2 maja 1886 Nowy Targ
1944 Warszawa
polska
doktor
nauczyciel
Wojciech, Maria
Julia
Zygmunt Stanisław Zagórowski[a] (ur. 2 maja 1886 w Nowym Targu, zm. 1944 w Warszawie) – polski nauczyciel, urzędnik oświatowy.
Zygmunt Stanisław Zagórowski urodził się 2 maja 1886 w Nowym Targu jako syn Wojciecha i Marii[1][2]. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium[1].
Rozporządzeniem C. K. Rady Szkolnej Krajowej z 19 lipca 1909 jako kandydat stanu nauczycielskiego został mianowany zastępcą nauczyciela w C. K. Gimnazjum w Gorlicach z ważnością od 1 września 1909 (tego dnia złożył przysięgę służbową)[3]. Uczył tam języka łacińskiego i języka polskiego[4]. Od 28 grudnia 1909 do końca czerwca 1910 był na urlopie celem poratowania zdrowia[5]. Rozporządzeniem z 22 lipca 1911 otrzymał posadę nauczyciela w C. K. Gimnazjum w Trembowli i jednocześnie został przydzielony do C. K. I Wyższego Gimnazjum w Nowym Sączu[6][7][8][9]. Uczył tam języka polskiego i języka niemieckiego, był założycielem i zawiadowcą szkolnej kasy oszczędności uczniów oraz kierownikiem kółka literackiego[10][11][12]. Reskryptem z 21 stycznia 1913 otrzymał stałą posadę rzeczywistego nauczyciela w nowosądeckim gimnazjum z dniem 1 lutego 1913, a od 10 maja 1913 przebywał na sześciotygodniowym urlopie udzielonym dla celów naukowych[13]. 7 października 1913 został zatwierdzony w zawodzie nauczycielskim i otrzymał tytuł c. k. profesora[14]. W styczniu 1914 uzyskał stopień naukowy doktora filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim[1][2]. 11 kwietnia 1914 został przydzielony do służby w C. K. Rady Szkolnej Krajowej we Lwowie[15]. Po śmierci dyrektora C. K. I Gimnazjum w Tarnopolu, Maurycego Maciszewskiego, w połowie 1917 został powołany na jego następcę, jednak posady nie objął z uwagi na przydzielenie do C. K. Rady Szkolnej Krajowej[16], gdzie pozostawał pomocnikiem pedagogicznym do 1918[17].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został urzędnikiem oświaty II Rzeczypospolitej. Na początku lat 20. w charakterze wizytatora był kierownikiem (naczelnikiem) Wydziału Administracyjnego oraz p.o. dyrektora Departamentu II Szkolnictwa Średniego w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego[18][19][20][21][22]. 24 kwietnia 1924 w Warszawie uczestniczył w pierwszym ogólnopolskim Zjeździe Nauczycieli-Polonistów[23]. W 1924 był równolegle nauczycielem języka niemieckiego w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie[1][24]. Wykładał też język niemiecki w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie[1][25][26]. W 1926 był członkiem komisji do oceny książek do czytania dla młodzieży szkolnej[1][27]. Został kierownikiem Departamentu Szkolnictwa Średniego MWRiOP[1]. Działał jako kurator fundacji Domu Akademiczek w Warszawie[1]. Publikował opracowania, artykuły i recenzje z zakresu historii literatury oraz szkolnictwa na łamach czasopism literackich i pedagogicznych w latach 1912–1936[1]. Ponadto w latach 20. wydał dwa roczniki dotyczące szkolnictwa średniego w Polsce[1]. Pełnił funkcję sekretarza komisji terminologii morskiej Polskiej Akademii Umiejętności[1]. Do 1939 był urzędnikiem Departamentu Nauki i Szkół Wyższych MWRiOP[28].
Od 4 lipca 1910 był żonaty z Julią z domu Boziewicz[1]. Zginął w pierwszych dniach powstania warszawskiego rozstrzelany przy ul. Marszałkowskiej 21[29][30]. W 1949 został formalnie uznany za zmarłego przez Sąd Grodzki w Warszawie[31].