Jego ojciec Jan był urzędnikiem bankowym, syn praktycznie nie znał ojca, który odszedł od rodziny, gdy syn miał dwa lata. Matka, Helena z Grafczyńskich, była pianistką i nauczycielką muzyki; osierociła go w 1931 r.[1] Wychowywał go wuj, Tadeusz Grafczyński, adwokat w Lublinie[1][2].
W 1949 r. po ukończeniu studiów wyjechał razem z żoną Julią Hartwig, która pracowała w polskiej ambasadzie, do Paryża, gdzie sprzedawał prasę i pisywał do polonijnych wydawnictw. Do Polski wrócił w 1952 r.
Pracę dziennikarską rozpoczął w 1944 r. w czasopiśmie „Wieś” (1944–1948) i tygodniku „Odrodzenie”, w którym zamieszczał recenzje z pierwszych po wojnie przedstawień w lubelskim Teatrze Miejskim. Następnie publikował w czasopismach „Zielony Sztandar”, „Łódź Teatralna” (1948-1949). W Łodzi wydał w 1946 r. swą pierwszą książkę Kanikuła[1]. Pisał także do pism: „Polityka i Świat” (Paryż 1950–1952) i „Nowa Kultura” (1952–1957). Najbardziej jednak związał się z tygodnikiem „Polityka” (1957–1993), w którym pracował do emerytury, później jako stały współpracownik. W 1985 roku otrzymał dziennikarską Nagrodę im. Bolesława Prusa.
Podczas stanu wojennego pozostał w redakcji „Polityki”. W swoich felietonach krytykował innych dziennikarzy „Polityki”, którzy po wprowadzeniu stanu wojennego zdecydowali się odejść z redakcji. Skrytykował m.in. Andrzeja Krzysztofa Wróblewskiego, którzy pomimo odejścia z tygodnika wysłał z Republiki Federalnej Niemiec teksty Kompromis bez kapitulacji i Konserwy w bieliźniarce, opublikowane w numerze 5 z 1982 roku. W innym tekście żalił się, że inny z kolegów (nie wymieniony z nazwiska) miał rozpowszechnić informacje, że po wprowadzeniu stanu wojennego w redakcji tygodnika pozostali wyłącznie urzędnicy, grafomani bez talentu oraz błazny Passent i Kałużyński[4].
Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w podzespole do spraw środków masowego przekazu.
Dużą popularność przyniósł mu telewizyjny cykl w TVP2Perły z lamusa (1990-2000), w którym, razem z Tomaszem Raczkiem prezentował i omawiał najcenniejsze pozycje światowego kina, i na kanwie którego wydał trzy książki odnoszące się w tytule do pereł. Publikował również we „Wprost” debaty z T. Raczkiem na temat najnowszych przebojów kinowych.
Był autorem wielu książek, poświęconych sztuce filmowej, złożonych z tekstów drukowanych w „Polityce”. Pisywał przeważnie o kulturze, wgłębiał się w rozważania filozoficzne, a nawet teologiczne. Jego prawdziwą pasją życia stało się jednak kino[1].
Współpraca ze Służbą Bezpieczeństwa
W 1961 został zarejestrowany przez Służbę Bezpieczeństwa jako kontakt poufny o pseudonimie „Literat”[5]. W swoich doniesieniach informował SB o działalności osób ze świata kultury, m.in. Elżbiety Czyżewskiej i Aleksandra Forda. Jego współpraca z kontrwywiadem PRL trwała do 1970. W 1987 Służba Bezpieczeństwa ponownie nawiązała z nim kontakt, rejestrując go w charakterze tajnego współpracownika. Współpraca została zerwana po kilku miesiącach przez Zygmunta Kałużyńskiego[6]. Dokumenty potwierdzające jego współpracę zachowały się w Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w materiałach o sygnaturze AIPN 002086/1346/CD[7].
Jego osoba budziła liczne kontrowersje. Według Zdzisława Pietrasika, chociaż w życiu prywatnym ciepły, dobry i uczynny, to publicznie był bezwzględnym krytykiem, zachowującym niezależność, nie bojącym się kroczyć pod prąd, nie idącym na układy[potrzebny przypis]. Niektórzy ludzie kina[kto?] byli wręcz przekonani o szkodliwym wpływie jego działalności na polską X muzę, co obrazuje wypowiedź krytyka filmowego Andrzeja Bukowieckiego:
Pamiętam [...] program »Sam na sam« w telewizji, kiedy po premierze «Nocy i dni» Jerzego Antczaka Kałużyński niemal pobił się z Aleksandrem Jackiewiczem ostro atakując film powszechnie uważany za wybitny. Potem do Mieczysława Rakowskiego, ówczesnego redaktora naczelnego «Polityki» przyszła delegacja reżyserów kina moralnego niepokoju, z prośbą żeby Kałużyński przestał pisać, bo on strasznie krytykował te filmy. A było to przecież kino opozycyjne, bardzo potrzebne, kino, które torowało drogę do Sierpnia 80. roku[potrzebny przypis].
