tego gatunku jest niszczenie siedlisk z powodu wypasu zwierząt gospodarskich czy wytępienie drobnych zwierząt na które poluje łasica.
Przypisy
- ↑ Mustela altaica, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e A.V.A.V. Abramov A.V.A.V., Mustela altaica, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-07-19] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 159. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ łasica górska, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2009-09-07] .
- ↑ Rozporządzenie Komisji (WE) nr 318/2008 z dnia 31 marca 2008 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi. EUR-Lex. [dostęp 2009-09-07]. (pol.).
- ↑ a b c Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Mustela altaica. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 7 września 2009]
- ↑ a b c d e f g Ellen Sherril: Mustela altaica. Animal Diversity Web. [dostęp 2009-09-07]. (ang.).
- ↑ Appendices I, II and III of CITES. cites.org, 12 czerwca 2013. [dostęp 2013-07-03]. (ang.).
Identyfikatory zewnętrzne:
.jpg)
