Tworzą ją dwa potoki, łączące się w zbiorniku zaporowym Wielka Łąka (p. niżej): wschodni o nazwie Barbara, którego źródła znajdują się na północnych stokach góry Trzy Kopce, na wysokości 920–950 m n.p.m. oraz zachodni, o nazwie Wapienica (też: Błatnia), którego źródła leżą na północnych stokach grzbietu Błatnia – Stołów, na wysokości 880–920 m n.p.m.[2] Płynie przez Wapienicę (zachodnia dzielnica Bielska-Białej), Stare Bielsko, Mazańcowice, Ligotę i Czechowice-Dziedzice, gdzie w rejonie linii kolejowejTrzebinia – Zebrzydowice uchodzi do Iłownicy. Średni spadek rzeki wynosi 22 m/km[3].
Od 1895 r. wody Wapienicy, podobnie jak wody jej prawobrzeżnego dopływu, Żydowskiego Potoku, pobierane z pięciu ujęć, zasilały wybudowanym wodociągiem Bielsko. W 1932 r. w jej górnym biegu, w Dolinie Wapienicy, wybudowano zaporę[4]. Zbiornik powstały w wyniku wybudowania zapory nosi nazwę Jezioro Wielka Łąka.
W zbiorniku żyją pstrągi, a poniżej zbiornika głowacze. Wędkować można od źródeł do rzeki Iłownica, dozwolone przynęty sztuczne zgodnie z regulaminem PZW Katowice.
W górnym biegu (do sztucznego zbiornika) rzeka prowadzi wody I klasy czystości. Poniżej oczyszczalni ścieków „Beskidiana” prowadzi wodę III klasy czystości.
Wapienica jest rzeką charakteryzującą się nagłymi przyborami, występującymi w wyniku nawalnych opadów nawiedzających często północne stoki Beskidu Śląskiego. W 1972 r. na stacji IMGW Podkępie, pomiędzy Ligotą a Czechowicami-Dziedzicami, zanotowano rekordowy poziom wody wynoszący 580 cm. Na początku czerwca 2024 r., w trakcie ulewnych deszczy, rekord ten został pobity: stan wód rzeki wzrósł w ciągu jednej doby z 229 do 595 cm, a przepływ wzrósł o 192 m³/s. Rzeka przerwała wały, dokonując rozległych zalań[5].
↑DariuszD.FaustmannDariuszD., RomanR.TrzmielewskiRomanR., GrzegorzG.WamberskiGrzegorzG. (red.), Beskid Śląski.Mapa turystyczna 1 : 50 000, wyd. I, Kraków: Compass, 2003, ISBN 83-89165-32-5. Brak numerów stron w książce
↑Aleksander Dorda: Środowisko abiotyczne. Charakterystyka hydrograficzna. Rzeki i potoki. Dorzecze Małej Wisły. W: Dzieje Śląska Cieszyńskiego od zarania do czasów współczesnych pod redakcją Idziego Panica. T. I: Śląsk Cieszyński w czasach prehistorycznych. Cz. pierwsza: Środowisko przyrodnicze. Cieszyn: Starostwo Powiatowe, 2009, s. 65. ISBN 978-83-926929-2-8.
↑Mirosław J. Barański: Beskid Śląski. Pasma Klimczoka i Równicy. Przewodnik turystyczny. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1995, s. 285, seria: Polskie góry. ISBN 83-7005-360-2.