W 1971 ukończyła studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Prezentacja pracy dyplomowej Kulik polegała na symultanicznym pokazie ok. 500 przezroczy rzutowanych na otaczające widza z trzech stron trzy ekrany. Obok ekranów stał wykonany z utwardzanych tkanin posąg MojżeszaMichała Anioła. Był on szmacianą kopią marmurowej kopii tegoż posągu stojącego w holu warszawskiej ASP. Kolorowy Mojżesz był ostatnią fazą całorocznego procesu dokumentowania i działania.
W latach 70. i 80. pracowała z Przemysławem Kwiekiem w duecie KwieKulik – wówczas zajmowała się głównie działalnością performance[1]. Praca dyplomowa Kwieka składała się z projekcji diapozytywów i filmów 8 mm, na których ukazany został proces jako dzieło. W latach 70. w swojej sztuce rozwijała koncepcję formy otwartejOskara Hansena.
Artystka zajmuje się tematyką władzy, totalitaryzmu, relacji gender.
W swoim podwarszawskim domu zgromadziła archiwum materiałów dotyczących polskiej neoawangardy.
Od połowy lat 80. tworzy fotokolaże – kolekcje fotograficznych odwzorowań gestów powstające w wyniku wielokrotnego, punktowego naświetlania materiału fotograficznego i rzutowania na niego poszczególnych elementów układu. Unieruchomienie gestów na fotografiach skutkuje wrażeniem pozbawienia fotografowanej postaci indywidualności lub kontroli. Do licznych fotokolaży Zofii Kulik pozował artysta Zbigniew Libera[2].