Była córką inżyniera kolejowego i działacza niepodległościowego Józefa Filipkowskiego i Zofii z Jaxa-Kwiatkowskich[1][2]. Jej braćmi byli żołnierz Legionów Polskich, architekt Stanisław Filipkowski (1896–1964) i inżynier dróg i mostów Włodzimierz (1898–1974)[3]. Ukończyła prywatną szkołę średnią M. Łojki i Kursy Pedagogiczne Jana Miłkowskiego w Warszawie[1]. W latach 1912–1914 odbyła studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim[1][2].
W czasie studiów należała do „Zarzewia” oraz Pilskich Drużyn Strzeleckich, w których ukończyła kurs podoficerski, W 1914 była komendantką żeńskiego oddziału sanitarnego PDS. Członkini kierownictwa krakowskiego okręgu PDS. Była członkinią „Znicza” i Legii Niepodległości w tej ostatniej była członkinią kierownictwa w Warszawie. Uczestniczyła także w pracach tajnego skautingu, organizując żeńskie patrole skautowe w Kielcach[1].
Po wybuch I wojny światowej od 1914 roku była kurierkąI Brygady Legionów Polskich do kierownictwa Polskiej Organizacji Wojskowej w Warszawie[1]. Po ostatecznym wyparciu Rosjan z Królestwa osiedliła się na stałe w Kielcach, gdzie w latach 1915–1918 była nauczycielką w szkołach średnich. Organizatorka a potem przewodnicząca koła kieleckiego Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego (1915–1918)[2]. Prezeska Zarządu Okręgu Kieleckiego LK PW (1916–1918) oraz członkini Prezydium Naczelnego Zarządu Ligi (VI 1917–IV 1918). Członkini prezydium Narodowej Rady Okręgowej Ziemi Kieleckiej i redakcji jej organu „Ziemia Kielecka” (1915–1917). Była także przedstawicielką LK PW we władzach Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Niepodległościowych w Kielcach[2]. Od lutego 1915 członkini POW, była m.in. wchodziła w skład komendy Okręgu VI (kieleckiego) gdzie kierowała Pocztą POW[2].
Uczestniczka wojny polsko-bolszewickiej. W 1919 roku była komendantką kurierek Frontu Litewsko-Białoruskiego, następnie komendantką główną Wydziału Instruktorek Oświatowych przy Naczelnym Dowództwie Armii[1]. Po 1920 roku pracowała jako nauczycielka w Seminarium Nauczycielskim w Warszawie, w latach 1923–1927 była redaktorką naczelną„Bluszczu”, następnie, w latach 1927–1931 redaktorką „Kobiety Współczesnej”, a w okresie 1927–1934 – współredaktorką „Młodej Matki” oraz tomów wspomnień Wierna służba... 1910–1915 (1927) i Służba Ojczyźnie... 1915–1918 (1929).
Od jesieni 1945 roku przebywała na emigracji, mieszkała w Londynie. Była organizatorką i pierwszą prezeską Zjednoczenia Polek na emigracji (w 1946 roku), wspólnie z mężem w latach 1951–1959 prowadziła dom dla zasłużonych Polaków „Antokol” k. Londynu[1]. W 1968 roku była kandydatką PPS do Rady Trzech.
Pani Wanda Pełczyńska, była posłanka na Sejm i żona szefa sztabu AK, gotowała w angielskich domach. Pani Raczkiewiczowa, wdowa po Prezydencie, zajmowała się naprawą sztucznej biżuterii[8].
↑ abcdefghijklJan Hulewicz, Pełczyńska z Filipkowskich Wanda Izabela (1894–1976), Polski Słownik Biograficzny t. 25, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1980, s. 566–568.
↑ abcdeJerzy Z. Pająk, Filipkowska-Pełczyńska Wanda (1894–1976) [w:] Świętokrzyski Słownik Biograficzny, t. 2 pod red. Jerzego Szczepańskiego, Kielce 2009, s. 134–135.
↑Jerzy Z. Pająk, Filipkowski Józef Saturnin (1848–1921), [w:] Świętokrzyski Słownik Biograficzny, t. 2, pod red. Jerzego Szczepańskiego, Kielce 2009, s. 135–136.
↑Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 562. reprint Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1984
↑Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 184.
Jan Hulewicz, Pełczyńska z Filipkowskich Wanda Izabela (1894–1976), Polski Słownik Biograficzny t. 25, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1980, s. 566–568.
Jerzy Z. Pająk, Filipkowska-Pełczyńska Wanda (1894–1976) [w:] Świętokrzyski Słownik Biograficzny, t. 2 pod red. Jerzego Szczepańskiego, Kielce 2009,s. 134–135.
