W 1962 objął stanowisko dyrektora Państwowego Teatru Muzycznego Opery i Operetki w Bydgoszczy. Dwuletni okres jego pracy jako dyrektora był twórczym etapem w rozwoju opery bydgoskiej. Będąc doświadczonym dyrygentem, podniósł poziom artystyczny zespołów artystycznych. Za jego kadencji nastąpiła znaczna stabilizacja organizacyjna. Z jego inicjatywy powołano własną etatową operową orkiestrę (1963) oraz zmieniono nazwę instytucji na „Opera i Operetka”. Realizowano przejrzystą koncepcję repertuarową. Większością premier były opery, m.in. Eugeniusz Oniegin P. Czajkowskiego, Carmen G. Bizeta, Uprowadzenie z seraju W.A. Mozarta. Wystawiono też balet Król wichrówFeliksa Nowowiejskiego - po raz pierwszy po wojnie właśnie w Bydgoszczy. Będąc sam inscenizatorem-reżyserem, jako swoją pierwszą premierę przedstawił sceniczną realizację kantaty Widma S. Moniuszki do tekstu DziadówA. Mickiewicza (6 listopada 1962).
Oceniając, jako dyrektor, dobrą w owym czasie kondycję baletu bydgoskiego – zespół liczył 50 osób, a wśród nich znajdowali się tacy tancerze, jak: Ludmiła Rackiewicz, Nina Modzelewska, Nina Górzyńska, Zuzanna Kalczyńska, Zygfryd Timm, Kazimierz Przybylski, Zbigniew Skrzeczko – zamierzał stworzyć w Bydgoszczy Ośrodek Polskich Baletów, tj. scenę, na której odbywałyby się polskie prawykonania muzyki baletowej. Zamysły te nie doczekały się realizacji, najprawdopodobniej z powodu zbyt krótkiego pobytu w Bydgoszczy dyrektora Szczepańskiego. Jego plany obejmowały też m.in. stworzenie letniej sceny operowej w Ciechocinku, organizowanie cotygodniowych poranków operowych dla młodzieży, objęcie stałymi gościnnymi występami kilku ośrodków województwa, takich jak: Toruń, Włocławek, Inowrocław. Zamierzeń tych nie udało się zrealizować z powodu szczupłości środków finansowych. W 1964 zrezygnował ze stanowiska dyrektora, a rok później także z kierownictwa artystycznego Opery i Operetki bydgoskiej. Dalszą pracę zawodową kontynuował w Szczecinie.
↑Szczepański Zygmunt, [w:] Leon TadeuszL.T.BłaszczykLeon TadeuszL.T., Dyrygenci polscy i obcy w Polsce działający w XIX i XX w., Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1964, s. 294.
↑Zygmunt Szczepański M.J. Minakowski, Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2024-09-19].
