Wyspy Poncjańskie (wł. Isole Ponziane, Isole Pontine) – archipelag włoskich wysp wulkanicznych na Morzu Tyrreńskim, położony przy zachodnim wybrzeżu Półwyspu Apenińskiego, na zachód od Neapolu. Największe wyspy: Ponza i Ventotene. Powierzchnia nizinna, klimat śródziemnomorski. Rozwinięta uprawa winorośli i drzew cytrusowych; rybołówstwo, turystyka, wydobycie kaolinu. Główne miasto – Ponza.
Wyspy
W skład archipelagu wchodzą następujące wyspy:
| Wyspa
|
Powierzchnia (km²)
|
Populacja (2009)
|
| północny zachód
|
| Ponza |
7,5 |
3360
|
| Palmarola |
1,36 |
bezludna
|
| Zannone |
0,9 |
bezludna
|
| Gavi |
0,14 |
bezludna
|
| Łącznie |
9,9 |
3360
|
| południowy wschód
|
| Ventotene |
1,89 |
746
|
| Santo Stefano |
0,27 |
bezludna
|
| Łącznie |
2,16 |
746
|
Historia
Archipelag był zamieszkany przez ludzi od tysięcy lat, o czym świadczą odkryte na wyspach, archeologiczne neolityczne artefakty i obsydiany z epoki brązu. Na wyspach znaleziono ślady bytności Etrusków, którzy wydrążyli „Niebieskie Groty”. Najwcześniejsze zapiski historyczne dotyczące wysp pojawiają się wraz z rzymskim zwycięstwem nad Wolskami w 338 p.n.e.
Podczas rządów Juliusza Cezara, osadnictwo na wyspach wzmogło się i ludność z wyspy Ponza zaludniła wyspę Ventotene. Rzymianie używali tych dwu wysp jako miejsce schronienia i miejsce zsyłki więźniów politycznych.
W czasach średniowiecza Wyspy Poncjańskie zostały opuszczone przez mieszkańców na skutek nieustających napadów Saracenów i piratów. W XVIII wieku Królestwo Neapolu ponownie zasiedliło wyspy, które później stały się częścią Królestwa Włoch.
Niewielkie winnice, dzikie zioła i kwiaty oraz odosobnione plaże i groty przyciągają turystów.
.png)