Sam Kałużyński bez skrępowania i z upodobaniem cytował wypowiedzi o sobie znanych luminarzy polskiej kultury. W felietonie „Pół wieku niechlujstwa”, opublikowanym 12 grudnia 1998 roku w „Polityce” zacytował negatywne wypowiedzi przedstawicieli środowiska filmowego, pochodzące od rektora Akademii TeatralnejJana Englerta i reżyserów: Agnieszki Holland, Krzysztofa Zanussiego i Andrzeja Żuławskiego[9].
W czerwcu 2006 r. ogłoszono, że od października tegoż roku, podczas cyklicznego festiwalu filmowego „Toffi” w Toruniu, promującego kino autorskie i niezależne, przyznawana będzie Nagroda im. Zygmunta Kałużyńskiego. Otrzymywać ją będzie reżyser, scenarzysta, kompozytor, operator lub aktor, którego element filmu (scena, ujęcie, dialog, motyw muzyczny, obraz) będzie zasługiwać na zapamiętanie.
Twórczość
Kanikuła. Fantazja dramatyczna w 9 scenach (Przedmowa: Stefan Lichański; Czytelnik 1946)
Pamiętnik orchidei: zapiski ocalonego z XX wieku (Instytut Wydawniczy „Latarnik” 2003, ISBN 83-917891-0-1; wyd. 2 uzupełnione pt. Pamiętnik orchidei. Pożegnania, Instytut Wydawniczy „Latarnik” 2005, ISBN 83-60000-00-X)
Kanon Królewski: jego 50 ulubionych filmów (wybór recenzji filmowych; wybór i oprac. Zdzisław Pietrasik; Instytut Wydawniczy „Latarnik im. Zygmunta Kałużyńskiego – Spółdzielnia Pracy „Polityka” 2005, ISBN 83-60000-06-9)
Perły kina: leksykon filmowy na XXI wiek. Tom 1: Sensacje i science fiction (wespół z Tomaszem Raczkiem; Instytut Wydawniczy „Latarnik” 2005, ISBN 83-60000-01-8)
Perły kina: leksykon filmowy na XXI wiek. Tom 2: Ekranizacje literatury (wespół z Tomaszem Raczkiem; Instytut Wydawniczy „Latarnik” im. Zygmunta Kałużyńskiego 2005, ISBN 83-60000-05-0)
Perły kina: leksykon filmowy na XXI wiek. Tom 3: Komedie, przygody i animacje (wespół z Tomaszem Raczkiem; Instytut Wydawniczy „Latarnik” im. Zygmunta Kałużyńskiego 2005, ISBN 83-60000-08-5)
Perły kina: leksykon filmowy na XXI wiek. Tom 4: Miłość i seks (wespół z Tomaszem Raczkiem; Instytut Wydawniczy „Latarnik” im. Zygmunta Kałużyńskiego 2005, ISBN 83-60000-10-7)
Alfabet na cztery ręce (wespół z Tomaszem Raczkiem; Instytut Wydawniczy „Latarnik” im. Zygmunta Kałużyńskiego 2009, 978-83-60000-31-1)wyd. 2 uzupełnione pt. Alfabet na 4 ręce, Instytut Wydawniczy „Latarnik” 2009, ISBN 978-83-60000-37-3)
Przekłady
Jan Szembek, Dziennik. Dokument polityki sanacyjnej (z jęz. francuskiego; wstęp: Stefan Arski, Książka i Wiedza 1954).
↑Przemko MariaP.M.GrafczyńskiPrzemko MariaP.M., Kochanek X Muzy : opowieść rodzinna o Zygmuncie Kałużyńskim, „Kurier Lubelski”, 24 grudnia 2004. Brak numerów stron w czasopiśmie
Maciej Kledzik: Tygodnik „Polityka” w stanie wojennym w aspekcie cenzury, etyki, moralności i przyzwoitości. W: Zbigniew Romek, Kamila Kamińska-Chełminiak (red.): Cenzura w PRL. Analiza zjawiska. Warszawa: Aspra-JR, 2017. ISBN 978-83-7545-801-5.
