Wiktor Lindenbaum

Wiktor Lindenbaum

Emanuel Wiktor Lindenbaum

pułkownik lekarz weterynarii
Data urodzenia	8 listopada 1877
Data śmierci	luty 1943
Przebieg służby
Lata służby	do 1934
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Okręg Korpusu Nr II
Stanowiska	naczelny lekarz weterynarii OK II
Odznaczenia

Symboliczne upamiętnienia Wiktora i Emmy Lindenbaumów na grobowcu rodziny Mathiaszów w Sanoku

Emanuel Wiktor Lindenbaum (ur. 8 listopada 1877, zm. w lutym 1943) – pułkownik lekarz weterynarii doktor Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 8 listopada 1877 w Przemyślu^[1][2][a]. Według różnych wersji był narodowości niemieckiej i wyznania rzymskokatolickiego^[3], narodowości żydowskiej^[1][2] lub polskiej i wyznania rzymskokatolickiego^[2]. Jako Emanuel Lindenbaum w 1895 ukończył VI klasę w C. K. Gimnazjum w Przemyślu^[4].

W dokumentach i publikacjach jego tożsamość była wskazywana w różnych formach: Emanuel Wiktor Lindenbaum (1923^[5], 1924^[6], 1932^[7]), Emanuel Lindenbaum (1928)^[8], E. Wiktor Lindenbaum^[9], Emanuel Edmund Lindenbaum (1931)^[10], Wilhelm Lindenbaum (1939)^[11][2], Wilhelm Lindenbaum^[12][2], Emanuel Edmund Wiktor Lindenbaum^[13].

W 1900 ukończył studia Akademii Weterynaryjnej we Lwowie^[14][b]. Podczas studiów w grudniu 1898 został wybrany do składu w komisji szkontrującej uczelnianego Towarzystwa Bratniej Pomocy^[15].

Podczas I wojny światowej służył jako lekarz weterynarz w armii austriackiej^[14]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego w 1919^[14]. Służbę w armii polskiej rozpoczął od stopnia kapitana^[14]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 16. lokatą w korpusie oficerów weterynaryjnych^[16].

W latach 1923–1924 pełnił służbę w Szefostwie Weterynaryjnym Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie, pozostając oficerem nadetatowym Kadry Okręgowego Szpitala Koni Nr 2^[17][18]. 1 listopada 1925 pozostał w rozporządzeniu dowódcy Okręgu Korpusu Nr II z równoczesnym przeniesieniem do rezerwy kadry oficerów korpusu weterynaryjnego. Jego oddziałem macierzystym w dalszym ciągu była Kadra Okręgowego Szpitala Koni Nr 2. 1 stycznia został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 1. lokatą w korpusie oficerów weterynaryjnych^[19]. W tym czasie pełnił stanowisko naczelnego lekarza weterynarii Okręgu Korpusu Nr II^[20]. W 1932 pełnił funkcję szefa weterynarii Okręgu Korpusu Nr II^[21]. Z dniem 30 listopada 1934 został przeniesiony w stan spoczynku^[22].

Na przełomie lat 20. i 30. Wiktor Lindenbaum prowadził praktykę weterynaryjną przy ulicy Szopena 11 w Lublinie^[23]. Jako emerytowany oficer WP mieszkał w Krakowie do końca lat 30.^[14]. Po wybuchu II wojny światowej pozostał w tym mieście^[1].

Był żonaty z Emmą Marią Lindenbaum z domu Winterstein (ur. 1886)^[13][1][14]. Mieli córkę Elżbietę Julię (19 listopada 1907 w Ustrzykach Dolnych, adwokat^[24], zamężna z Adamem Mathiaszem, zm. 5 grudnia 1994 w Krakowie)^[13].

Symboliczny grób Wiktora i Emmy Lindenbaum został ustanowiony w grobowcu rodziny Mathiasz (gdzie spoczęła ich córka Elżbieta), położonym na Cmentarzu Centralnym w Sanoku^[25][26]. Z treści inskrypcji umieszczonej na grobowcu wynika, że Wiktor i Emma Lindenbaum „zginęli z rąk okupantów hitlerowskich w lutym 1943 roku”^[2].

Odznaczenie

• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931, „za zasługi na polu wiedzy lekarskiej i lecznictwa w wojsku”)^[27][28]

Uwagi

1. W Roczniku Oficerski 1928 wskazując na Emanuela Lindenbauma podano datę urodzenia 6 stycznia 1876, zob. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 757
2. Tu podano, że w 1909 ukończył studia na Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie i otrzymał dyplom lekarza weterynarii, zob. Spis lekarzy weterynaryjnych w Rzeczypospolitej Polskiej, Wydawnictwo Ministerstwa Rolnictwa, Warszawa 1931, s. 75.

Przypisy

1. Emanuel Lindenbaum. yvng.yadvashem.org. [dostęp 2021-11-25]. (ang.).
2. Gibasiewicz 2018 ↓, s. 308.
3. Spis lekarzy weterynaryjnych w Rzeczypospolitej Polskiej, Wydawnictwo Ministerstwa Rolnictwa, Warszawa 1931, s. 28, 75.
4. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Przemyślu za rok szkolny 1895. Przemyśl: 1895, s. 62.
5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1699.
6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1535.
7. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 970.
8. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 996.
9. Ofiary. „Nowa Gazeta Podlaska”, s. 9, Nr 2 z 8 stycznia 1933. 
10. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101.
11. Spis lekarzy weterynaryjnych w Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1939, s. 74–75.
12. Zestawienie lekarzy wet. niezarejestrowanych po wojnie, 1950, nr 2, s. 80 (poz. 465).
13. Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 194 (poz. 94).
14. Gibasiewicz 2018 ↓, s. 309.
15. Kronika. „Kurjer Lwowski”. Nr 342. s. 3. 
16. Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 357.
17. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 82.
18. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 45.
19. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 2 stycznia 1928 roku, s. 1.
20. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 757.
21. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 458.
22. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Przeniesienia w stan spoczynku. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 14, s. 279, 22 grudnia 1934. 
23. Księga Adresowa Polski (wraz z W. M. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa, 1930. Warszawa: Towarzystwo Reklamy Międzynarodowej, 1930, s. 550.
24. Elżbieta Mathiasz. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-25].
25. Wiktor Mathiasz. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-25].
26. Emma Mathiasz. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-25].
27. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101
28. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 341.

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• III. Rozdział 24: Wymordowali niemal wszystkich. W: Włodzimierz Andrzej Gibasiewicz: Początek od końca drogi. Lekarze weterynarii w walce o niepodległość. Kraków: Avalon, 2018, s. 308–309. ISBN 978-83-7730-373-3.